Задарожжа

МІР

Янку Запрудніку, майму земляку

Запыленым люстэркам слова „Мір".
Кустоўе чэзлае паміж двух храмаў.
З начыннем, вартым шкадавання. крамы
Як процівагі, па баках... I жвір.

Не бачыла яшчэ раскопкаў, дзе б

Два метры ўглыб — і не знайсці манеты,
Далонню бедняка калісь сагрэтай,
Як спадзяванне на жытло і хлеб,

Дзе пацеркай — дзявочаю красой

Не адгукнулася б на кліч стагоддзе...
Ды тут, пад гэтым жвірам — карагодзяць
Такія цені тут!
I вечны сон
Ім не закон!
Цыганаў каралі
I тыя, што і каралёў цкавалі,
I тыя, што на вуліцы Завальнай
За валам, дзе кавалі кавалі
Гісторыю,
Не тую, дзе — Імя.
А простую — кальчугу з безліч колцаў.
Сялянскія, рамесніцкія хлопцы...
А час ўсіх заворваў, як лямях.
Вось мы ў стагоддзі гэтым прараслі,
I ў гэтым — хочацца ці не — народзе.
Наш дух зямны Ўсявышні ці
Заброддзем³,
Ці замкавым абрысам акрыліў.

На вуліцы Завальнай — цішыня.

Маўчыць касцёл святога Мікалая.
Тут шлях наш пачынаўся.
I палае
Любоў дз Бацькаўшчыны ў нас адна.

Паэты мы, і Слову аддамо

Агонь, пранесены праз паняверку.
Краёчак сцерці б з пыльнага люстэрка,
I ўспыхне Вечнасці святло само!

Тры вершы Барысу Кіту

1. ВЯРТАННЕ

„Паклон Радзіме— і ўзляцелі птахі,
Нібы журбою неба аплялі.
Як вартаўнік, на гэтай Гауптвахэ
Вы засталіся... Воблакі плылі...
Гудзеў арган. Блішчэў жывот анёла,
Што граў на парцалянавай трубе,
Кірмаш калядны еў і піў наўкола...
Я ж несла нешта светлае ў сабе,
Што нераскласці сэрцу на адценні...
Душа з душой, свабодна гавары!
Хай вечаровыя кладуцца цені —
Жыццё ідзе, нясе свае дары.
Выгнаннікі вяртаюцца акрасай
Суровай і няласкавай зямлі.
...А банкаў гмахі, быццам стрэлкі Часу,
Цягнуліся ўвысь, нібы гулі...

Франкфуртп-на Майне, снежань 1993 г.

2. НА ЗЯМЛІ ТЭЎТОНАЎ

На зямлі тэўтонаў — абярогам
Мова — незабытая ралля.
Чым бліжэй да вечнага парога,
Тым мілей бацькоўская зямля.

Колькі ўжо на вулачках зацішных,

Дзе прылізаны любы куток,
Выклікалі ў памяці вусцішна
Вы дзяцінства дарагі куток.

Засыпае лісце залатое

Вуліцу Карэліч, дзе калісь
Бацька дрэвы пасадзіў — на тое,
Каб яны да неба падраслі.

Каб бліжэй да сонца — і да долі,

Ад якой далёка беларус...
Сніцца Вам, я ведаю, да болю
Гэтых ніў засмужаных абрус.

Роўнай не было жыццё шашою.

Падсумоўка зробіцца пасля:
Чым чысцейшы чалавек душою,
Тым бліжэй бацькоўская зямля...

Карэлічы. 1995 г.

3. НАСТАЎНІК