Читаем Задарожжа полностью

Задарожжа

Гарлачыкаў асенніх гладышыРасой гаркавай поўніць змрок світальны.Нашто ізноў у поціск развітальныУкладваю: „Ты ўсё-ткі напішы",Калі наперад ведаю, што часСатрэ і словы, і цяпло ўсмешкі,I незваротна знікнуць тыя сцежкі,Што весела і лёгка неслі нас?Калі наперад ведаю, што цэпКатуе каласы са звонкай пожні?...Апошні дотык вуснаў на шчацэI — жоўты пыл гарлачыкаў апошніх...

* * *

О, не зайздросьце! Гэта ўсё не вечна:У жылах хмельны і гарачы ток,Салодкі міг любові чалавечайI горкі Боскай мудрасці глыток...За лёгкасць не кляніце, бо дарэмна:Мы з чашы п'ём, але не бачна дна.Прайсці жыццё жабрачкай ці царэўнай —Не нашая заслуга ці віна.О, не турбуйцеся! Усё прыходзіць:Хлеб на стале, над галавою дах.Бязмернай радасці: „Жыву!" не шкодзіцьСалёны прысмак гора на губах...

СУСТРЭЧА

Праглыну непазбежнасць, як хіну:Досыць гэтых сустрэчаў - знямог!Я прыгожая сёння, і кіну,Захацеўшы, любога да ног.На штыхах агароджы чыгуннайКуст расхрыстаны, як анархіст,I дрыжыць, як палоннік прад гунам,Кожны, ветрам асвістаны, ліст.Ты прайшоў — і далёкі, і родны.Вочы ўбок удваіх адвялі...Незваротна. Усё незваротна —I навечна ў паэме Зямлі...1990 г.

* * *

Прыязджаў — па даўнія дзянёчкі.Абдымаў калені у тузе.Я адказвала, што вугалёчкіПерапалены.Даўно.Усе.Не давалася размове шчырай,Пасміхалася з яго бяды.О, няма больш жорсткай, чым жанчына,Тая, што разлюбіць назаўжды!У якой штодзень халодны золак,А ўначы на грудзі ляжа столь,У якой пад сэрцам, як асколак,Даўняй здрады, даўняй страты боль...

* * *

Чарната. Асенняя знямога.Рэдкі дождж шапоча па лісці.I ў начы губляецца дарога,Па якой дадому мне ісці.Чым мацней сціскаў мае далоні,Чым было прызнанне гарачэй —Будзе болын пакутлівым бяссонне,Сэрцу адзінокаму гарчэй...

З НАПЯТАЙ БОСКАЙ ЦЕЦІВЬІ...

З напятай боскай цецівыЗлятала звонкаю стралою.I свет як цешыўся табою —Такі чароўны і жывы.Цяпер брыдзеш, і грузне крок,Нібы на бруднай КамароўцыЗняважылі каўказцы слоўцамТвой лёгкаважкі кашалёк.Ды Коўш Мядзведзіцы ўначыПытальнікам на неба ляжа,I ўласная душа падкажа,Як светлы промень зберагчы.I зноў пачуеш — крык савы,Таемны шэпат, плач нядужны,Ізвон.I ўзлёт галавакружныЗ напятай боскай цецівы!

САКАВІЦКІЯ РЭЗКІЯ ЦЕНІ

Сакавіцкія рэзкія цені,Неба сінь, і хрумсцяць ледзяшы...Усё болей жывеш, як на сцэне,Застаецца ўсё менш для душы.Хоць якую даніну аддам ёй:Ціха бабчыну песню спяю,З'езджу ў горад, любімы і даўні,I між замкаў адна пастаю.Там, дзе могілкаў стынуць узгоркі,Крэматорый.Таблічка ў сцяне....Ён пражыў адзінока і горка,А народжаны быў для мяне...