ЖЫЦЬЦЁ РАЗЗБРОЕНАГА ЧАЛАВЕКА

— Ня трэба. Пяцьсот марак штомесяц магу плаціць. Я ўдзячны, што вы зразумелі маю сытуацыю і вызначылі нізкую квартплату.

— А я радая, што вы тут жывяце. А калі здарыцца нешта сур’ёзнае, калі ласка, зьвяртайцеся да мяне і не кажыце нічога ані дворніку, ані іншым жыхарам дому.

Старая сышла з пакою і з таго дня да мяне не прыходзіла. Напэўна, баялася. А можа, лічыла, што яе візыты дакучлівыя для мяне, і не хацела настроіць супраць сябе кватаранта, які выправіў дрэнную рэпутацыю праклятага дому.

7

Лета было гарачае. Вечарамі з ракі, з узгоркаў, з садоў падымаўся рэзкі вецер і ўрываўся ў распаленыя за дзень сонцам вуліцы. Паветра было цёплае, парнае, прачулае. У гэткія вечары горад жыў весела… Я хадзіў сярод людзей і зь цікаўнасьцю назіраў за імі. Я быў цяпер добра апрануты і не вылучаўся сваім выглядам. Але ніякай пацехі я ня мог сабе дазволіць. Маім кіно і тэатрам былі: вуліцы, пляцы, паркі… увесь горад. Аднаго дня я зайшоў у забягалаўку пры вуліцы Запальнай. Замовіў порцыю сьвінячай кілбасы з капустаю і бутэльку піва. Падлічваў у думках, колькі за гэта заплачу і колькі грошай мне застанецца. Рахунак быў нескладаны. Зь яго вынікала, што калі ў чацьвер мы не пачнём здымаць трэцюю сэрыю і Рэванскі ня дасьць мне авансу, у пятніцу ня будзе ў мяне на хлеб. Я меркаваў, аднак, што напэўна атрымаю грошы, бо дзядок прызначыў мне спатканьне ў сваёй майстэрні.

Неахайна ўбраная, расхрыстаная, босая дзеўка прынесла мне замоўленую страву і піва. Яна выцерла бруднаю анучаю столік і амаль шпурнула на яго талерку і бутэльку. Відавочна, яна была злосная і мела чырвоныя ад сьлёз вочы.

— Трыста дваццаць марак, — сказала яна, выціраючы нос далоньню.

Мяне падахвочвала зьвярнуць яе ўвагу, што няветліва абслугоўвае госьця. Але прыйшло мне да галавы, што гэта малааплачваная работніца і не зацікаўленая ў кліентах. Я заплаціў і ўзяўся за ежу. За некалькі столікаў ад мяне, бліжэй да стойкі, сядзелі чацьвёра мужчын. Яны вялі жвавую гутарку, якая была падобная да сваркі. Гаварылі прыцішанымі галасамі, але часам пачыналі амаль крычаць. З урыўкаў размовы я зразумеў, што гаворка ідзе пра падзел нейкіх грошай, а зь іх паводзін было відаць, што двое п’яныя. У пэўны момант адзін зь іх, цьвярозы, узьняўся і сказаў:

— На дурную балбатню няма часу. Колька мае рацыю. Да пабачэньня, Колька!

Падаў далонь аднаму з таварышаў, таксама цьвярозаму, і не зьвяртаючы ўвагі на іншых, выйшаў з шынка. Тады адзін з засталых, высокі, плячысты, сказаў п’яным, грубым голасам:

— Мусіш мне даць дзьве тысячы! Я табе кажу, што мусіш!

— Ты дурны, Куба! Я прайграў дзьве партыі, а ты выйграў. Чаму я павінен даць табе «долю» зь першай партыі, якую выйграў?

— Бо першую ты таксама мусіў прайграць!

— Не было такой дамовы, і я ня мог яе прайграць, бо кожны ведаў бы, што зрабіў гэта наўмысна…

Я пачаў прыслухоўвацца і сачыць за трыма мужчынамі. Той, якога называлі Колькам, меў на сабе пераробленую вайсковую форму, досыць ладна скроеную і з добрага матэрыялу. Я прыйшоў да высновы, што яго нядаўна дэмабілізавалі. У яго быў смуглы твар, цёмныя валасы, і ён ствараў сымпатычнае ўражаньне. Плячысты мужчына, які сварыўся з Колькам і якога называлі Куба, быў непрыемны, паводзіў сябе нахабна. Трэці ня ўблытваўся ў размову, быў п’яны. Куба ўдарыў кулаком у столік так моцна, што шклянкі на ім забразгаталі, а пустая бутэлька ад гарэлкі павалілася.

— А я табе кажу, што я маю рацыю!

— Калі працьверазееш, — адказаў Колька, — дык зразумееш, што ня меў рацыі.

— Маю, — зноў гахнуў кулаком у столік Куба.

З-за стойкі выйшаў рослы мужчына. Быў у камізэльцы і меў закасаныя рукавы ў кашулі. Ён наблізіўся да століка гасьцей, што сварыліся, і сказаў рэзка:

— Прашу не буяніць тут і выйсьці з нашай установы!

— Табе заплацілі? — спытаў яго Куба.

— Заплацілі, але прашу ня біць посуд і не крычаць! Прашу адсюль выйсьці!

Тады Куба, седзячы ў крэсьле, тнуў у жывот гаспадара шынка, які пахіснуўся ад удару і крыкнуў у бок стойкі:

— Фалька, бяжы хутчэй па паліцыю!