ЖЫЦЬЦЁ РАЗЗБРОЕНАГА ЧАЛАВЕКА

Пасьля пастрыганьня і галеньня Раман выглядаў як звыклы, хаця і бедна апрануты мужчына. Я праводзіў яго ў бібліятэку, якая была вельмі занядбанаю. Даў яму тубік пасты і прылады для прыбіраньня. Ён ахвоча ўзяўся за работу, а я пайшоў купіць валізку. Апоўдні пакой, у якім я жыў у Жубжынскай, зіхацеў чысьцінёю. Паркет выглядаў ня горш чым у салёне Грачанкі. Прадметы адбіваліся ў ім як у люстры. Але Раман быў моцна стомлены.

Я сказаў яму:

— Схадзеце цяпер у лазьню й адмыйцеся ад бруду. Пасьля, калі ласка, вяртайцеся сюды. Я падрыхтую ўсё для вас. Цягнік на Варшаву адыходзіць а чацьвёртай гадзіне. У Варшаве перасядзеце на цягнік да Каліша. Вы едзеце?

— Ну ясна, калі вы мне дапаможаце.

Я даў яму сваю чыстую бялізну, шкарпэткі й гарнітур, які атрымаў раней ад Рэванскага. Калі Раман вярнуўся з лазьні, ён выглядаў зусім добра. Мой гарнітур быў для яго крыху завялікі. Раман вычысьціў сваё восеньскае паліто і порткі. Мы спакавалі іх у валізку. Я даў яму ўсе мае ручнікі, бялізну і нават чаравікі. Ён мог з гэтым ператрываць да лепшых часоў.

Мы паабедавалі ў добрай рэстарацыі, потым паехалі брычкаю на вакзал. Я купіў пэронны квіток для сябе і квіток да Каліша для Рамана. У купэ я даў Раману пачак грошай, дваццаць пяць тысяч марак. У яго заняло мову ад узрушэньня. Ён спытаў:

— Ці верыце вы ў Бога?

— Хм… Ня ведаю… Ну, безумоўна, у Бога веру… Бо ў нішто іншае на зямлі верыць нельга. Але не малюся. У касьцёл не хаджу. Але для мяне няма нічога больш узьнёслага на сьвеце за постаць Хрыста і яго навуку…

— А я заўсёды малюся. Я хачу ведаць, як вас завуць?

— Скажу, калі цягнік рушыць.

Я выйшаў на пэрон. Раман стаў ля адчыненага акна вагону. Пачуўся сьвісток. Цягнік рушыў зь месца.

— Завуць мяне, як і вашага сябра, Міхал.

— Міхал?!.. Міхал! Буду за цябе маліцца да сьмерці! Да сьмерці…

Цягнік адышоў. Я пачуваўся прысаромленым. Я хацеў бы сказаць Раману цяпер, што гэтыя грошы кепскія… крадзеныя. Але нягледзячы на гэта я быў задаволены. Тое, што даў учора грошы Алене, не паспытаўшыся яе «каханьня», а сёньня Раману, як бы зьменшыла марнасьць майго жыцьця… Можа, была гэта ахвяра, складзеная для бязьлітасных бостваў, што правяраюць іранічна на галечу і дурноту людзей, якія ня ўмеюць справядліва і разумна арганізаваць сваё жыцьцё на зямлі.

12

Неўзабаве па ад'езьдзе Рамана са мною адбылася прыемная неспадзяванка. У суботу, як звычайна, я пакінуў для Алены ў бібліятэцы падарунак — вялікую дыню — і лісток са словамі: «Прыгожай Алене — дадатак да паэмы з кветак». Пасьля я падаўся на даўжэйшы шпацыр. Калі я вярнуўся а палове на адзінаццатую, дыні на стале не было. На яе месцы стаў кубак кампоту, на лістку было дапісана: «Я ў захапленьні — прыбраная бібліятэка! Гэта мілей за паэму».

Адразу ж я пайшоў да Колькі, які чакаў мяне ў рэстарацыі Берчыка. Па дарозе я разважаў, чаму Алена займае мае думкі. Я ж ня быў сэксуальна заклапочаны, бо ў мяне было досыць кабет. Але кожны ўспамін пра яе ўзрушваў мяне. Я быў упэўнены, што гэта не каханьне, бо я нават і не здагадваўся, што гэта — сапраўднае каханьне. Зразумеў, аднак, што яна зацікавіла мяне сваім характарам.

На наступным тыдні мы прадалі чацьвёрты чэк на тысячу даляраў. Я разам з Сабадам паехаў дзеля гэтага ў Маладэчна. Якуб даў нам два адрасы, дзе можна будзе прадаць чэк. Мы старанна ўсё падрыхтавалі. Чэк быў добра вымыты. Аўтэнтычны дакумэнт, пераробленае на фальшывае прозьвішча. Спрытна складзены ліст «з Амэрыкі». Чэк я прадаў лёгка, па цане толькі крыху ніжэйшай ад курсу біржы. Перакупнік, які ў мяне набыў чэк, прасіў толькі паказаць пасьведчаньне асобы, каб спраўдзіць ідэнтычнасьць прозьвішча. Ён адразу ж заплаціў мне і нават папрасіў у мяне зьвяртацца да яго наступным разам. Зразумела, я паабяцаў гэта зрабіць, хаця ведаў, што кожнае месца выкарыстоўваецца толькі адзін раз. За ўдзел у продажы гэтага чэку на мяне прыпала — на адлічэньні выдаткаў — амаль пяцьсот тысяч марак. Дарма што я вытраціў шмат грошай з раней прададзеных чэкаў, у мяне цяпер было больш за мільён марак. Усё ж Сабада меў рацыю, калі, прапаноўваючы мне гэтую «работу», сказаў, што можна зарабіць мільёны. Мільёнаў у мяне няма, але праца наша толькі пачынаецца. Супольнікі мае плянуюць большыя акцыі ў некалькіх гарадох. На працягу пару месяцаў яны зьбіраюцца прадаць дзясяткі чэкаў, а пасьля скончыць гэтую авантуру, бо мае надысьці канец нашаму шчасьцю. Апошнім разам Якуб сказаў мне, што ён чакае перасылкі яму з Амэрыкі й Англіі некалькі дзясяткаў чэкаў на дробныя сумы. Потым ён пераробіць іх, скампануе дакумэнты і лісты, а пасьля продажу ўсіх мы распусьцім нашу кампанію. Калі так станецца, то я сапраўды буду валодаць мільёнамі.