Знак аховы

«Слухай, давай мы з табой пагамонім.
Сядзем ды вып'ем віна.
Я паіграў бы табе на гармоніку,
Каб не вайна.

Ах, быў гармонік!
Басовыя — з жоўцю,
З цёмным блакітам — галасавыя...
Чуў бы ты, як па руках маіх жонка
Дзень галасіла
I ноч галасіла.

Яна ўспаміны не люты
Будзем мужчынамі.
Толькі бываюць мінуты —
Жыць немагчыма.

Ты не падумай!..
Хоць выжыў на мізеры —
З просьбамі ў пояс нікому не кланяўся.
А немагчыма — калі ў тэлевізары
Рукі і клавішы.

Памяць мая травянее ў акопе,
Міны ўзрывае...
А на гармоніку кожную кнопку
Помню.
Іграю.

Так, брат, накоціць, агорне, ахутае! —
Толькі не вернеш...
Дай, калі ласка, далоні. Пахукаю.
Пальцы
Замерзлі».

НА КАТЭРЫ «ГРОЗНЫ»

На Волга-Балтыйскім канале
Замерзлая чайка
Канала.

Ну што там, здавалася б...
Птушкі
Штодзённа канаюць і гінуць,
Бы суцрацьптушыныя міны
Птушынае дрэва цярушаць.

I гэтая птушка не лепшая,
З усіх нашых птушак не першая.

Адкрыліла, колькі паспела,
Вяслуе крылом набалелым,
Знікаючы ў хвалі за катэрам,
Як з ніткі сарваная пацерка.

Самкнулася нема вада.
Ну што там, дальбог, за бяда!

Ды раптам — бы выбухнуў кратэр! —
Хіснуўся і ўздыбіўся катэр,
Сінечай
Марознае
Сталі
гарматныя
рулі
паўсталі,
I падалі з неба, як грушы,
Птушыныя вечныя душы!

ФОТАЗДЫМАК

Сцяна расстрэлу.
Стаць пад той сцяной
I карніка ўявіць сябе насупраць,
Цябе насупраць,
Нас дваіх насупраць,
I не жахнуцца: смерць і ты са мной!

...Той дзень лістком змакрэлым
Прыліп да аб'ектыву...

Які я быў шчаслівы
Каля сцяны расстрэлу!

ДАЖДЖЫНКА

З мільёнаў кропелек
Складаюцца дажджы,
Дажджынка кожная — асобная планета,
Красуюць там нябачныя сады,
I птушкі непачутыя спяваюць;

Дажджынка кожная
Ціхутка нешта шэпча,
Калі па валасах тваіх сцякае,
Зіхоткая, у чоўнікі далоняў,
Твае далоні — поўныя планет;

Як перакласці іх шчаслівы шэпт
На мову плачаў?
Лямантаў?
Загадаў?..

Дажджынка ўпала.

ТРУНА

...I ляжала яна, нежывая,
Не чужая яму, не чужая.

Адышоў, да дзвярэй прываліўся.
Не чужы ёй цяпер, ці чужы?
Нешта помніў — а болей забыўся.
Азірнуўся назад: міражы.

Азірнуўся наперад: нікога.
Ні тугі не адчуў, ні бяды.
Толькі збітая ў камень дарога,
На якой пазнікалі сляды.

Так стаяў, сам сабою замглёны,
I глядзеў за абрысы зямлі,
Па якой
I ў якую мільёны
Невядома і грозна ішлі.

Толькі ў час, як выносілі з дому,
I калі яго ўбок павяло,
Невядомае стала вядомым,
А вядомага — як не было.

БЯРОЗА БОЛЮ