Zwycięski

– Pragnę panu przypomnieć o tym syndyckim zdrajcy, który zaproponował nam poprzedni układ – oświadczyła ostrym tonem. – Dał nam wtedy klucz hipernetowy pozwalający na dotarcie do Systemu Centralnego.

– Mhm. – Ta odpowiedź nie zabrzmiała zbyt profesjonalnie, a nawet można ją było uznać za lekceważącą. – A przesłuchaliście go przynajmniej w takim pomieszczeniu? – Geary nie pałał specjalną ochotą do poznawania kulisów wydarzeń, które o mały włos nie doprowadziły do zagłady tej floty.

Odpowiedziała mu Rione, nie spuszczając wzroku z ekranów wyświetlaczy.

– Przesłuchaliśmy. Albo był niezwykle utalentowany i umiał udzielać odpowiedzi w tak pokrętny sposób, że nie dostrzegliśmy ukrytej w nich prawdy, albo Syndycy wrobili go w tę sytuację i nie zdawał sobie sprawy, że pracuje dla nich.

– Co się z nim stało? Sądziłem do tej pory, że okręt, na którym się znajdował, został zniszczony w Systemie Centralnym.

Rione nie odpowiedziała, wykonała za to znaczący gest, wskazując oczami Desjani.

Tania miała niewyraźną minę.

– Był na pokładzie „Nieulękłego”, sir.

– I co się z nim stało? – wydusił z siebie kolejne pytanie, wiedząc z góry, jaką usłyszy odpowiedź.

Flota, którą przejął, nie robiła wielkiego halo z zabijania jeńców wojennych. Nietrudno było więc zgadnąć, co się stało z człowiekiem, który okazał się podwójnym zdrajcą, gdy wszyscy zrozumieli, że wpadli przez niego w pułapkę. Na to pytanie odpowiedziała Desjani.

– Został rozstrzelany na miejscu na rozkaz admirała Blocha – wyjaśniła ledwie słyszalnym głosem. – To znaczy na mostku, trzy metry za fotelem admiralskim i półtora metra na lewo od niego.

Geary dopiero po chwili zrozumiał, o czym mówiła.

– Siedział w fotelu obserwatora? – Mimowolnie zerknął na Rione, która zajmowała to samo miejsce, od czasu gdy objął dowodzenie flotą. Wiktoria nie wyglądała jednak ani na zaskoczoną, ani na poruszoną tą wiadomością.

– Spaliliśmy pokrycie tego fotela – dodała Desjani. – Plamy krwi dałyby się wywabić, ale nikt nie chciał na nim potem siadać. – Zamilkła, widząc wzrok Geary’ego. – Nie, sir. Byłam zbyt zajęta przygotowaniem okrętu do walki. Egzekucję wykonał komandos pilnujący zdrajcy.

Odwrócił wzrok na moment.

– To był legalny rozkaz. Nie mógłbym pani winić, gdyby pani go wykonała. – Do tej pory nie zapomniał widoku wystraszonych twarzy członków załogi, gdy dotarło do nich, że wpadli w pułapkę zastawioną przez Syndyków. Nie dziwiło go to zupełnie, wiedział bowiem, jak wiele okrętów wtedy stracono. Każdy z tych ludzi dokonałby bez wahania aktu zemsty na osobie, która się do tego mogła przyczynić. – Nie pozwolimy Syndykom na powtórzenie tej sytuacji – dodał.

– Nie możemy mu ufać – zaznaczyła znowu Desjani.

– Nie mam zamiaru mu ufać.

Wydawało mu się, że po tych słowach nieco się uspokoiła, więc odwrócił się i wszedł do pokoju przesłuchań, zostawiając Tanię i Wiktorię z oficerami wywiadu, aby razem z nimi obserwowały odczyty.

DON Boyens zerwał się na równe nogi, widząc wchodzącego oficera. Wyglądał na mocno zdenerwowanego, co było zrozumiałe. Na nodze miał wciąż lekki opatrunek, znak, że rany odniesione w ostatniej bitwie jeszcze się na dobre nie zagoiły. Wahanie wzrosło, gdy jeniec dostrzegł insygnia na mundurze komodora.

– Admirał Geary?

– Tak – odparł komodor ostrym tonem. – Czego pan chce ode mnie?

Syndyk mocno zaczerpnął tchu, zanim przemówił po raz drugi.

– Mam informacje, których pan potrzebuje. W zamian za nie chcę, aby zgodził się pan bronić pogranicza Światów Syndykatu przed atakami obcej rasy.

Chwilę trwało, zanim Geary przetrawił jego słowa.

– Jest pan pierwszym Syndykiem, który przyznaje otwarcie, że wie o ich istnieniu. Chce pan zatem, abym bronił Światów Syndykatu przed Obcymi?

– Tak.

„Do tej pory nie skłamał” – Geary usłyszał szept porucznika Igera w słuchawce komunikatora.

Zaraz po nim odezwała się Rione.

„Ile on naprawdę wie?”

To było dobre pytanie. Geary zmarszczył brwi, spoglądając w kierunku DONa.

– Czy wie pan wystarczająco dużo na ten temat?

Boyens uśmiechnął się krzywo.

– Od dziesięciu lat piastowałem funkcję zastępcy dowódcy flotylli rezerwowej. Wiem tyle, ile powiedziała nam Egzekutywa, plus to, co sam widziałem i słyszałem.

„Dziesięć lat?” – zapytała Desjani.

Geary od razu zrozumiał, o co jej chodziło.

– Dziesięć lat to strasznie długo jak na jeden przydział. Dlaczego nie odwołano pana stamtąd wcześniej?

Tym razem Boyens wzruszył ramionami.