1813

Коннікі паскакалі скрозь туман, пакідаючы за спінаю месца няўдалай бітвы. Фактычна бойня цягнулася лічаныя хвіліны, але Міхалу здавалася, што прайшоў дзень. Агінскі адчуваў агульную стому цела і поўную спустошанасць. Падавалася, што за час бойкі Міхал пастарэў на дзесяць гадоў. На і так не маладым ужо твары прарэзаліся новыя зморшчыны, акрэслілася сівізна валасоў. Рука, што працягвала трымаць цясак, дрыжэла ад цяжару. Міхал глядзеў у туман пустымі, нежывымі вычыма. Як і шмат разоў дагэтуль, жыццё паднесла графу чарговае фіяска. Толькі цяпер Агінскі сумняваўся, ці ўдасца яму перажыць наступствы гэтай паразы. Бакас скакаў наперад.

На зямлі пачалі трапляцца целы французскіх жаўнераў са слядамі ад куль. З імглы насустрач вершнікам выплылі замшэлыя сцены замка. Агінскі прыпыніў каня, каб павярнуць да брамы. Раптам пад капытамі Бакаса нешта заварушылася, конь заржаў і таргануўся, ледзь не скінуўшы графа на зямлю. Бязногі мярцвяк, амаль не заўважны ў гразі, са стогнам пацягнуў свае рукі да каня. Бакас рэзка апусціў капыты на галаву пачвары. Металічныя падковы з лёгкасцю раструшчылі чэрап мерцвяка. Конь чмыхнуў і адступіў на крок ад знявечанага цела.

Міхал вылаяўся, азірнуўся, знайшоў вачыма Халматава і махнуў таму рукой: — Хутчэй да брамы.

Вакол дубовых створак валялася шмат целаў. Самі вароты былі цэлыя і, што самае важнае, зачыненыя. Гэты факт узрадваў Міхала. Ён стаў на кані проста пад фамільным гербам і пракрычаў: — Дзядзька, Юзік, Казік, хто-небудзь, адчыняйце браму!

Вокліч патануў у тумане. Замак маўчаў. Халматаў пад’ехаў бліжэй і пагрукаў шпагай аб створку.

— Адчыняйце, гэта я, Міхал! — у голасе графа прарэзаліся панічныя ноткі.

Ад поля даляцеў трэск адзіночнага стрэлу. Праз імгненне азваўся крык болю. Потым усё змоўкла і зноў усталявалася мёртвая цішыня.

— Адчыняйце, — Агінскі спусціўся з каня і, ступаючы па мерцвяках, наблізіўся да брамы.

За створкамі нехта заварушыўся.

— Зараз, зараз, пачакай, — пачуўся ціхі старэчы голас. Зарыпела засаўка.

— Дзядзька, ты?! — Міхал не верыў сваім вушам.

— Так, Міхале, не чакаў я цябе больш пабачыць, — створка злёгку прыадчынілася, але цела французскага жаўнера перашкаджала ёй адчыніцца шырэй. — Дапамажы.

Міхал адштурхнуў нябожчыка і расчыніў браму. У прахоне стаяў стары граф са стрэльбай у руках. Пляменнік кінуўся ў абдымкі да дзядзькі.

— Ты жывы, — граф выглядаў стомленым, памятым і яшчэ больш старым, чым у дзень прыезду Агінскага. — Як толькі ты ўчора паехаў, пачалася гэтая навала. Я ўжо думаў, што і цябе зачапіла і што не пабачымся мы больш. А сёння, калі пачуў грукат стрэлаў, зразумеў, што гэта ты вярнуўся да нас з дапамогай, — у вачах старога з’явіліся слёзы.

— Гэта была бойня. Мерцвякі пажэрлі ўсіх маіх людзей, — даляцеў ззаду зломлены голас Халматава.

— Вы іх не знішчылі? — рукі дзядзькі апусціліся долу.

— Не. Выжылі толькі я і капітан Халматаў, — Міхал правёў афіцэрскага каня скрозь браму і свістам падазваў Бакаса. — Капітан Халматаў — камандзір красненскага гарнізона.

— Былы камандзір, былога гарнізона, — ціха выправіў Халматаў.

— Вітаю, капітан, — стары граф кіўнуў галавой.

— Трэба зачыняць, мерцвякі могуць вярнуцца кожную хвіліну, — Агінскі развярнуўся і пацягнуў за створку, дзядзька прыхінуў стрэльбу да сцяны і ўзяўся за засаўку.

— Як там нашы? — спытаў Міхал.

— Я адпусціў хлапцоў адпачыць пасля начной варты. Мы трымаліся да самага світанку, калі французы зменшылі ціск. А потым і вашыя аддцягнулі іхную ўвагу, — стары граф паглядзеў у бок Халматава. Капітан усё яшчэ знаходзіўся ў сядле і моўчкі глядзеў сабе пад ногі. — З ім усё добра? — ціха спытаўся дзядзька.

— Так, наколькі гэта ўвогуле магчыма, — адказаў Агінскі. Ён падышоў да афіцэрскага каня і працягнуў руку, каб дапамагчы капітану спусціцца на зямлю. — Хадземце ў палац, вам трэба адпачыць, — Халматаў моўчкі падпарадкаваўся. Дзядзька, пляменнік і афіцэр рушылі да камяніцы.

На вуліцы паступова развіднелася. Сонечныя прамяні прабілі шчыльную завесу аблокаў і асвяцілі старыя муры і поле вакол замка. Туман споўз у нізіны і яры, дзе канчаткова рашчыніўся ў паветры. Падсілкаваўшыся на замкавай кухні, Міхал выказаў жаданне заняць месца вартаўніка на браме, каб назіраць за дзеяннямі мерцвякоў. Пануры капітан вызваўся ісці разам з ім. Дзядзька пагадзіўся і прапанаваў мужчынам узяць зброю.

Агінскі з Халматавым падняліся на надбрамную пляцоўку. Туман цалкам сышоў, і перад вачыма вартавых адкрыўся від на жахлівыя наступствы няўдалай выправы: вялікі натоўп мерцвякоў віраваў на месцы бойкі, працягваючы сваю жудасную трапезу. Пабачыўшы гэта, Халматаў узняў стрэльбу і хацеў ужо націснуць на дужку, але Агінскі спыніў яго.

— Не варта, — прагаварыў граф, — усё роўна да іх не дастрэліш, дый лішняя ўвага нам не трэба.