Адваротны бок люстра

– У сэнсе, як раней? – хіхікнула дзяўчынка.

– Амаль, – пагадзіўся Міхал і распавёў падрабязней: – Мне расказалі пра адзін рыцарскі клуб, які арганізоўвае розныя прад стаўленні, я да іх прыйшоў, паказаў, што магу, і мяне прынялі. Яны зараз ладзяць выступы ў Троках, вось усе мінулыя выхадныя я там і бегаў з мячом наперавес, бавіў наведвальнікаў замка.

– Слухай, ты толькі што сказаў, што з пагардай ставішся да сярэднявечнай музыкі, і тут жа высвятляецца, што цяпер удзельнічаеш у гістарычнай рэканструкцыі таго ж кірунку, – заўважыла Бася.

– Гэта розныя рэчы, сярэднявечная музыка для мяне насамрэч як пытка, а ў клубе я працую за грошы, – патлумачыў юнак.

– А плацяць хоць нармальна? – пацікавілася дзяўчынка.

– Так, я падлічыў, што па першым часе мне будзе хапаць, а там мо яшчэ працу знайду. Пакуль жа ў мяне ёсць нешта і на рахунку ў банку. Прынамсі, было.

– А што з вучобай?

– Ну, на курсы хаджу, а вось бабулекблізнят кінуў. Лепей я буду зарабляць, чым марнаваць час на балбатню з імі. Тым больш што іхнія веды мне зараз нічым не дапамогуць, ды і за тыя заняткі плаціў пан Альбрыхт, – юнак трошкі памаўчаў, узгадаўшы старога, а потым зноўку спытаў: – Дык ты прыедзеш да мяне ў Тракай?

– Раз ты запрашаеш, то прыеду абавязкова, – паабяцала дзяўчынка. – А калі вас паказваюць?

– Можаш прыехаць у суботу, а можаш у нядзелю, калі ў цябе атрымаецца? Мы выступаем двойчы, пачатак а першай і а чацвёртай.

Дарэчы, вечарам мы запальваем паходні, каб было прыгажэй, – прарэкламаваў Міхал. – А так я буду там увесь час, мяне лёгка знайсці, праўда, тэлефон адключаю, бо неяк няёмка з ім хадзіць па замку. І пакласці няма куды, і падурному выглядае, калі знянацку нехта тэлефануе. Ёсць у нас пару хлопцаў, што ўвесь час са слухаўкай ходзяць, нават не смешна, усё ўражанне псуюць.

– А баі зза званкоў не перапыняюць?

– Ты што, было і такое! – выгукнуў юнак. – Праўда, на рэпетыцыі, але ўсё роўна – ганьба.

– Дык вы там яшчэ і рэпеціруеце, – млява прамовіла дзяўчынка, ледзь стрымаўшыся, каб не зарагатаць, калі ўявіла, што Міхал цяпер сапраўдны артыст.

– Ну, мне амаль і не трэба, я ж і так ўсё ўмею. Толькі каб ведаць, хто за кім ідзе, што ўвогуле плануецца… Між іншым, яшчэ і паказаў некаторыя рэчы са зброяй, якіх некаторыя не ведалі, – пахваліўся юнак.

– Ой, ну ты там, напэўна, аўтарытэт, – лісліва працягнула Бася.

– Пакуль не, але там паглядзім, – юнак зрабіў выгляд, што ўспрыняў яе жарт за праўдзівы камплімент. – Карацей, прыязджай, сама ўсё ўбачыш.

– А як жа! – запэўніла яна. – Толькі з днём вызначуся, хочацца ж паглядзець на цябе і пры паходнях, і так. Таму рыхтуйся, Міхал, я ўжо выпраўляюся!

Пасля вячэры Бася падпільнавала, пакуль тата схаваецца ў кабінеце, а матуля зоймецца хатнімі справамі. Зайшоўшы ў ванную, дзе маці сартавала толькі што вынятую з пральнай машыны бялізну, дзяўчынка сцісла распавяла пра Міхала і Тракай. Мама была зусім не супраць адпусціць дачку і нават пачала распытваць яе пра дэталі новай працы юнака, якімі Бася з асалодаю падзялілася, але тут з кабінета выскачыў тата:

– Я ўсё чую! Робіце змову супраць няшчаснага бацькі?

– Тата, ты ўсё перабольшваеш, – пакруціла галавой дачка.

– Перабольшваю не перабольшваю, але паедзеш з мамай, – запратэставаў тата.

– Я не магу, я на выхадных у спа-салон збіраюся, – запярэчыла мама. – Хай з бабуляй едзе.

– Пра гэтую старую зводніцу мне нават не кажы!

– Гэта ты маю матулю так называеш? – мама выпхнула тату з ваннай і нешта пачала яму даводзіць, зачыніўшы Басю адну ў душным пакоі.

– Выпусціце мяне адсюль! – абурылася дзяўчынка, тузануўшы дзвярную ручку, і вырвалася вонкі.

Абое ўзяўшыся за бакі, бацькі стаялі адно насупраць аднаго з надта непрыхільнымі тварамі. Убачыўшы Басю, яны павярнуліся да яе. Першай загаварыла мама:

– Мы тут параіліся: можаш ехаць.

– Але бабулю хаця б з сабою вазьмі, – пакінуў за сабою апошняе слова тата.

Бася толькі няўхвальна зірнула на іх і адправілася у свой пакой. Яна сазванілася з бабуляй і разам з ёй вырашыла абраць суботу. У гэты дзень у яе было толькі чатыры ўрокі, а з фізкультуры, якая стаяла ў раскладзе апошняй, можна было і збегчы, таму па папярэдніх разліках яна паспявала пабачыць абодва выступы рыцараў цалкам.

Міхал паабяцаў іх сустрэць, таму, калі яны ішлі па мосце на замкавы востраў, Бася пільна ўзіралася наперад, намагаючыся прыкмеціць юнака. Аднак, акрамя тлумнай купкі дзяўчат у сярэднявечных уборах, што стаялі перад брамай, яна пакуль нікога не заўважала.

– Баська! – пачула яна, нарэшце пераадолеўшы дарогу праз возера.

Яна павярнула галаву і ажно спужалася. На яе насоўваўся вялізны цень: Міхал у шыкоўных рыцарскіх даспехах з ваўчынымі скурамі замест плашча на плячах, ад чаго яго памеры павялічваліся і ўвышыню і ўшыркі, праціскаўся паміж дзяўчат, якія абляпілі яго так, што юнака спачатку не было відаць.

– О, які ў нас тут доблесны ваяр! – усклікнула бабуля, вітаючы Міхала, пакуль Бася разявіўшы рот пазірала на яго знізу ўверх.

Юнак сціпла ўсміхнуўся.

– Спадзяюся, што на прадстаўленні не расчарую вашае першае ўражанне, Ванда Казіміраўна, – сказаў ён.