Alkimyogar

Alkimyogar besh daqiqa qumga nimalarnidir chizdi, bu payt Santyago bozor maydonida keksa podshohni qanday uchratganini esladi, o’shandan beri juda ko’p yillar o’tganday tuyuldi unga.

— Qara, qumga nima yozilganiga, — dedi Alkimyogar, shaklni chizib bo’lib.

Santyago yaqin kelib, o’qidi.

— Axir, bu shifr-ku! — norozi bo’lib xitob qildi u. — Bu angliyalikning kitobidagiday.

— Yo’q. Bu ayni qirg’iylarning osmondagi parvoziday: buni aql bilan tushunib bo’lmaydi. Zumrad Lavhasi — bu Olam Qalbining nomasi. Donishmandlar bizning yashayotgan dunyo jannatga qiyosan, unga o’xshatib yaratilganini allaqachon tushunib yetishgan. Bu dunyoning mavjudligi o’zi — boshqa, bundan-da mukammal dunyo borligining kafolatidir. Qodir egam uni odamlar qalb ko’zi bilan ko’rib ruhlari kamol topsin va o’z aqllarining mo’’jizalaridan hayratga tushsin, deb bino qilgan. Va ayni shuni men Harakat deb atayman.

— Men ham Zumrad Lavhasini o’qishim kerakmi?

— Agar sen hozir alkimyogarning laboratoriyasida bo’lganingda, uni anglashning eng yaxshi usulini o’rganarding. Biroq sen sahrodasan — demak, sahroga uyg’unlash. Sahro jamiki tiriklik kabi senga olamni tushunishda ko’maklashadi. Sahrodagi hamma narsani bilishning hojati yo’q, Buyuk ijod mo’’jizalarini ko’rish uchun bir qum zarrasi kifoya.

— Men qanday qilib sahroga uyg’unlashaman?

— Yuragingga quloq tut. Unga olamdagi hamma narsa ayon, zotan, yurak Olam Qalbi bilan tug’ishgan va vaqti kelib unga qaytadi.

Ular churq etishmay yana ikki kun yo’l yurishdi. Alkimyogar tashvishli ko’rindi: ular shafqatsiz jang borayotgan joyga yaqin kelib qolishgan edi. Bo’zbola esa hanuz yuragining ovozini eshitishga urinardi.

Uning yuragi esa o’jar edi: avvallari mudom qayoqlargadir talpinardi, endi qanday bo’lmasin ortga qaytishga undaydi. Gohida yuragi unga soatlab nurga yo’g’rilgan voqealarni hikoya qilsa, ba’zan ko’tarilib kelayotgan quyoshdan chunonam hapqirib shod bo’lib ketadiki, Santyago pana joyga o’tib yig’lab oladi. Xazinalardan gap ochilganda yuragi tez urib ketar, bo’zbolaning ko’zlari bepoyon sahro ufqlariga termilganda esa tinchib qolardi.

— Nega biz yurakka quloq tutishimiz kerak? — so’radi u, dam olish uchun qo’nishganda.

— Yurak qaerda bo’lsa, xazina ham o’sha joyda.

— Mening yuragim limmo-lim, — dedi Santyago. — U orzu qiladi, hayajonlanadi, sahroda ayollarga talpinadi. Doim nimagadir intiq, Fotima haqida o’yladim deguncha tamom — tun bo’yi uyqu bermaydi.

— Shunisi yaxshi-da. Demak, u tirik. Eshitaver.

Keyingi uch kunda ular jangchilarni uchratishdi, boshqalari uzoqdan ko’rinish berdi.

Santyagoning yuragi qo’rquvdan ogoh etdi. Xazina izlab yo’lga chiqqan, biroq uni topa olmagan odamlar haqida gapirdi. Gohida u bo’zbolani xazinani topa olmasligi, ehtimol, sahroda o’lib ketishi xayoli bilan qo’rqitardi. Ba’zan boriga shukr qilishni uqtirardi: uning sevgan qizi va bir talay oltin tangasi bo’lsa, yana nimasi kam.

— Yuragim xiyonat qilayapti, — dedi u Alkimyogarga, ular otlarning oyog’ini sovutish uchun to’xtashgandi. — Mening yo’lni davom ettirishimni xohlamayapti.

— Bu yaxshilik alomati, — takrorladi u. — Demak, yuraging bir bo’lak go’shtga aylanib qolmagan. Tabiiyki, erishilgan tajribalarni orzu-xayollar shamoliga sovurishdan yuraging tashvishlanayapti.

— Unday bo’lsa, quloq solib nima qilaman?

— Baribir uni tinchlantirish qo’lingdan kelmaydi. Hatto o’zingni unga quloq tutmayotganday qilib ko’rsatsang-da, u sening ko’ksingda urib turaveradi va hayot haqida, dunyo haqida o’ylaganlarini aytaveradi.

— Va menga xiyonat qilaveradimi?

— Xiyonat — kutilmaganda berilgan zarba. Agar yuragingni anglay bilsang, u senga xiyonat qila olmaydi. Shunda sen uning orzularini, jamiki istaklarini bilasan va uni boshqara olasan. Yuragi aytganlaridan hali hech kim qochib qutilmagan. Yaxshisi, uni tinglamoq kerak. Shunda kutilmagan zarba ostida qolmaysan.

Ular sahro bo’ylab yo’l yurishni davom ettirishdi va Santyago yuragi ovoziga quloq tutdi. Tez orada u yuragining injiqliklarini, hiyla-nayranglarini bilib oldi — uni boricha tushunib qabul qila boshladi. Bo’zbola qo’rquvga tushishdan qutuldi va ortga qaytish istagidan xalos bo’ldi — endi vaqt o’tgan, yuragi ham xotirjam edi.

“Agar gohida men nolinsam, nachora, axir, men odamning yuragiman, bu menga xos xususiyat. Hammamiz ham o’zimizning eng aziz orzu-o’ylarimizni amalga oshirishga cho’chiymiz, chunki biz o’zimizni ana shu orzularga noloyiq yoki har qanday holda ham baribir ularga erisholmaymiz, deb o’ylaymiz. Biz, odam yuragi, ma’shuqadan umrbod ajralib qolish xayolidan, xushbaxt kechishi lozim bo’lgan, biroq noxush daqiqalar, topilishi mumkin esa-da, qumlar ostida ko’milganicha qolib ketgan xazinalar haqidagi o’ylardan o’lguday qo’rqamiz. Chunki ana shunday hollar ro’y berganda biz azob chekamiz”.

— Mening yuragim azob chekishdan qo’rqadi, — dedi u Alkimyogarga bir oqshom, qop-qorong’u, oysiz osmonga tikilib turib.