Alkimyogar

— Men sahro ayoliman, — dedi Fotima, yuzini yashirib. — Biroq avvalambor men — oddiy ayolman.

Qiz chodir ichiga g’oyib bo’ldi. Tong oqarib kelardi. Odatdagi kun boshlangach, Fotima necha yillardan beri shug’ullanib kelayotgan ishi bilan mashg’ul bo’ladi, biroq endi hammasi boshqacha kechadi. Voha endi qizning nazdida burungi qimmatini bir qadar yo’qotadi, chunki vohada Santyago yo’q. Avval boshqacha edi — yaqinginada bu joy ellik ming tup xurmo daraxti gurkirab turgan, uch yuzta quduqli, sahro kezib chanqagan yo’lovchilar oroyish topadigan maskan edi. Endi qizning nazarida voha bo’shab, huvillab qoldi.

Bugundan boshlab sahroning qadri ortadi. Fotima endi sahroga umid ko’zi bilan termiladi, xazinalarini qidirib ketgan Santyagoning qaysi yulduzni mo’ljalga olib yo’l bosayotganini topishga urinadi. Shamol orqali o’zining qaynoq o’pichlarini yo’llab, ular Santyagoning yuziga tegishiga umidlanadi va pichirlab o’zining sog’-salomat ekanini, uni kutayotganini aytadi. Bugundan boshlab sahro Fotima uchun umid makoniga aylanadi: u yoqdan Santyago yoniga qaytadi.

— Ortda qolganlar haqida o’ylama, — dedi Alkimyogar, ular qum tepalar oralab yo’lga tushishganda. — Hammasi allaqachon Olam Qalbida qayd etildi va shu joyda mangu saqlanadi.

— Odamlar ketishdan ko’ra qaytish haqida ko’proq o’ylashadi, — dedi Santyago, sahroning sukunatiga tag’in ko’nika boshlarkan.

— Agar sen topgan topildiq pishiq narsadan yasalgan bo’lsa, unga hech qanday insu jins daxl qilolmaydi. Va sen bemalol qaytishing mumkin. Agar bu narsa, xuddi yulduz bir yilt etib uchgani kabi, nari-beri yasalgan bo’lsa, qaytgan chog’ingda ham hech nimaga ega chiqolmaysan. Biroq sen, harqalay, yilt etgan nurni ko’rgan bo’lasan. Demak, bu boshdan kechirishga arzirli hol.

U alkimyo haqida gapirayotganga o’xshardi, Santyagoga esa u Fotimani nazarda tutib gapirayotganday tuyuldi.

Ortda qolganlar haqida o’ylamaslik mushkul edi. Sahroning yakrang ko’rinishi eslashga, orzu qilishga majbur etardi. Santyagoning ko’z o’ngidan xurmozor, quduqlar va suyganining chehrasi ketmasdi. U angliyalikni shisha idishlari, asbob-anjomlari bilan uchratdi, Tuyakashni — o’zining aql-idrokini peshlamaydigan chinakam donishmandni uchratdi. “Balki Alkimyogar hech qachon hech kimni sevmagandir”, — o’yladi u.

Alkimyogar sal oldda yo’rtib borayotir, uning kiftida qirg’iy o’tiribdi — qush sahro tilidan to’la voqif — ular to’xtashgan chog’da o’lja izlab havoga ko’tariladi. Birinchi kuni u changalida quyon bilan qaytdi. Ikkinchi kun — bir juft qush bilan.

Tunda ular ko’rpani yoyishdi. Sahro tuni etni junjiktiradigan salqinligiga va oy botishi bilan qorong’ulik quyuqlashganiga qaramay gulxan yoqishmadi. Safarning birinchi haftasida yo’ldoshlar, gurunglashgan bo’lishsa-da, faqat jang qilayotgan qabilalarni chetlab o’tish haqida gapirishdi. Urush davom etayotgandi — ba’zan shamol qonning achqimtil hidini olib kelardi. Uncha uzoq bo’lmagan joyda jang borardi va shamol bo’zbolaga Belgilar Tili mavjudligini, bu til ko’z ko’ra olmaydigan narsalardan xabar berishga tayyor ekanini eslatdi.

Safarning sakkizinchi kuni Alkimyogar, odatdagidan ko’ra barvaqtroq, dam olish uchun qo’nishga qaror qildi. Qirg’iy osmonga uchdi. Alkimyogar suv solingan suvdonni Santyagoga uzatdi.

— Sening jahongashtaliging poyoniga yetmoqda, — dedi u. — Qutlayman. Sen O’z Yo’lingdan chetga chiqmading.

— Sen esa yo’l bo’yi churq etmading. Men bo’lsam, bilganlaringni o’rgatarsan, deb o’ylabman. Men sahroni alkimyoga doir kitoblari bor bir odam bilan bosib o’tgandim. Biroq ulardan hech nimani tushunmadim.

— Anglashning faqat bitta yo’li bor, — javob qildi Alkimyogar. — Harakat qilmoq. Sayohat seni zarur bo’lgan narsalarning barisiga o’rgatdi. Faqat bir narsa qoldi bilishing kerak bo’lgan.

Santyago uning nima ekanini so’radi, biroq Alkimyogar osmon gumbazidan ko’zini uzmasdi — u o’zining qirg’iyini kuzatardi.

— Nega seni Alkimyogar deyishadi?

— Chunki men Alkimyogarman-da.

— Boshqa alkimyogarlarning — oltinni qidirib topisholmaganlarning xatosi nimada?

— Xatosi shundaki, ular faqat oltinni qidirishgan. Ular yo’lda bekitilgan xazinalarni izlash bilan ovora bo’lib, yo’ldan chetga chiqib ketishgan.

— Xo’sh, mening kamchiligim nimada? — savolini takrorladi bo’zbola.

Alkimyogar hanuz osmonga qarab turardi. Tez orada qirg’iy o’lja bilan qaytdi. Ular qumloqda o’choq qazib, chetdan qaraganda ko’zga chalinmaydigan gulxan yoqishdi.

— Men Alkimyogarman, chunki alkimyogarlik qilaman, — dedi u. — Bu ilmning sirlari bobomdan o’tgan, unga — uning bobosidan va olam paydo bo’lgandan beri shunday. O’sha qadim zamonlarda olam deganlari zumradning qirrasiga jo bo’lgan. Biroq odamlar oddiy narsalarga e’tiborsiz, shu bois qadimda falsafiy asarlar yoza boshlashgan. Qayoqqa qarab yurish lozimligini o’shalar bilishadi, boshqalar gapi asossiz, deb o’ylashgan. Biroq Zumrad Lavha bugun ham bor.

— Unda nima yozilgan? — qiziqib so’radi bo’zbola.