Анэксія: «Варыянты могуць быць»

«Праціўнікаў інтэграцыі ў Расеі, ды і, напэўна, на Беларусі проста няма» — рапартуе палкоўнік Гайдукевіч. Праўда, раіць ён, «спачатку трэба зблізіць заканадаўства і палітычную практыку, прыйсьці да падбных „правілаў гульні“ у эканоміцы, і толькі потым аформіць усё гэта агульнай дамовай» («Независимая газета», 5 красавіка 1997).

Шкада толькі, што перашкаджаюць: «Беларусі Фонд Сораса і іншыя падобныя арганізацыі фінансуюць праекты, накіраваныя на прапаганду ідэалаў заходняга грамадзтва і разьвіцьцё беларускай мовы. У выніку ўсялякай мудрагелістасцьці атрымоўваецца гэтак, што фінансуецца ў тым ліку і непрымірымая апазыцыя».

Прафесар Георгі Антанюк з Акадэміі Навук Беларусі, у адрозьненьні ад лідара жырыноўцаў, выяўляе прэтэнзіі на аналітычнасьць.

Ён надрукаваў 24 красавіка г.г. у «Независимой газете» артыкул «Зьнешнія інтарэсы Расеі і Беларусі». Праўда, інтарэсы Беларусі ён звыкла разглядае праз прызму інтарэсаў Крамля. «Імкненьне прасунуць НАТА да расейскіх межаў, заахвочваньне памежных з Расеяй дзяржаваў да каньюнктурнага выкліку Расеі, жаданьне трымаць Расею на кароткім ланцугу маніпуляваньнем крэдытамі, інвестыцыямі, запрашэньнямі ў прыхожую альбо гасьцёўню заходнееўрапейскіх міждзяржаўныў арганізацыяў, імкненьне пазбавіць Расею сьфэраў уплыву нават ў межах былога СССР, асабліва ў Еўропе, і ізаляваць яе у ваенных адносінах шляхам адрыву ад яе еўрапейскіх членаў СНД як патэнцыйных саюзьнікаў, найперш Беларусі і Украіны, — яскравая праява правакацыйна небясьпечных адносінаў Захаду да Расеі», — піша доктар філасофіі, прафесар кафедры філасофіі Акадэміі Навук Беларусі Іван Антанюк.

Паміж іншым, гэты абзац — «яскравая праява» халуйскай лукашэнкаўскай «грамадзка-палітычнай» навукі, які вычарпальны паказвае ментальнасьць навукоўцаў, запатрабаваных «інтэграцыйным» часам. У гэтым тэксьце навукоўцы зь Беларусі толькі аднойчы ўзгадваецца Беларусь, затое Расея — аж пяць разоў.

Ну, а далей прафесар Антанюк імкнецца яшчэ раз пераканаць (каб, барані Бог, не адумаліся) расейскіх чытачоў ў тым, які добры тавар прапануе ім Лукашэнка. «Беларусь здольная стаць найбольш важным саюзьнікам Расеі. І у гэтым яе асаблівая каштоўнасьць для Расеі».

Падводзіцца цэлая «філасофія». «Беларусь з прычыны сваіх малых памераў (вядома, не ЗША, не Канада і не Кітай. Але не зашмат меней за Нямеччыну, Велікабрытанію, Гішпанію, і болей, чым Чэхія, Бельгія, Данія, Нідэрланды, Партугалія,Венгрыя, Аўстрыя. Швейцарыя, Грэцыя, — С.Н.), слабасьці (эканоміка яшчэ трымаецца — і гэта пасьля трох гадоў лукашызму! — С.Н.), геапалітычнага становішча паміж канкурэнтна магутнымі Захадам (пагодзімся -С.Н.) і патэнцыйна моцнай Расеяй (таксама пагодзімся — але гадоў праз дзвесьце. — С.Н.) не можа не быць у чыёйсьці сферы ўплыву. У яе невялікі выбар: альбо Захад, альбо Расея» — канстатуе аўтар, і мы зь ім тут зноў не будзем спрачацца.

Выбар такі ж самы, як у цяжка хворага: альбо жыцьцё, альбо — сьмерць. Але ў аўтара іншая логіка: «Паколькі Беларусь не валодае магчымасьцямі для цалкам самастойнага існаваньня (!!!), то ёй неабходна арыентавацца на найбольш выгодны з пункту гледжаньня яе доўгатэрміновых стратэгічных мэтай цэнтр уплыву».

Здагадаліся, на які? «У стратэгічным плане для забесьпячэньня жіцьцяздольнасьці Беларусі ёй выгодны цесны саюз з Расеяй».

А вось чаму — ніколі не здагадаецеся. Не з прычыны знакамітых «славянскіх братэрстваў» ды «мы всегда жили вместе». Бо саюз гэты «азначае пашырэньне жыцьцёвай прасторы Беларусі да Сахаліну, калі, канечне, Расея яго не згубіць». Агаворка слушная — і лепш бы прафесару параіць Крамлю заняцца ўласнымі губерніямі, якія, нягледзячы на часам і без таго гіганцкую геаграфічную адлегласьць ад сталіцы, ўсё больш рэзка заяўляюць пра жаданьне быць як мага далей ад Масквы.

Але сп. Антанюка цягне на іншае. "Беларусь атрымае магчымасьць прыкметна ўплываць праз гэты саюз на агульнасусветныя працэсы і мець сумесныя з Расеяй сьфэры ўплыву, што дазволіць зрабіцца Беларусі важкім суб"ектам міжнародных адносінаў. У перспектыве гэты цэнтр можа пашырыцца коштам іншых дзяржаваў СНД, у якім расейская дзяржава захавае роля ядра аж да поўнага зьліцьця ўсіх членаў». Вось, нарэшце, і выказаў прафесар сапраўдныя мэты «інтэграцыі».

«Беларусь моцна прыціскаецца Захадам ў палітычных, эканамічных ды іншых адносінах у значнай ступені з прычыны арыентацыі цяперашняй дзяржаўнай улады на саюз з Расеяй, — шкадуе Антанюк, — Будзе разумна, калі Расея кампансуе Беларусі такія страты эканамічнымі, палітычнымі, дыпламатычнымі, ваеннымі ды маральнымі сродкамі».

Ну, заклік запозьнены — Расея адзіная зь еўрапейскіх дзяржаваў прызнала Лукашэнкаўскі рэжым. Праўда, сп. Антанюк раіць Крамлю крыху падфарбаваць дыктатуру, пераканаць Лукашэнку пайсьці на «аслабленьне (заўважце — не поўнае сказаваньне, а ўсяго толькі аслабленьне! — С.Н.) дзяржаўнага кантролю над сродкамі масавай інфармацыі».