Аністыя

Хаценьчык. Грыша! Мілы! Ты што, у нашым доме быў?

Салавейчык. Ну вось… Кран папраўлю — траяк. Выключальнік бясшумны пастаўлю — тры пяцьдзесят. Замок новы прыладжу — пяцёрка. Бывае, за адзін вечар трыццаць рублёў у кішэнь кладу. Які прафесар такую стаўку мае?

Божашуткава. Грыша, гэта ж рабунак сярод белага дня!

Салавейчык (рагоча). Рабунак! Яны ж мне ручкі-ножкі гатовы цалаваць, каб толькі я прыйшоў і зрабіў! На сподачку з залатой каёмачкай грошы выносяць. А ты — рабунак! Вось яны, мае мазольныя! (Салавейчык трасе грашамі.) Зойка! На, бяры ўсе! Толькі ведаеш што? Зрабі мне гэты… Як яго? Во! Стрыптыз!..

Зойка ўскочыла, ледзь не падавіўшыся цукеркай.

Зойка. Ты што? Здурэў?

Салавейчык. А што? Хачу стрыптыз!

Божашуткава. Як табе не сорамна, Грыша? Што ты кажаш? Які стрыптыз? Апамятайся! Ты што, п’яны?

Салавейчык. Хто? Я п’яны? Лухта! Чаму ты, маманя, супраць стрыптызу? А калі я хачу?.. У нас жа свабода сумлення! Я гэта так разумею: што хачу, тое і раблю! Зойка! Давай стрыптыз!

Зойка. Шызік! Калі ты зараз не змоўкнеш!..

Божашуткава. Грыша, кінь дурыцца. Глядзі, Зойку ледзь не да плачу давёў.

Зойка. Я яго спачатку па мазгаўні трахну, а потым заплачу! (Азвярэла накідваецца на цукеркі.)

Хаценьчык (злавіўшы позірк Божашуткавай). Сябры-прыяцелі! Не будзем ухіляцца ў бок ад намечанай праграмы, а то ў канцы квартала не атрымаем прэміяльных. Ёсць прапанова выпіць, Іван Пятровіч!

Кічкайла ўстае. Рыхтуючыся сказаць чарговы тост, выцягнуў з кішэні паперку, зазірнуў у яе.

Салавейчык. Цю! Зноў гаварыць будзеш? Злітуйся! Замучыў прамовамі. Тут жа не прафсаюзны сход!

Кічкайла (просіць). Дальбог, Грыша, ёсць цудоўны тост! Думка Спінозы…

Салавейчык. Забараняю! Катэгарычна! Хто імяніннік — я ці твой Спіноза? Вось… Вершамі кажы тост!

Кічкайла. Вершамі я не гатовы.

Салавейчык. Тады сядай і сядзі! Хто можа вершамі?

Божашуткава. Я. (Устае і цудоўна чытае.)

Жди меня, и я вернусь,
Только очень жди.
Жди, когда наводят грусть
Желтые дожди.
Жди, когда снега метут,
Жди, когда жара.
Жди, когда других не ждут,
Позабыв вчера…

Кічкайла непрыкметна знікае.

Салавейчык. Старо! Старо, Рагнеда Іванаўна! Ты давай што-небудзь такое… пра любоў!

Божашуткава. А гэта хіба не пра любоў?

Салавейчык. Якая ж гэта любоў? Цяпер чалавеку любоў з сэксам патрэбна! Разумееш: с-э-к-с! Еўтушэнку ведаеш: «Ты говорила шепотом, а что потом, а что потом?..»? Га?

Божашуткава. Не, не ведаю…

Салавейчык. Ну хаця б Ясеніна Сяргея?

Божашуткава. Некалі ведала, а цяпер забылася…

Салавейчык. Якія ж з вас выхавацелі, калі вы ні Еўтушэнкі, ні Ясеніна не ведаеце?

Божашуткава. Зойка! За табою Еўтушэнка і Ясенін. Ды кінь ты есці цукеркі! Дыябет будзе!

Салавейчык. Няхай есць, не шкада. (Бярэ гітару і па-майстэрску робіць некалькі акордаў. Спявае.)

Сидели, ели мы цыпленка табака.
А в это время нас попутала Чека —
Зэка — Петрова, Васильева — зэка!

Божашуткава. Грыша! Гэта ж… вульгарна! Гэта ж крымінальшчына!

Салавейчык. Добра. Пераходжу на грамадзянскую лірыку, паколькі гэтага патрабуюць высокія госці! (Спявае.)

И рубают финики лопари,
А в Сахаре снегу — невпроворот!
Это гады физики на пари
Раскрутили шарик наоборот!
И не верится и верится,
Что минует та беда!
А шарик крутится и вертится
И все время не туда!..

Божашуткава. Спяваеш ты, Грыша, цудоўна, як Лемешаў. Але густ у цябе…

Салавейчык. Пардон! Гэта мой лепшы рэпертуар!

Божашуткава. Нічога, хутка ў цябе будзе іншы рэпертуар. Гэта наш клопат… Зойка, ты ведаеш добрыя песні? Сучасныя?

Зойка, набіўшы рот цукеркамі, круціць галавой.

Няўжо ніхто з нас не ведае добрых песень?