Аністыя

Божашуткава. Міні-спадніца не да твару савецкай жанчыне ўвогуле. Дрозд — член партбюро, галоўны мастак фабрыкі, у нейкім сэнсе заканадаўца мод. На яе гледзячы…

Якаў Фаміч. Усе жанчыны стануць насіць міні-спадніцы?.. Кіньце, Рагнеда Іванаўна! Не хачу слухаць! Па мне, дык няхай яна хоць галышом бегае. Калі прастуды не баіцца… Не было б большай бяды. Не нам з вамі спадніцамі займацца!

Божашуткава. Ну, ведаеце, Якаў Фаміч!..

Якаў Фаміч. Я ведаю, што ў мяне сёння няма ліставой сталі, што нам на трэці квартал піламатэрыялы ўрэзалі, будзем рабіць цацкі з паветра! Патэнт возьмем — цацкі з паветра! Заўтра пластмасы канчаюцца, а латэкса ўжо цэлы тыдзень няма. Вось што я ведаю! А тут яшчэ Салавей-разбойнік на маю галаву зваліўся! З мяне хопіць. Вось так, хопіць! Ідзіце, Рагнеда Іванаўна, і займіцеся лепш танкам.

Божашуткава. Добра, Якаў Фаміч. Але запомніце, што я вас папярэджвала. І калі ўзнікне персанальная справа аб маральным вобліку таварыш Дрозд…

Якаў Фаміч. Я скажу, што вы мяне своечасова папярэджвалі…

Божашуткава выходзіць.

Заслона

Карціна другая

Клуб фабрыкі цацак. На сцэне, накрыты чырвоным, стол для членаў суда і трыбуна; лаўка, задрапіраваная чорным, — для Салавейчыка і два рады крэслаў для сведак і клакераў. На сценах плакаты і лозунгі: «Ганьба Салавейчыку!», «Скажам хуліганам і п’яніцам — не!», «Наша лепшая зброя — прынцыповасць!». Сэнс лозунгаў і плакатаў рэзка супярэчыць сэнсу тых падзей, якія будуць адбывацца на сцэне.

У кутку Андрэй і Ізабела. Ізабела ў смелай міні-спадніцы.

Ізабела. Каб ты толькі ведаў, як вы мне надакучылі! Ну няхай Божашуткава… Гэта мяне не дзівіць. Гэта ж поп Гапон у спадніцы. А вось ты, Таратута! Сучасны чалавек! Інтэлігент! Няўжо ты не разумееш элементарных рэчаў? Мо-да! Зменіцца мода, і я апрану крыналін ці андарак! Вунь, кажуць, Еўропа ўжо пераходзіць на мідзі і максі. Толькі я супраць іх. Тут я хачу застацца кансерватарам.

Андрэй. А калі мама не хоча лічыцца з модай? А мне ж трэба цябе з ёю пазнаёміць. Яна ўжо тры разы прасіла, каб я прывёў цябе. Паслухай… Ну, ідучы да нас, ты можаш надзець што-небудзь іншае? Можаш ці не? Адзін раз!

Ізабела. Ідучы да вас? Не, не магу. У мяне проста няма нічога іншага.

Андрэй. Хочаш, я куплю табе што-небудзь?

Ізабела. Не, Таратута. Я прынцыповая. Не хачу двурушнічаць і прыкідвацца не тым, хто я ёсць. Мне гэта агідна. Тым больш — перад тваёй маці. І потым… Навошта хаваць тое, чым адарыла жанчыну прырода? Можа, скажаш, што ў мяне ногі непрыгожыя?

Ізабела ўстала і прайшлася. Андрэй, не тоячыся, любуецца яе фігурай і сапраўды вельмі прыгожымі нагамі.

Андрэй. Прыгожыя.

Ізабела. Ну вось бачыш? Дык навошта ж я павінна іх хаваць? Вось калі будзе мне семдзесят… Ну, ці хаця б шэсцьдзесят пяць…

Андрэй (крычыць). А я не хачу, каб усе мужчыны на твае ногі глядзелі! Разумееш? Не хачу!

Ізабела. Ах, вось яно што! Эгаіст ты, Таратута! Эгаіст і дробны ўласнік. Не пайду я за цябе замуж.

Андрэй. Не трэба, Іза. Мне не да жартаў.

Ізабела. Чаму ты думаеш, што я жартую? Я сур’ёзна.

Уваходзіць Божашуткава.

Божашуткава. Што гэта вы тут робіце?

Ізабела. А ў нас тут, Рагнеда Іванаўна, любоўнае спатканне.

Божашуткава. У рабочы час?

Ізабела. Прызначылі ж вы суд у рабочы час! Чаму мы не можам прызначыць спатканне?

Божашуткава. Шкада мне вас, Андрэй Іванавіч. Прападзяце вы з ёй.

Андрэй (успыхнуўшы). Не трэба, Рагнеда Іванаўна!.. Мы як-небудзь самі…

Божашуткава. Вы хочаце прысутнічаць на судзе?

Ізабела. А што? Хіба нельга?

Божашуткава. Не, чаму ж… Нават пажадана, каб вы выступілі. Ад імя ІТР.

Ізабела. Можа, і гэта будзе.

Божашуткава (працягваючы ёй паперу). Вось тэкст вашага выступлення.

Ізабела. Прабачце… Я заўсёды гавару толькі тое, што думаю сама. Дзіўна, вядома, але факт.

Божашуткава. Але я павінна загадзя ведаць, пра што вы будзеце гаварыць.

Ізабела. Даруйце, але я яшчэ сама не ведаю, пра што буду гаварыць. Усё будзе залежаць ад абставін, ад таго, як пойдзе суд.

Божашуткава. Значыць, вы супраць арганізацыі і парадку? За стыхійнасць і анархію? Так?

Ізабела. Не, я за парадак. Але і за праўду. За шчырасць.