Авантуры Вырвіча, Лёдніка і Чорнай Меланхоліі

— Чаму ты думает, што я пагаджуся? А што, калі ўладальнік Опсы і ёсць мой кліент?

— Думаю, што не, — цвёрда прамовіў Лёднік, здзівіўшы Вырвіча (той, па праўдзе, лічыў слаба нашытай латкай іхняй авантуры, што Чорная Меланхолія купленая графам Мануцы).

Забойца хмыкнула, не абвергнуўшы, не пацвердзіўшы.

Лёднік кіўнуў, і Карусь, які чакаў за рэшткамі агароджы па той бок капліцы, няспешна ўзняўся, наблізіўся да дзіўнай парачкі і дастаў штосьці з-за пояса. Зірнула мутна-крывавае вока.

— Арфанус, апал з кароны Карла Вялікага. Возьмеш у аплату?

Калі Вырвіч дасюль не быў упэўнены, наколькі дзеўка адукаваная і ці скажа ёй штось імя Карла Вялікага — усё-ткі часцяком яна выяўляла з сябе гэткую грубаватую прасцячку — цяпер зведаў, што чуму дзесь падвучылі. Чорная Меланхолія прамармытала:

— Lapis regum, qui parem non habet[4].

Падумала, пацерла падбароддзе тонкімі пальцамі — веер трымаць такімі трэба, а не стылет.

— Заманліва. Але гэтага мала. Я — вядомы ў сваёй справе майстар, i чаго мне каштавала дамагчыся гэтай рэпутацыі, лепш вам не ведаць, — дзеўка мімаволі кранула пальцам шчаку, дзе, наколькі Вырвіч памятаў, ружавеў маленькі шнар. — Мяне наймаюць, таму што я хібаў не раблю і слова трымаю. Калі я дапамагу табе, доктар, вызваліць дачку, выйдзеш са мной на двубой. Сам-насам. Без тваіх вядзьмарскіх штучак.

Пранціш ажно пачуў словы балады пра анатомію, Доктара і Смерць:

Давай згуляем, прыўкрасная, на ўсё, што дыхае тут.
Глядзі — марадзёр са зброяю, магутны і дужа лют.
А я — ні страляць, ні шабляю... Прымі ж умову маю,
Што сыдзеш ты з поля гэтага, калі фацэта заб’ю.

Бутрым, вядома, не бездапаможны, як Доктар з балады, але Чорная Меланхолія не ведае, колькі разоў ён падстаўляўся пад чужыя ўдары, абы не ўжываць магічныя ўменні, якія лічыў страшным грахом.

Лёднік ужо цягнуў руку.

— Прысягаю ў тым перад Госпадам.

Чорная Меланхолія цвёрда сціснула даланю будучай ахвяры:

— I я прысягаю. Пакуль не вызвалім тваю дачку, не буду спрабаваць цябе забіць.

I выскалілася.

— Аванс давайце! Ты, хлапчыска-дубалом, каменьчык кінь... Вось... Малайчынка.

Меланхолія паглядзела праз мутную Сірацінку на сонейка, акуратна схавала ва ўнутраную кішэню курткі і пашыбавала ў бок бліжэйшага ляска, кінуўшы цераз плячо:

— Сустрэнемся, як праб’е дзве, на паўночным выездзе з мястэчка. Не спазняйцеся.

Карусь быў ускінуў са злосці пісталет, прыцэліўся... Змусіў сябе апусціць зброю.

У Пранціша мільганула непрыгожая для шляхціца думка: дарэмна не стрэліў. Усё адно батура — сабача натура, як казалі дзёрзкія мужыкі ў Падняводдзі на непапраўных махляроў.

Лёднік між тым абсунуўся на зямлю і выціраў рукавом змакрэлы лоб.

— Магія, каб яе халера...

Пратрымаўся ўсё-ткі, каб не паказаць, як цяжка тая магія даецца.

***

А вось Ёсель Бярковіч дакладна лічыў сябе ўсемагутным. Прынамсі, такі самаўпэўнены выгляд бывае толькі ў соймавага маршалка, дробнага пісарчука ды нанятага за алхіміка шалбера.

Круглы твар Ёселя з вачыма колеру меднага купарвасу проста ззяў, а прычына — пакамечаны аркушык, выдраны са сшытка аднаго самадзейнага філосафа.

— Малайчына Саламон, адолеў расшыфроўку! Але тут толькі пачатак...

Пранціш рашуча тузануў аркушык да сябе, хоць кароткія тоўстыя пальцы алхіміка так і прагнулі ўчапіцца ў запаветную цыдулку.

— Наш агульны знаёмца перадаў нам усё цалкам... Але вы ж разумееце, што такі важны дакумент каштуе вельмі, вельмі дорага.

Мануцаў найміт кінуў змрочны хуткі позірк на суразмоўцаў, якія набіліся ў пакой нанятага дамка на самым ускрайку Браслава. Даверу не выклікаў ніводны. Асабліва дзюбаносы тып з пранізлівымі вачыма. А яшчэ чамусьці палохаў даволі шчуплы ў параўнанні са спадарожнікамі юнак з ненатуральна светлымі валасамі. Кожны раз, як той юнак радасна ўсміхаўся пульхнымі ўладнымі вуснамі, алхімік мімаволі ўцягваў галаву ў плечы.

Пранціш цалкам разумеў пачуцці пана Бярковіча.

Калі здабываюць філасофскі камень, на адным з этапаў шкло сасуда цямнее — таму што яго замгляюць так званыя кімерыйскія цені. Як прысутнасць Чорнай Меланхоліі ў іхняй кампаніі.

Напачатку ўзялася цвяліць Каруся.

— А ці пан Карусь мядзведзяў валіў? Валіў, значыць... Ну а правяраў папярэдне, ці гэта не мядзведзіца? Да мядзведзіцы ж грэх датыкацца... Яна жаночага полу...

Карусь чырванеў, бляднеў і адскокваў ад заразы, якая нібыта няўзнак датыкалася да яго то мезенчыкам, то локцем, то каленкам...

Потым Меланхолія намацала больш балючы гузак.

— А як спадар Карусь намерваецца ратаваць панну Соф’ю, калі не наважыцца да яе даткнуцца? Будзе яе на вілах падымаць, як што? А якія ў панны вочы? Гожыя, мусіць... А ці не грэх такому дабравернаму юнаку насіць у памяці вочы чужой дзяўчыны?

Лясны дзікун адварочваўся, сціскаў кулакі і мармытаў малітвы.

Неяк сарваўся, не пракрычаў — прасіпеў цяжка словы, як цвікі забіваў: