El Parnaso de Popoloj

93. Fajr-eligu hufumetoj (Popola kanto)

Podkóweczki, dajcie obnia,

Bo dziewczyna tego godna.
—◡ | —◡ | —◡ | —◡

Fajr-eligu hufumetoj!
Indas tion knabinetoj.
Se ne indus eĉ knabino,
Kalkan-frapu ni sen fino:
Ĝis, ĝis, ĝis, ĝis maten’.

Frapu vigle per botetoj!

Ŝtalaj estas hufumetoj,
Ke eligu fajreretoj!
Frapu vigle per botetoj
Ĝis, ĝis, ĝis, ĝis maten’

XXI. Pola-kaŝuba

94. Dediĉo al Kraszewski (El Jarosz Derdowski)

We nąm drogę otworzele

Bez cerpliwą procę.
—◡|—◡|—◡|(—◡)

Vi malfermis al ni vojon
Per laboro cela;
Vi eklumis kiel suno
Inter nokt’ malhela.

Tra tricol-tabuloj nune

Vidas ni mirinde,
Kvankam laŭ kalumniuloj
Ni naskiĝas blinde.

Ĉar vin polaj balt-maranoj

Laŭmerite amas.
Mian tre modestan verkon
Via nom’ ornamas.

Prenu de kantist’ kaŝuba

Simplan la rimaron,
Kiun meti mi kuraĝas
Sur patruj’altaron.

Jen malnova rakontado

Pri la vivo, moro;
Kion mi kolektis hejme,
Prenu ĝin, Sinjoro!

Dum Vistulo de Krakovo

Nian maron fluos,
Polan kredon, polan lingvon
Tempo ne detruos.

Jen, el kor-profundo nia,

La konfes’ popola:
Dum ni vivas, ne pereos
Kaŝubejo pola!

XXII. Portugala

95. Komenco de Luiziadoj (El Luiz de Camões)

As Armas, e os Barões assinalados,

Que da occidental praia Lusitana.

Batalojn kantas mi de l’ heroaro,
Kiu de l’ hejma bordo luzitana
Tra l’ ne ankoraŭ ŝipirita maro
Ĝis trans insulo velis Taprobana,[29]
Kaj da danĝeroj en militofaro
Pli venkis, ol permesas fort’ homana,
Ĝis kiam, inter malproksimaj gentoj,
Stariĝis novaj regno-fundamentoj.[30]

Kaj kantos mi de reĝoj glor-memoron,

Kiuj potencon de la imperio
Disvastigante, sanktan kruco-gloron
Firmigis en Afriko kaj Azio,
Per heroaĵoj, kies altvaloron
Laŭrkronis senmortec’ en historio.
Rakontos ĉion mi en kanto-partoj,
Se vi min helpos, ho geni’ de l’ artoj.

Ĉesu de l’ saĝa Greko kaj Trojano

Ŝipirojn laŭdi, kiujn ili faris,
Kaj kiel Aleksandro kaj Trajano
Por venkaj militiroj sin preparis;
Mi kantos vin, ho glora Luzitano,
Ĉe kiu Mars’, Neptuno serve staris.
Silentu do, antikva Muzo kanta,
Eksonos glor’, pli alten leviĝanta!

96. Kamelo kaj pulo (Fablo)

Em uma longa jornada

Em camelo mui carregado.
—◡ | —◡ | —◡ | —◡

Dum tre longa tag’ somera
La kamelo, tro ŝarĝite,
Foje vokis, lacigite:
— «Ho, la ŝarĝo malmodera!»

Aŭdis ĝin fraŭlino pulo,

Kaj respondis fiersente:
— «Trankviliĝu, mi momente
Liberigos vin, karulo,

De l’ pezaĵo tro premanta;

Jen mi saltas for el selo!»
Tiam diris la kamelo:
— «Dankon, moŝto elefanta!»

XXIII. Provenca

97. Mia koro (El «La Miougrano» de Théodor Aubanel)

Ah! se moun cor avié d’alo,

Sus toun cóu, sus toun espalo.
◡—◡ | —◡ | —(◡ | —◡)