Euhgeno Onegin

La realismo de Pushkin, per kiu estas saturita la romano «Eugeno Onegin», esprimighas antau chio en la klasa karaktero de tiu chi verko. Apartenante launaske al la klaso de antikvaj nobeloj kaj richaj terposedantoj, Pushkin estis deca filo de sia klaso kaj en persono mem de sia chefheroo li montris antau chio nobelon kaj bienposedanton. Superaj rondoj de la alta aristokrata «mondo» en la chefurbo kaj richaj (kvankam mizerighantaj) nobelaj bienoj en la provinco — jen estas la medio, pentrita de Pushkin en «Eugeno Onegin».

«Pro la reformo de Petro la Granda[205],— skribas B_e_l_i_n_s_k_i_j: — en Rusio estis formighonta societo, tute aparta de la popolamaso lau sia vivmaniero... Katarino II[49], per f_a_v_o_r_e_s_p_r_i_m_a e_d_i_k_t_o, difinigis en 1785 la rajtojn kaj devojn de la nobelaro. Tiu chi cirkonstanco komunikis tute novan karakteron al la grandnobelaro — la sola klaso, kiu dum la regado de Katarino II atingis sian superan evolugradon kaj estis klera, edukita klaso. Pro la morala movado, komunikita de la edikto de la jaro 1785, post la grandnobelaro ekaperis klaso de meza nobelaro... Dum regado de Aleksandro I la Benita, signifo de tiu chi, chiurilate plej bona, klaso estis pli kaj pli grandighanta, char la klerigho estis pli kaj pli penetranta en chiujn angulojn de la grandega provinco, havanta tie dissemitaj multajn nobelajn bienposedajhojn. Tiamaniere formighis socio, por kiu la nobla ghuado pri la estado farighis jam bezono kiel signo de aperanta spirita vivo. Tiu chi socio estis kontentiganta sin jam ne nur per chasado, lukso kaj festenoj, ech ne nur per dancoj kaj kartludo: ghi parolis kaj legis franclingve, la muziko kaj desegnado ankau enestis kiel necesajho en la plano por infanedukado... Sed kio estas la plej grava — tiu chi klaso ekhavis sian literaturon, jam pli facilan, viglan, sociecan kaj l_a_i_k_a_n, ol la peza, lerneja kaj libra... Influo de la literaturo al la socio estis multe pli grava, ol oni opinias che ni pri tio: pliproksimigante kaj amikigante personojn de diversaj klasoj per kontakto de gusto kaj per aspirado al nobla ghuado pri la vivo, la literaturo transformis la k_l_a_s_o_n al s_o_c_i_o... En la dudekaj jaroj de la kuranta (XIX) jarcento, la rusa literaturo el imitado direktighis al originaleco: aperis Pushkin. Li shatis la klason, en kiu preskau ekskluzive esprimighis la progreso de la rusa socio kaj al kiu apartenis li mem,— kaj en «Onegin» li decidis reprezenti al ni la internan vivon de tiu chi klaso, kaj kune kun ghi ankau la socion en tiu aspekto, en kiu ghi estis dum la elektita de li epoko, t. e. en la dudekaj jaroj de la kuranta (XIX) jarcento...» La ideologio de la nobela klaso de bienposedantoj estas chie klare videbla en «Eugeno Onegin». Devenante el nobelfamilio, kiu estis unu el la plej antikvaj kaj «gloraj», sed kiu kun la tempo malrichighis kaj estis repushita per la nova nobelaro, Pushkin mem, tute nevole, esprimis en sia romano chiujn ideojn, proprajn por sia socia grupo. Li esprimis sian aspiradon al la bieno kampara, kiu estis ekonomia bazo de la provinca nobelaro. Sen signo de malfavoro li citis kelkaloke la unuajn elementojn de la naskighanta burgharo, sed kun ironio li primokis la superan novaristokratan «mondon», kiel grupon socie malamikan por li kaj por lia klasgrupo.

«Pushkin estis genia reprezentanto de la nobela literaturo de sia epoko»,— tiel skribis la antaunelonge mortinta kompetenta pushkinisto akademiano P. N. S_a_k_u_l_i_n.— «Neniu el la verkistoj de lia epoko solvis kun sama sinteza kompleteco kaj kun sama arteca forto la kurantajn taskojn de la literaturo, kiel tion faris ghuste Pushkin... Pushkin estis verkisto-nobelo kaj chiam li konsideris sin reprezentanto de sia klaso. Peneme pliprecizigante sian klasdifinighon, li ghuste rilatigis sin al la meza nobelaro, kiu precipe estis partoprenanta kreadon de la nobela kulturo kaj de la nobela literaturo... De la akra okulo de Pushkin ne kashighis la dinamikeco de la socia vivo, kaj li estis sobre taksanta la faktojn. Vidante, ke Moskvo de la tridekaj jaroj (t. e. 1830 — 1840) jam pli kaj pli perdis «sian aristokratan brilon», li komprenis, ke ghia «dekadenco» estas rezulto de «mizerigho de la rusa nobelaro». Tamen tiu chi vidajho ne estis por Pushkin kauzo por malesperi. Se la nobelaro dekadencas, do anstataue,— vigle konstatas li,— Moskvo «floras en aliaj rilatoj»: la komercistaro plirichighas, la industrio kreskas kaj la klerigho disvolvighas... La nobela kulturo ne devas esti senmova kaj izolita. La progreso de la lando postulas, ke variu kiel la formo de la kulturo, tiel ankau la konsisto de ghiaj laborantoj».