Фаўст

Далёка ад мора — у норах,
На Кіпры ў падземных пячорах
Жывём мы і не баімося
Нептуна і дзеда Сейсмоса.
Шануем, як вока зяніцу,
Багіні марской калясніцу.
Калі ж мы парою начною
Пад плёскат і гоман прыбою
Маўкліва-трывожнай гурмою
Ўсплываем наверх весяліцца
З дачкой Акіяна, тады ўжо царыца
Ні льва, ні паўмесяца больш не баіцца,
Ні крыжа, ні нават арла^{204}

,—Яны не шкадуюць людзей і жытла,
Знішчаюць, руйнуюць дашчэнту, датла
І сеюць варожасць усюды заўжды.
Ды толькі не могуць яны перашкодзіць
На хвалях красуням марскім карагодзіць
І везці царыцу сюды.

Сірэны

Рушыць плаўна ў шуме, ў пене

За царыцай світа слуг —
Ззяе, грае атачэнне;
Замыкаюць доўгі цуг
Фаварыткі-нерэіды.
А ў святочным тым святле —
Сёстры мілыя дарыды
З Галатэяй на чале —
Бессмяротнай, багароўнай,
Што красуе, нібы квет,
Прыгажуняю чароўнай —
Самай першай на ўвесь свет.

Дарыды (плывучы на дэльфінах міма Нерэя, хорам)

Асмужы срабрыстым глянцам,
О Селена, гэты фэст,
Каб наш бацька мог абранцам
Памагчы абраць нявест.

(Нерэю.)

Гэтых гордых мараходаў
Ратавалі, бераглі.
Між камення, скал і гротаў

Даглядалі як маглі.
І цяпер мы плату возьмем
Пацалункамі любві,
Ты ж уваж пачцівым просьбам
І саюз наш блаславі.

Нерэй

Двайны здабытак ваш у дабраце,
З якою вы ў суладдзі жывяце.

Дарыды

Стаўся ты такім сардэчным,
Новы цуд яшчэ ствары —
Каб каханне стала вечным,
Іх — бяссмерцем адары.

Нерэй

Упіцеся сваёю доляй,
Любіце смелых юнакоў,—
Ды я не Зеўс і ўласнай воляй
Не абяссмерчу маракоў.
Хістаюць хвалі вас і месяць —
Вось так хістае і любоў;
Калі міне мядовы месяц,

На бераг іх вярніце зноў.

Дарыды

І тут разлука, хоць ты плач,
І межы, й берагі.
Кахання вечнага і ўдач
Не хочуць даць багі.

Юнакі

Каб вы ў наканаваны час
Любілі гэтак міла —
Не трэба вечнасці, хай нас
Пасля бярэ магіла.

Галатэя набліжаецца на ракавіне-калясніцы.

Нерэй

Ты тут, мая радасць!

Галатэя

                             О бацька! О лёс!
Спыніся, дэльфіне, мяне ты прывёз.

Нерэй

Мінулі нас, плывуць далей
Шумлівай чарадою.

Бо што ім бацька іх Нерэй
З бясконцаю журбою;
Адна хвілінная сустрэча —
І ўжо суцешыўся старэча!

Фалес

Пашана, хвала вам і слава!
Душу маю ўцехай заслала.
І радасна помніць заўжды:
Паходзіць усё ад вады!
У ёй анішто не завяне.
Пануй жа, царуй, Акіяне!

Каб не ты з вятрыскамі,

З дажджавымі пырскамі,
Рэкамі, патокамі,
Росамі і сокамі,
Амярцвела б зямля назаўсёды!
Вы — крыніца жыцця, жыццядайныя воды!

Рэха (хор з усіх кругоў)

Вы — крыніца жыцця, жыццядайныя воды!

Нерэй