Фаўст

Хто можа ведаць, які яго лёс!
Мужна, царыца,
Ідзі ў гэты дом!
Зло і дабро
Застаюць нечакана.
І прадракаць іх не дадзена нам.
Троя гарэла — перад вачамі
Бачылі смерць, жудасць, жах.
Тут жа з табою
Слугі твае,
Сонцам сагрэтыя, бачаць святло
І славу пяюць
Твайму хараству.

Алена

Хай будзе, што наканавана! Я ўвайду
У царскія скляпенні векавечныя;
Жаданы, любы і амаль забыты дом!
І зноў ты лёсам мне зычліва вернуты.
І цяжка так парог пераступаю я,
Які ў маленстве я ўпадскок адольвала.

(Уваходзіць у палац.)

Хор

Сёстры бяздольныя,
Супаланянкі,
Скруху давайце адкінем!
Шчасце з царыцаю
Разам падзелім,
Шчасце вяртання дадому.
Позна яна
Ачаг свой убачыла,
Ды ўпэўнена ў дом увайшла.

Слаўце пеанамі —

Нашых заступнікаў
Багоў, акрыленых шчасцем!
Мы раскаваныя,
Радасці поўныя,—
Гэтак і вязень,
Сцены пакінуўшы,
Вежы астрожныя,
Птушкай раскрыльвае рукі.

Алену багі ўратавалі!

І з краю чужога,
З руінаў разбуранай Троі
У дом старавечны,
Найдаражэйшы,
Зноў перанеслі.
Хай шматпакутная
Радасцю поўніцца,
Шчасцем былога маленства.

Панталіда (кіраўніца хору)

Сыдзіце, сёстры, з песенных шляхоў сваіх,
На дзверы накіруйце вашы позіркі!
Што, сёстры, бачу я! Назад царыца йдзе,
Усхваляванымі спяшае крокамі.
Што там было, царыца? Чым, скажы, цябе
Ачаг твой родны ўразіў нечакана так,
Чым болесна апёк? Ад нас не тойся ж ты!
Бо я агіду бачу на чале тваім,—
Здзіўленнем і жудой яна народжана.

Алена(узбуджаная, не зачыніўшы дзверы)

Не красіць страх дачку Зевеса ўладнага,
І сполах лёгкі нават не да твару ёй.
Аднак той жах, дрыготкі шматаблічны жах,
Жудою вечнае начы народжаны!
Як вогненная хмара вулканічная
Ў цяснінах гор займае подых волату —
Так мне стыгійцы вычварныя шлях у дом^{213}

Адзначылі жудою і памрочышчам,
І я з двара, нібыта госць няпрошаны,
Пабегчы мусіла. І вельмі рада я,
Што выйшла на святло! Цяпер я вольная,
Я не ўцяку цяпер, о сілы цёмныя!
Я асвячу мой дом, — ачаг ачышчаны
Сустрэне радасна цара з царыцаю!

Панталіда

Адкрый рабыням паслухмяным смутак свой.
Што ўразіла цябе, што там збянтэжыла?

Алена