Фаўст

Многа пакут і цяжкіх нягод
Я, маладая, уведала рана,
Жудасць і слёзы, жорсткасць і мукі;
У полымі, дыме мой Іліён
У бітве паў.

У гуле шалёным

Войнаў няспынных
Чула, як зыкам утробным багі
Сверб распалялі да славы ваеннай,
І голас жалезны свары крывавай,
Братазабойчай,
Біў у муры.
Ах! Муры Іліёна, яны
Стаялі яшчэ, а грозны агонь
Паглынаў, сакрушаючы ўшчэнт
За вуліцай вуліцу, жах наганяючы,
Агнявы ураган закружыў
Горад у цемры начной.

Уцякаючы, бачыла я праз чад,

Праз куродым і пасмы агню
Над сабой валатоўскія постаці
Гнеўных багоў алімпійскіх;
Грозна, уладна ступалі яны
У зыркіх сполахах зарыва.
Не знаю, ці бачыла ўсё я наяве,
Ці дух мой, ахоплены страхам, прытрызніў
Гэта жахоцце? Не ведаю
І не скажу! Толькі ж цяпер я
Бачу пачвару сваімі вачыма —
Нешта жахліва-агіднае.
Нават рукой дакрануцца магла б
Да страшыдла,—
Ды жудасць мяне працінае!

З Форкава роду

Ты несумненна,
Толькі каторая
З дочак ягоных?
Пэўна, пачвара, з кодлішча граяў^{214},Страшных граяў, што зуб адзін
Маюць на ўсіх, папераменна
Носяць вока на ўсіх адно.

Як ты, агідніца,

Побач з красою
З’явішся сёння
Фебу на вочы?
Знікні, гадаўка! Прэч!
Хай не азмрочыць цар Менелай
У часе сустрэчы з дзіцем красы
Вочы свае нават ценем мярзоты такой.
Нас, смяротных, на жаль, прымушае
Няўмольная жорсткая доля
Глядзець на мярзоту цярпліва.
Горка, пакутліва нам, красалюбным,
Вочы свае брыдой абражаць.
Ты, што сустрэла нас дзёрзка,
Слухай праклёны,
Слухай пагрозы
З разгневаных вуснаў шчаслівіц,
Створаных воляй багоў бессмяротных.

Фаркіяда

Старая ісціна — ды сэнс глыбокі ў ёй:
Што прыгажосць ніколі разам з сорамам
Не крочыла, не йшла адной дарогаю,
Нянавісць узаемная ад веку ў іх.
Сустрэўшыся, абое, на адным шляху,
З пагардай несхаванай вечна крывяцца
І потым ворагамі разыходзяцца.
Смуткуе сорам і краса гарэзуе,
Пакуль нарэшце старасць не ўтаймуе іх,
Пакуль не праглыне іх цемра Оркава^{215}

.Сюды, нахабніцы, вы пазляталіся
З крыклівым шумам чарадой бязладнаю,
Нібыта жураўлі вясною з выраю,
Што вабяць з вышыні сваім курлыканнем
Вандроўніка — зірнуць у высь нябесную,
Дзе іх шляхі нязменныя пракладзены,—
Ды чалавек ідзе сваёй дарогаю.

Дык хто ж вы і адкуль, чаму харомы ўсе,

Як дзікія менады^{216}, запаланілі ўжо,Старую ахмістрыню ўраз абгаўкалі,
Нібы гайня сабак уночы месячык?
Вы думаеце, што я вас не ведаю?
Пабоішчаў насенне, войнаў выпладкі,
Блудніцы апантаныя, зайздросніцы,
Што абкрадаюць грамадзян і воінаў!
Вы хмара саранчы, казурак роішча —
Зляцеліся сюды на рунь зялёную.
Вы жараце плады чужой руплівасці,
Чужой заможнасці й дабра знішчальніцы,—
Палонніцы, тавар прадажны, рыначны.

Алена