Французская навела XX стагоддзя

Паглядзеўшы, як весела яна націскае на педалі і як здалёк усміхаецца на ўвесь рот, мюжна было падумаць, што адчувае яна сябе проста цудоўна! Аднак калі яна пад'ехала бліжэй і злезла з ровара, у Дэдэ заныла сэрца. Божа! Як жа яна змянілася! Пад вачыма чорныя кругі, рукі сінія, доўгія ногі яшчэ больш выцягнуліся, спадніца ледзьве трымаецца на шпільцы... Але асабліва перамяніўся выраз твару: знаёмыя рысы нібы закамянелі...

— Пойдзем у парк, — сказаў Дэдэ і далікатна, нібы датыкаючыся да найдаражэйшай крохкай вазы, узяў яе пад руку.

Моўчкі спускаліся яны па лесвіцы: гэта была іх завядзёнка — пасля сустрэчы памаўчаць і пачынаць гаворку толькі тады, калі сыдзеш з апошняй прыступкі. Як лёгка і прыемна тут дыхалася! У той майскі дзень парк выглядаў так прыгожа, што нават яны, як быццам і звыклыя да гэтага хараства, адчулі сябе як у зачараваным царстве. Моўчкі дайшлі яны да стаўка. Тут, як і год назад, стаялі два крэслы, на якіх, здавалася, толькі што сядзела нябачная парачка. У парку не было ні душы... Ох, банальная, якая банальная гісторыя!..

— Цябе білі, Івета?

— Ды што ты, не! — Івета глядзела на Дэдэ са сваёй заварожлівай усмешкай.

— А як гэта ўсё здарылася? За што вас?.. І што будзе з бацькам?

— Нехта напісаў данос... Нямецкі афіцэр гаварыў мне, што яны заўсёды так робяць: раз ёсць сігнал — чалавека арыштоўваюць, а потым ужо высвятляюць. Калі нічога такога не знаходзяць, чалавека вызваляюць. І бацьку, вядома, адпусцяць.

Усё гэта яна сказала такім мілым, спакойным тонам, нібы расказвала пра штосьці звычайнае і прыемнае.

— А ў чым жа шукаюць бацькаву віну?

— Не ведаю... Адно мне толькі ясна, што ніякай крамолы ён не зрабіў...

— Ты ўпэўнена? Шкада...

— Шкада? Ты што, хочаш, каб бацьку там і трымалі? — разгневалася Івета.

— Бедненькая мая... Табе было балюча, скажы...

— Не, — адказала Івета і паглядзела яму проста ў твар сваімі спакутаванымі вачыма. — Маладых яны не катуюць... З маладымі і больш-менш прыгожанькімі яны ласкавыя, ветлівыя... Аж залішне ласкавыя, — і яна паблажліва ўсміхнулася.

— Залішне ласкавыя, каб быць прыстойнымі. Ды што гэта я? Пра якую прыстойнасць тут можна... Паслухай, а маці? Яна ж не маладая!

— Маму яны білі.

Дэдэ адвёў вочы ўбок.

— Кажуць, так ужо збілі, што аж не можа сесці, — раўнадушна прамовіў Дэдэ.

— Ну, гэта ўжо выдумкі! Людзі самі не ведаюць, што плятуць. Ну, білі, вядома, па твары... Ты ж ведаеш маму... Не, каб памаўчаць ды спакойна гаварыць... Яна ж крычала, закатвала сцэны, сама задавала немцам пытанні, а на іхнія адказваць не хацела.

Дэдэ апусціў галаву:

— А з бацькам што?

— Не ведаю. Падобна на тое, што з мужчынамі яны вельмі жорсткія... Зрэшты, хутка я пабачуся з бацькам... Адзін афіцэр абяцаў дапамагчы... Занясу перадачу... Ён жа, бедалага, не можа есці хлеба... Як з'есць, дык адразу прыступ. Трэба будзе сабраць сухароў ды занесці...

Качкі вылезлі на бераг і, валюхаючыся, па-качынаму, шпацыравалі па траве. Сярод іх вылучалася адна асабліва гаваркая і рухавая качачка. Івета глянула на яе і, успомніўшы вядомы мульцік пра качара Дональда, весела рассмяялася... Якая ж яна малайчына, гэтая мілая, слаўная дзяўчынка...

— Івета, а як было з табой? Як цябе дапытвалі?

— Ды так... глупства... Лейтэнант усё скардзіўся...

— Ах, лейтэнант нават? І малады?

— Малады і да таго ж бландзін. Такі самы бялявы, як я смуглая. І ведаеш, такі ўжо чысценькі, такі акуратненькі, ну проста дзіва было глядзець на такога дагледжанага чалавека. Мы ж усе пакутавалі ў страшэннай гразі. Увогуле, я табе скажу, нямецкія афіцэры ўсе такія ладныя, стройныя, высокія. Дык вось гэты лейтэнант усё скардзіўся, што ў нас жанчыны не вельмі згаворлівыя, не хочуць нідзе бываць з немцамі. Перад тым як прыехаць сюды, ён служыў у Парыжы і кажа, што парыжанкі куды лагаднейшыя...

— Прастытуткі ўсюды ёсць, — прамармытаў Дэдэ.

Івета з цікавасцю сачыла за рухавай качачкай, якая цяпер ужо горда плыла па люстраной роўнядзі, сарамліва хаваючы пад вадой свае няўклюдныя лапкі.

— Я пайду, — сказала Івета. — Маці адна ў пасцелі. Плача, бедная, і плача. Як ні ўгаворвалі, як ні супакойвалі, а яна лье і лье слёзы.

— Я, бадай, праводзіць цябе не буду. Ты ж усё роўна на ровары, — неяк нерашуча сказаў Дэдэ і акінуў яе разумеючым мужчынскім позіркам...

Ён доўга глядзеў ёй услед... Загадкавая натура гэтая Івета... Ніколі да канца яе не зразумееш, пра што яна думае, чаго хоча ад жыцця, да чаго імкнецца?.. Доўга сядзеў Дэдэ, прыгнечаны нейкай беспрычыннай тугой, якая была не пад сілу нават яму, мужчыну. А парк, гэты страчаны рай, рассцілаў перад ім свой атлас, аксаміт, муар, свае шырокія габелены, дзе з-за дрэў выглядваюць біблейскія лані, грацыёзныя, наіўныя, прыгожыя і загадкавыя... Калі побач была Івета, парк пераставаў быць паркам, ён нібы рабіўся проста шлейфам яе сукенкі... «З маладымі і больш-менш прыгожанькімі яны ласкавыя, ветлівыя... Аж залішне ласкавыя...» Дэдэ ўявіў сабе камеру. Ён добра ведаў, што такое камера. Уявіў сабе пакой, дзе вядуцца допыты, і афіцэра, высокага лейтэнанта-бландзіна.

Успомніў позірк Іветы, калі сам сказаў: «Прастытуткі ўсюды ёсць...»