Французская навела XX стагоддзя

Яна не плакала. Яна ўвогуле ніколі не плакала — ні тады, калі ў маленстве ўдарыла сабе ножку, бегучы па алеі, ні тады, калі гадзінамі не магла дачакацца ў парку Дэдэ, а той усё не прыходзіў, ні тады, калі нямецкі лейтэнант не стрымаў свайго абяцання, за якое было заплочана такой дарагой цаной, ні тады, калі ёй рабілі аперацыю, ні тады, калі яе змешвалі з гразёю і ў тым сумна вядомым шпіталі выкрадалі ў яе маладосць, здароўе, веру ў людзей, — гэтую бясконцую, дурную, злачынную, подлую веру прыгажуні-дзяўчыны, для якой увесь свет быў падзелены толькі на мужчын і жанчын. Івета ўстала. Дэдэ моўчкі падаў ёй руку. І на гэты раз ён адпусціў яе адну, а сам застаўся ў крэсле каля качынага стаўка.

Ён глядзеў, як усё аддалялася і аддалялася Івета. Яна трохі накульгвала: пэўна, ёй цяжка было ісці на высокіх абцасах па жвірыстай алеі, а можа, у яе балелі ногі... Адной рукой яна прытрымлівала паліто, а другой — жорсткія чорныя пасмы валасоў, і таму паходка ў яе была нейкая няроўная... Здавалася, што і парк, які нібы разам страціў і сваю красу, і свае кветкі, і сваіх птушак, — здавалася, што і парк маркотна пазіраў, як адыходзіла Івета...

Івета, недасягальная, неспазнаная Івета, панесла з сабой сваё неразгаданае жыццё... Яна ішла да аголеных гор пясчанага колеру, чые вяршыні даставалі да самага неба... Дарэчы, чаму яна ідзе не ў горад, а зусім у другі бок?..

Банальная, банальная гісторыя ваеннай пары... калі толькі можна назваць злачынства банальным.

Жан-Поль Сартр Герастрат

Людзі... На іх трэба глядзець з вышыні. Я гасіў святло і прыстройваўся каля акна: у іх нават і ў думках не было, каб нехта мог за імі сачыць зверху. Яны клапоцяцца адно пра фасад, ну, часам яшчэ пра задворкі, але ўсё іх старанне разлічана ўрэшце на гледача ў метр семдзесят. Ці задумваўся калі хто-небудзь з іх, як выглядае фетравы капялюш з сёмага паверха? Яны чамусьці зусім не дбаюць, каб абараніць свае плечы і чарапкі кідкімі колерамі ці яркай тканінай, яны не ўмеюць змагацца з гэтым вялікім ворагам Чалавечага: вертыкальнаю перспектывай. Я высоўваўся з акна, і мяне разбіраў смех: ну, дзе яна, дзе гэтая іх славутая «пастава ўрост», якой яны так ганарацца: яны проста расплюшчваліся аб ходнікі, і з-пад плечаў у іх плазам высоўваліся толькі доўгія ногі.

На балконе сёмага паверха, вось дзе мне трэба было б пражыць усё жыццё. Бо маральная перавага заўсёды павінна быць падмацаваная нейкімі матэрыяльнымі сімваламі, іначай — яна проста знікае. Якая ж, урэшце, перавага над людзьмі была ў мяне? Перавага ў пазіцыі — болей нічога: я паставіў сябе па-над тым чалавечым, што было ўва мне, і пачаў яго разглядаць. Менавіта таму мяне заўсёды вабілі вежы сабора Нотр-Дам, пляцоўкі агляду на Эйфелевай вежы, царква Сакрэ-Кёр, мой сёмы паверх на вуліцы Дэлямбр. Усё гэта — цудоўныя сімвалы.

Часам, вядома, даводзілася спускацца на вуліцу. Каб схадзіць на працу, напрыклад. Я задыхаўся. Калі бачыш людзей на адным з імі ўзроўні, іх намнога цяжэй лічыць за мурашак: яны кранаюць. Аднойчы я ўбачыў на вуліцы мерцвяка. Ён ляжаў ніцма. Яго перавярнулі, і аказалася, што ён у крыві. Я ўбачыў яго расплюшчаныя вочы, нейкі незразумелы выраз на твары, які невядома пра што казаў, і ўсю гэтую кроў. Я стараўся сябе пераканаць. «Ну і што, — думаў я, — усё гэта хвалюе не болей за свежую фарбу. Ён проста ўквэцаў сабе нос у чырвонае, вось і ўсё». Але потым я адчуў нейкую паскудную млявасць у нагах і ў патыліцы і самлеў. Мяне зацягнулі ў аптэку, пачалі тузаць за плечы і прымусілі глынуць спірту. Я быў гатовы ўсіх забіць.

Я ведаў, што яны мае ворагі, але ж яны — яны гэтага не ведалі. Яны любілі адзін аднаго і заўсёды трымаліся разам, локаць да локця; яны і мне часам дапамагалі — у тым, у сім: яны ж лічылі мяне за свайго, да іх падобнага. Але каб яны здолелі здагадацца хоць пра сама маленькую крыху праўды — яны б мяне скамісавалі. Дарэчы, пазней яны так і зрабілі. Калі спаймалі і даведаліся, хто я. Яны сцерлі мяне на дробны мак, білі ў камісарыяце цэлыя дзве гадзіны, малацілі кулакамі і давалі поўхі, выкручвалі рукі, раздзерлі ў шмоцце нагавіцы, а пасля, каб было чым закончыць, кінулі на падлогу мае акуляры, і пакуль я іх шукаў, на карачках, білі мяне нагамі пад задніцу і рагаталі. Я заўсёды прадбачыў, што гэтым скончыцца — мяне скамісуюць: я ж не дужы і абараніць сябе не магу. А некаторыя ўжо даўно на мяне палявалі: бамбізы. Яны штурхалі мяне на вуліцы — каб пасмяяцца і каб пабачыць, што я буду рабіць. А я маўчаў. Я рабіў выгляд, што не разумею. І ўсё роўна — папаўся. Нездарма, відаць, ува мне заўсёды жыў гэты страх: гэта было прадчуванне. Зрэшты, вы, вядома, разумееце, што ў мяне былі і намнога сур'ёзнейшыя прычыны іх ненавідзець.