Kara Güneş

Başkan konuşmaya başladı. Sesi sıcaktı, dostçaydı. Gerek bu sesteki dostluk, gerekse önündeki tanıdık yüzler nedeniyle kendine güvenini gitgide kazanmaya başlayan Alvin, bu güven arttıkça, Rorden’in de o denli tasalanmasını gitgide daha yersiz bulmaya başladı. Rorden ödleğin tekiydi. Gölgesinden bile ürken bir ödlekti. Ama yanılmaktaydı. Gerçi cesaret hiçbir zaman için Rorden’in en önde gelen niteliklerinden birisi olmamıştı ama Rorden o sırada kendisinden çok görevini düşündüğü için yanılmakta, dostuna kaşı büyük bir haksızlık yapmaktaydı. Tarih boyunca hiçbir Kayıtlar Muhafızı görevinden alınmamıştı ve Rorden’in o anda düşündüğü tek şey de görevinde kalmak, görevinden alınıp eşi menendi görülmemiş bir örnek oluşturmamaktı.

Alvin’in planlarından son birkaç dakikadan beri önemli bir değişiklik olmuştu. Büyük bir özenle hazırladığı süslü cümleleri bir yana bırakmış, tekrar tekrar prova ettiği tumturaklı söylevden tümüyle vazgeçmişti. Bunun nedeni de yardımına bir süreden beri müttefiklerin en kaypağının gelmiş olması, kendisine destek olmasıydı. En saygın durumları bile ciddiye almaşım çocukluğundan beri imkânsız kılmış olan o köklü istihza duygusu, müttefiklerin bu en güvenilmezi, bu anda da yanma gelmiş, kendisine destek olmaktaydı. Konsey her bin yılda bir kere toplanabilirdi. Diaspar’ın kaderini de elinde tutabilirdi ama karşısındakiler yine de yaşlı, yorgun insanlardan başka bir şey değildiler. Jeserac’ı yakından tanıyan Alvin diğerlerinin de ondan pek farklı olacağını sanmamakta ve üyelere karşı artık büyük bir acıma hissetmekteydi. Birdenbire Seranis’in kendisine Lys’te söylemiş olduklarını anımsadı.

«Bizler ölümsüzlüğümüzden asırlarca önce vazgeçtik ama Diaspar hâlâ bu aldatıcı düşü izliyor.»

Karşısındaki tükenmiş, püf dese uçacakmış gibi görünen insanlar gerçekten hâlâ bu düşü izlemekteydiler ve Alvin bu sahte düşün onlara mutluluk getirmiş olduğuna artık hiç mi hiç inanmamaktaydı.

Ama başkanın daveti üzerine Lys’e yaptığı yolculuğu anlatmaya başladığında, yüzünde bu düşüncelerden en ufak bir iz bile yoktu. Şimdi konuşmakta olan bilgi uğrunda ölümü bile göze alabilecek olan Alvin değil de, gökten zembille indirilmiş bir melaike, masum bir çocuktu. Bu masum çocuğun tesadüfen bir şey bulduğu, tesadüfen bulduğu bu şeyi de pek önemsiz, sözünü bile etmeye değmez bulduğu, katiyen ve asla herhangi bir plana göre hareket etmemiş, gizli bir amaç peşinde koşmamış olduğu söylediklerinden açıkça anlaşılmaktaydı. Bu masum çocuk, Diaspar’dan sadece doğal bir merak nedeniyle ayrıldığım, herkesin böyle bir şey yapabileceğini, göstermiş olduğu ustalıktan ötürü biraz da övgü bekliyormuş gibi oldukça bönce bir tavırla anlatırken ne Shalmirane’a ne de robotlara hiç mi hiç değinmemekteydi.

Bu oldukça tutarlı, inandırıcı bir öyküydü ve Jeserac’ın dışında kalan tüm üyeler bu öyküden olumlu bir tarzda etkilenmiş gibi görünmekteydiler. Jeserac’ın yüzündeyse rahatlamayla karışık bir inanmazlık okunmaktaydı. Rorden’e gelince, Alvin onun yüzüne bile bakmaya cesaret edememekteydi.

Konseyin durumu inceleyip değerlendirmesinden sonra başkan sözcükleri özenle seçerek kararı açıkladı:

— Yaptıklarınızı çok iyi bir nedenle yaptığınıza inanıyoruz. Bununla beraber, yaptıklarınız bizi oldukça güç bir duruma soktu. Acaba buluşunuzun tamamen tesadüflere bağlı olduğunu, sizi hiç kimsenin hiçbir şekilde etkilemediğini söyleyebilir miyiz?

Bu son sözleri söylerken gözleri Rorden’e kayıp soruştururcasına Rorden’in üzerinde kalmıştı.

Alvin düşünür gibi bir poz alıp bir süre bekledikten sonra ömründe son defa için muzip yaratılışının dürtüsüne uydu.

— Böyle bir iddiada bulunamam.

Konsey üyeleri birden pür dikkat kesildi. Yanında duran Rorden ağırlığını huzursuzca bir ayağından diğerine verdi. Alvin bir melek masumluğuyla gülümseyip, melekleri bile kıskandıracak bir saflıkla ekledi.

— Bulunamam. Çünkü ne biliyorsam hepsini aziz hocama borçluyum.

Bu hiç beklenmedik övgü, dikkatleri tamamen ters yöne çeviren övgü üzerine tüm gözler Jeserac’a döndü. Jeserac kıpkırmızı kesilip konuşmaya başladı, kekeledi, yutkundu ve salonda sıkıntılı, sonunda başkanın bozduğu bir sessizlik hüküm sürmeye başladı.

— Dürüstlüğünüze teşekkür ederiz. Biz kesin bir karar verinceye kadar bir yere ayrılmayın.

Rahatlayan Rorden bir balina gibi soludu ve bu soluk Alvin’in kulaklarına gelen son ses oldu. Sanki sağır olmuştu. Konseyin ateşli bir tartışmaya tutuşmuş olduğunu görüyor ama tek bir sözcük bile duymuyordu. Başlangıçta pek eğlenceli olan bu görünüm kısa bir süre içinde sıkıcı bir hal aldı. Öyle ki başkan tekrar konuşmaya başladığında Alvin büyük bir mutluluk duydu.