Хатынская аповесць

Карнікаў мы сабралі да аднаго вялікага лазовага куста, i яны таксама прытуліліся да яго, хісткага, пругкага. Ужо не як ноччу, а як раніцай, бачацца твары, а гэта зусім іншае. Раніца пасля цяжкай ночы падкрэслівае ў любым чалавеку стомленасць, але таксама i палёгку, што гэта скончылася, прамінула. Карнікі мыюцца ўжо смялей, старанней, было б чым — зубы чысцілі б: адной рукой, далонню зачэрпне ваду, яшчэ раз i яшчэ раз, i ўсё гэта нібы не так сабе. Яны рыхтуюцца жыць яшчэ адзін дзень — i быццам бы асцярожна пытаюцца ў тых, што стаяць са зброяй насупраць, ці пераконваюць ix…

Мой вораг акуратна абмывае галаву, зноў гладкую i заплямленую, як дрэнна пафарбаванае велікоднае яйка: блізарукія вочы яго некага шукаюць — усё здаецца, што мяне. I быццам бы з надзеяй нейкай. Сярод агульнай безаблічнай нянавісці ён учуў асабістую, маю, няхай таксама нянавісць, але за якой пэўны чалавек. Замест таго, каб баяцца мяне яшчэ мацней, ён — на табе! — шукае мяне! Усё-ткі ў яго тут знаёмыя! Я не дазваляю яго бездапаможна плаваючым вачам зачапіцца за мой твар, прапускаю міма, не прызнаючы. Не хапала, каб я i сапраўды саромеўся вось так сурова, бязлітасна стаяць перад ім, брудным i рахманым! Не шукай, не знойдзеш, не дачакаешся!..

Сярод «не немцаў», якія трымаюцца падкрэслена асобна, найбольш вылучаецца кадыкасты перакладчык. I не толькі рост яго спыняе ўвагу, але i выраз нейкай заўсёднай бяссэнсавай хітрасці на твары. Ен згубіў сваю фуражку з доўгім брылём, што адрознівала яго ад немцаў, i гэта яго вельмі непакоіць, быў нават момант, калі ён зняў фуражку з галавы ў земляка-суседа, нібы для таго, каб пагрэць галаву, але той спахапіўся i забраў назад. Перакладчык усё спрабуе з намі гаварыць:

— У-ух, стаміліся! Якія тут балоты!

Паглядзеў з кароткім спалохам: ці не перастараўся? I тады паведаміў, што «дождж зараз — не патрэбны, самая ўборка, жніво».

— Але затое памые нас.

Як хітра ён падкрэсліў гэта агульнае «нас».

— Заткніся! Ты! — не вытрымаў нехта, i перакладчык спалохана сціснуўся, але адразу ж пераклаў сваім, падаў гэта, мусіць, як агульную каманду: карнікі паварушыліся, замерлі.

Падыходзяць яшчэ партызаны. Нешта прыцягвае сюды. У пабурэлай ад бруду «венгерцы» з залізаным мокрым футрам па бартах, трымаючы аўтамат пад локцем, падышоў Касач, змрочна ўсміхнуўся суседу — вусатаму камандзіру:

— Доўга трафей свой будзеш валачы?

— У цябе ёсць людзі з Пераходаў, вось i забірай, вырашайце.

Касач глядзіць на карнікаў нібы вельмі спакойна, неяк здалёку, але перакладчык не вытрымаў, напомніў:

— Мы — не немцы!

I паказаў на фуражкі (i на сваю непакрытую галаву таксама).

— Сур'ёзна? — здзівіўся Касач. — Ну, а з імі што рабіць? З тваімі гаспадарамі?

— Яны заслугоўваюць пакарання смерцю, — выразна i гучна сказаў перакладчык.

— Вы гэта i зробіце зараз. Калі ім служыце?!

Касач некалькі разоў мімаходзь пазіраў на Перахода-старэйшага, што нерухома стаяў перад карнікамі. Позірк быў такі, быццам Касач звяраў: ці так, ці тое ён, Касач, робіць, збіраецца зрабіць. I таму не па-касачоўску запытальны, нават няўпэўнены. Аднак было ў гэтым i нешта вельмі касачоўскае, з загадзя вядомым яму адказам:

— Ану дайце гэтым вінтоўкі!

I ўсё-ткі мы яго не зразумелі.

— Без затвораў,— нечакана раздражнёна растлумачыў камандзір.

Заклацалі затворы. Ад гэтых гукаў карнікі заварушыліся, аселі, куст за ix спіной задыхаў, затрашчаў. Але жах, сапраўдны жах перакасіў іхнія твары, вочы, калі карнікі-немцы ўбачылі, што вінтоўкі перадаюць ix суседзям у дзіўных фуражках.

Аднекуль прыбег Сталетаў, нібы баючыся спазніцца. Ён не бачыў, як i што тут адбывалася, вочы касавурацца спалохана i прагна. Ён не разумее, чаму вінтоўкі ў руках у карнікаў. Пераступае з нагі на нагу, прапіхваецца бліжэй да «не немцаў». А за спіной у яго рэчмяшок — варушлівы, дрыготкі, жывы. Я не адразу зразумеў, a зразумеў — адразу ж забыў i пра Сталетава i пра яго рэчмяшок, каб успомніць i доўга помніць потым, калі ўсё скончылася. Вось куды, аказваецца, пераскочыла малпа з пляча галоўнага забойцы! Сталетаву яе сунулі, каб нёс у мяшку. Нібы наўмысна. «Летапісцу» — акурат. Жывы, дрогкі мяшок, i сам Сталетаў таксама паторгваецца, пераступае з нагі на нагу…

Нехта гукнуў:

— Давай мясі, калі мяснікі!

Чацвёра «не немцаў», зачаравана слухаючы ціхія, напаўголаса, каманды свайго перакладчыка i беручы вінтоўкі за ствол, адступаюць ад другіх карнікаў, якія прысядаюць, уціскваюцца ў лазовы куст, а ён увесь ходзіць, дыхае, хістаецца. I гэтыя з вінтоўкамі-палкамі таксама ціхенька, сцеражліва хістаюцца, пераступаючы з нагі на нагу i ўзважваючы дубінны цяжар прыкладаў. Прымерваюцца i ўсё перагаворваюцца па-свойму, ціха i хутка пераклікаюцца. Перакладчык, рэзка ўскрыкнуўшы, нечакана кінуўся да майго ворага: ускінуты над брытай галавой прыклад, кароткі, пустагулкі хруст удару, адразу ж заглушаны зусім заячым крыкам немца-карантыша, на якога накінулася адразу двое!..

I аўтаматная чарга! Нечаканая, рэзкая, усё перакрэсліўшы, як палёгка, выратаванне.