Konan la Barbarulo

En la citadelo, en chambro havanta plafono vultizita ek gagato skultita, e l’arki di pordi cintilifanta per stranja juveli obskura, stranja konklavo eventis. Konan di Aquilonia, sango konjelata de vunduri nebandajizita sur ilua grandega membri, afrontas sua kaptanti. Ambalatere stacas dekedu nigra gigantuli qui tenas hakili havanta longa shafti. Avan il stacas Tsotha, e sur divani jacas Strabonus ed Amalrus portanta silkaji ed oraji, briletanta per juveli. Nuda sklav-pueri apud li varsas vino aden tasi skultita ek una safiro. Forte kontraste stacas Konan, severa, sango-makulizita, nuda ecepte por lumbo-tuko, kateni sur ilua forta membri, ilua blu okuli brulanta sub la nigra krinaro intrikita qua falas sur sua larja brovo. Il dominacas ta ceno, facas oripeli ek la pompo dil vinkanti per pura vivozeso di sua personaleso elemental, e la reji fiera e splendida single agnoskas lo en sua kordio sekreta, e ne esas kontenta. Nur Tsotha esas tranquila.

‘Nia deziri es rapide dicita, Rejulo di Aquilonia,’ dicis Tsotha. ‘Ni deziras extensar nia imperio.’

‘E do vi volas furtar mea rejio,’ rauke dicis Konan.

‘Quo vu esas, ma aventurero sizinta krono, por qua vu ne havis plu multa yuro kam irga barbaro vaganta?’ respondis Amalrus. ‘Ni es pronta ofrar a vu kompenso konvena.’

‘Ka kompenso?’ To esis explozo de ridado profunda del forta pektoro di Konan. ‘La preco po deshonoro e trahizo! Me esas barbarulo, do me vendez mea rejio ed olua populo po vivo e via oro sordida, ka yes? Ha! Quale vu ganis vua kroni, vu e ta porko havanta nigra vizajo apud vu? Via patri luktis e sufris, e donacis a vi lia kroni sur ora pladi. Por to quon vi heredis sen esforco— ecepte venenagir kelka fratuli—me luktis.

‘Vi sidas sur satino e glutachas vino por qua la populo sudorifas, e parolas pri la divina yuri di suvereneso—ba! Me klimis ek l’abismo di nuda barbareso al trono, e dum klimar me ekvarsis mea propra sango tam multe kam me ekvarsis la sango di altri. Se irgu hike havas yuro por regnar homi, per Krom, esas me! Quale vi pruvis vi supera a me?

‘Me trovis Aquilonia tenata da porko quale vi—unu qua povus montrar genealogio de mil yari. La lando esis lacerita dal militi dil baroni, e la populo kriis pro opreso ed imposti. Nun nula nobelo di Aquilonia audacas male traktar la maxim humila de mea regnati; e l’imposti dil populo es plu lejera kam irgaloke en la mondo.

‘Ka vi? Vua fratulo, Amalrus, havas la parto estal di vua rejio e defias vu. E vu, Strabonus, vua soldati mem nun siejas la kasteli di plu kam dekedu baroni rebela. La populi di via amba rejii aplastesas al tero da imposti e taxuri tiranal. E vi spolius la mea —ha! Desligez mea manui e me vernisizos ta pavimento per via cerebri!’

Tsotha kolde ridetachis pro vidar la furio di sua kompani rejal.

‘To omna, quankam vera, ne relatas. Nia projeti ne koncernas vu. Vua responso finos kande vu signatabos ica pergameno, qua esas abdiko favoranta la Princo Arpelo di Pelia. Ni donacos a vu armi e kavalo, e kinamil ora luna-i, e duktos vu al frontieri estal.’

‘Ed abandonos me ibe, ube me unesme kavalkis aden Aquilonia kom mercenario en lua armei, ecepte kun la plusa charjo dil nomo di trahizero!’ La rido di Konan esis la profund e kurt aboyo di lupo. ‘Arpelo, ka? Me suspektis ta buchisto di Pelia. Ka vi ne mem povis furtar e spoliar sincere ed honeste, ma vi bezonas pretexto, irgequante febla? Arpelo reklamacas traco di sango rejal, do vi uzas lu kom pretexto por furtar, e regnos per satrapo! Me prefere vidas vi en inferno.’

‘Vu es folulo!’ klamis Amalrus. ‘Vu es en nia manui, e ni povas segunvole havar e krono e vivo!’

La respondo di Konan esis nek rejal nek nobla, ma instinte karakteriziva dil viro, di qua la naturo barbara nultempe cedis su al kulturo adoptita. Il sputis aden l’okuli di Amalrus. La rejo di Ofir saltis a sua pedi kun krio di furio insultata, e tastis por sua din espado. Tirante ol, lu kuris vers la Kimeriano, ma Tsotha intervenis.

‘Vartez, sinioro; ca homo esas mea kaptito.’

‘Forirez, sorcero!’ kriachis Amalrus furieskante pro la fairo en la blu okuli dil Kimeriano.

‘Retroirez, me dicas!’ bramis Tsotha ecitata til iraco terorinda. Lua magra manuo venis ek sua maniko e lansis polvo-nubo aden la vizajo tordita dil Ofirano. Amalrus kriis e retroe shancelis, kovris sua okuli; l’espado falis de lua manuo. Lu laxe falis adsur la divano, dum ke la gardisti senmove spektis e la rejulo Strabonus rapide glutegis plusa gobleto de vino, tenante ol per tremanta manui. Amalrus abasis sua manui e fortege sukusis sua kapo; koncio lente rieniris lua griz okuli.

‘Me blindigesis,’ lu grunis. ‘Quon vu facis, sorcero?’

‘Nur gesto por konvinkar vu, qua esas la vera mastro,’ kurte dicis Tsotha; la maskilo di lua pretexto formala falis e revelis la nuda karaktero maligna di la viro. ‘Strabonus ja lernis sua leciono—vu lernez la vua. To quon me lansis aden vua okuli esis nur polvo trovita en tombo Stigiana—se me itere forbrosus olia vido, me igus vu tastar en obskureso dum la tota vivo.’