Konan la Barbarulo

La torso di la hororo levesis e serchis, l’okuli topaza regardegis sen vidar, e Konan remarkis, ke la monstro esis blinda. Kun ta pensajo venis desfrostigo di ilua nervi glaciigita, ed il taceme moveskis retroe vers la pordo. Ma la ento audis. La rostro sentema extensis su vers il, e la hororo di Konan itere haltigis il kande la ento parolis per voco stranja e balbutanta qua nultempe chanjis tono o sonkoloro. La Kimeriano komprenis, ke ta boko nultempe formacesis od intencesis por parolado homal.

‘Qua esas ibe? Ka vu venas itere por tormentar me, Yara? Ka vu nultempe finos? Ho, Yag-kosha, kad esas nula fino di mea agonio?’

Lakrimi rulis del blind okuli, e la regardo di Konan vagis al membri extensita sur la kanapeo marmora. Ed il savis, ke la monstro ne staceskos por atakar. Il rikonocis la marki dil roto-tormento, e di la flamo brulanta, e quankam il havis harda anmo, il stacis hororigita da la deformuri, quin ilua raciono dicis esir olime membri tam bela kam sua propra. E subite omna timo e repugneso foriris, remplasita per granda kompato. Quo esas ta monstro, Konan ne povis savar, ma la marki di olua sufrado esis tante terorinda e patetika, ke tristeso stranje doloriganta sizis la Kimeriano, il ne savis pro quo. Il nur sentis, ke il regardas tragedio kosmal, ed il retropasis pro shamo, quaze charjata per la kulpozeso dil tota raso.

‘Me ne esas Yara,’ il dicis. ‘Me esas nur furtisto. Me ne nocos vu.’

‘Proximeskez por ke me povas tushar vu,’ la ento dicis hezitante, e Konan sen timo pluproximeskis, ilua espado pendis obliviata en ilua manuo. La rostro sentema extensesis e tastis sur ilua vizajo e shultri, quale tastas blindulo, ed olua tusho esis tam lejera kam ta di yunino.

‘Vu ne esas dil diablo-raso di Yara,’ sospiris la ento. ‘La feroceso pura e muskuloza dil dezerti markizas vu. Me olime konocis vua populo, quan me konocis per altra nomo longe, longe ante nun, kande altra mondo levis sua turmi juvelizita vers la steli. Esas sango sur vua fingri.’

‘Araneo en la supra chambro e leono en la gardeno,’ murmuris Konan.

‘Vu anke mortigis homo canokte,’ replikis l’altru. ‘Ed esas morto supre en la turmo. Me sentas; me savas.’

‘Yes,’ murmuris Konan. ‘La princo di omna furtisti jacas mortinta ibe pro mordo di insektacho.’

‘Do—e do!’ La stranja voco nehomal acensis en sorto di nelauta kantado. ‘Mortigo en la taverno e mortigo sur la voyo— me savas; me sentas. E la triesma facos la magio pri qua mem Yara ne sonjas—ho, magio di livrado, verda dei di Yag!’

Itere lakrimi falis dum ke la korpo tormentita ocilis, tenita da divers emoci. Konan regardis perplexe.

La konvulsi cesis; l’okuli mola e blinda turnesis vers la Kimeriano, la rostro facis signo ke il proximeskez.

‘Ho homo, askoltez,’ dicis la stranja ento. ‘Me esas abomininda e monstratra a vu, ka ne? No, ne respondez; me savas. Ma vu aparus tam stranje a me, se me povus vun vidar. Esas multa mondi ultre ca tero, e vivo havas multa formi. Me esas nek deo nek demono, ma karno e sango quale vu, quankam la substanco partale diferas, e la formo gisesis per altra muldilo.

‘Me esas tre olda, ho homo dil landi dezerta; longe e longe ante nun me venis a ca planeto kun altri de mea mondo, del verda planeto Yag, qua sempre rondiras en l’extera bordo di ca universo. Ni flugis tra spaco per fortega ali qui portis ni tra la kosmo plu rapide kam lumo, pro ke ni militabis kontre la reji di Yag e vinkesis ed ekjetesis. Ma ni nultempe povas retroirar, nam sur ca tero nia ali velkis de nia shultri. Hike ni habitis aparte del vivanti teral. Ni luktis kontre la vivo-formi stranja e terorinda qui tatempe marchis sur la tero, e ni divenis timinda, e ni ne molestesis en l’obskura jungli estal, quin ni habitis.

‘Ni vidis homi kreskar del simii e konstruktar l’urbi brilanta di Valusia, Kamelia, Komoria ed olia fratini. Ni vidis li shancelar pro l’ataki dil pagana Atlantidani e Pikti e Lemuriani. Ni vidis la mari kreskar e dronigar Atlantida e Lemuria, e l’insuli dil Pikti, ed urbi brilanta dil civilizuro. Ni vidis la transvivanti de Piktia ed Atlantida konstruktar lia imperii antiqua, qui krulis a ruinaji per militi sangoza. Ni vidis la Pikti sinkar aden sovajeso abismal, l’Atlantidani sinkar retroe aden simieso. Ni vidis la nova sovaji movar adsude kom ondi vinkanta del cirklo Arktika por konstruktar nova civilizuro, e nova rejlandi nomita Nemedia, e Koth, ed Aquilonia ed olia fratini. Ni vidis vua homi acensar per nova nomo del jungli dil simii qui esabis l’Atlantidani. Ni vidis la decendanti di Lemuriani qui transvivabis la kataklismo itere acensar de sovajeso e kavalkar adweste kom Hirkaniani. E ni vidis ca raso di diabli, transvivanti dil civilizuro anciena qua esabis ante ke Atlantida sinkis, acensar itere a kulturo e povo— ca rejio maledikata Zamora.