Konan la Barbarulo

‘Ta qua sendis ica gemo imperis ke me dicez, “Yag-kosha donas a vu donacajo final e sorco final.”’

Yara retrotiris su, l’obskura vizajo paleskis. La juvelo ne plus esis klara; olua profundaji tenebroza pulsis e batis, e stranja ondi fumatra qui havis chanjanta kolori transpasis olua glata surfaco. Quaze tirita hipnotale, Yara inklinis su super la tablo e sizis la gemo per la manui, regardegis olua profundaji tenebroza, quaze ol esis magneto qua tiris l’anmo trepidanta ek lua korpo. E dum ke Konan regardis, il pensis, ke ilua okuli dupigis il. Nam kande Yara elevabis su de sua divano, la sacerdoto semblis gigante alta; ma nun il vidis, ke la kapo di Yara apene atingis l’alteso di ilua shultro. Il palpebragis perplexe, e l’unesmafoye tanokte dubitis sua propra sensi. Ma shokite il saveskis, ke la sacerdoto mikreskis—diminutis avan il.

Sen emoco il spektis, quale on spektas teatrajo; submersita en sento di nerealeso droniganta, la Kimeriano ne plus esis certa pri sua propra identeso; il savis nur, ke il regardis l’extera signi dil ludo nevidita di vasta povi Extera ultre sua kompreno.

Nun Yara esis min granda kam puero; nun quale infanto lu jacis sur la tablo, ankore tenegis la juvelo. E nun la sorcisto subite rikonocis sua fato, e lu saltis a sua pedi, faligis la gemo. Ma lu ankore diminutis, e Konan vidis figuro tre mikra, pigmeatra, qua frenezioze kuris sur la suprajo dil tablo ebena, brandisis tre mikra brakii e kriachis per voco quale la stridado di insekto.

Nun lu diminutabis til ke la granda juvelo stacis plu alte kam lu quale kolino, e Konan vidis, ke lu kovris sua okuli per sua manui, quaze shirmar oli kontre la brilo, dum ke lu shancelis quale dementulo. Konan sentis, ke ula forco magnetal e nevidebla tiris Yara a la gemo. Trifoye lu frenezioze kuregis cirkum ol en cirklo plustreteskanta, trifoye lu esforcis turnar su e kurar trans la tablo; pose kun kriacho qua febleskis en l’oreli dil spektanto, la sacerdoto levis sua brakii e kuris rekte vers la globo flamifanta.

Inklinante su plu proxime, Konan vidis, ke Yara klimis la surfaco glata e kurva, neposible, quale homo klimus vitra monto. Nun la sacerdoto stacis sur la suprajo, ankore brandisis la brakii, advokis nomi abomininda e konocata nur dal dei. E subite lu sinkis aden la vera kordio di la juvelo, quale homo sinkas aden la maro, e Konan vidis, ke l’ondi fumatra klozis su super lua kapo. Nun Konan vidis lu en la kordio karmezina dil juvelo, itere tam klara kam kristalo, quale on vidas fora ceno, tre mikra pro granda disto. Ed aden la kordio venis alizita figuro verda e brilanta qua havis la korpo di homo e la kapo di elefanto —ne plus blinda, ne plus kripligita. Yara levis la brakii e fugis quale dementulo fugas, e dop lu venis la venjanto. Lore, quale aerbuleto krevas, la granda juvelo desaparis en explozo pluvarkatra e flagri irisoza, e l’ebena tablo-suprajo esis nuda e desertita—tam nuda, Konan savis ulmaniere, kam la kanapeo marmora en la supra chambro, ube jacabis la korpo di ta stranja ento transkosmal nomita Yag-kosha e Yogah.

La Kimeriano turnis su e fugis del chambro, adinfre per l’arjenta eskalero. Il esis tante konfuzigita, ke ne venis en sua mento l’ideo eskapar del turmo per la sama voyo per qua il enirabis. Adinfre per ta arjenta eskalero kurva e tenebroza il kuris, e venis aden granda chambro ye la bazo. Ibe il haltis dum instanto; il venabis aden la chambro dil soldati. Il vidis la cintilifado di lia kurasi arjenta, di la tenili juvelizita di lia espadi. Li sidis inklinata adsur la festino-tablo, lia plumi solene vaciletis super lia helmizita kapi; li jacis inter lia ludkubi e gobleti renversita sur la pavimento lapislazula makulizita per vino. Ed il savis, ke li esas mortinta. La promiso esis dicita, e facita; sive sorco, sive magio, sive l’ombro falinte de granda verda ali haltigis lia festado, Konan ne povis saveskar, ma ilua voyo esis desobstruktita. Ed arjenta pordo esis apertita, revelis la blanka jorno.

Aden la verda gardeni venis la Kimeriano, e kande la venti di jorno suflis ad il portante la parfumo koldeta di kreskaji abundanta, il tresayis quale homo qua vekas ek sonjo. Il retroturnis su por regardegar l’okulta turmo quan il jus ekiris. Kad il esas sorcita? Kad il sonjis pri to quo semblis eventir? Dum ke il regardegis, la turmo brilanta shancelis avan la jorno karmezina, olua bordo juvelizita cintilifis en la lumo acensanta, ed ol krulis a peci briletanta.

La fera diablo

1.

La peskero desligis sua kultelo en la gaino. La gesto esis instintal, nam to quon lu timis esis nulo mortigebla da kultelo, ne mem l’akuta lamo segatra e kurva dil Yuetshi, qua povus desintestinagar per adsupra stroko. Nek homo nek bestio minacis lu en la soleso qua brudis sur l’insulo Xapur.