Konan la Barbarulo

Jehungir Agha, sinioro di Khawarizm e gardisto dil marbordo, itere examenis l’ornita pergamen-volvajo havanta pavono-siglo, e ridis kurte e sardonike.

‘Nu?’ bruske demandis lua konsilero Ghaznavi.

Jehungir levis sua shultri. Lu esis bela viro, havante la fiereso senkompata di alta nasko e talento.

‘La rejo perdas pacienteso,’ lu dicis. ‘Per sua propra manuo, lu plendas bitre pri to quon lu nomas mea falio gardar la frontiero. Per Tarim, se me ne es kapabla frapar ta furtisti del stepi, Khawarizm devas havar nova mastro.’

Ghaznavi mediteme tiris sua barbo grizizita. Yezdigerd, rejo di Turan, esis la maxim potenta monarko en la mondo. En lua palaco en la granda portuo-urbo Aghrapur esis amasigita la spoliaji di imperii. Lua navari de galeri havanta purpura segli facis Vilayet nur lago Hirkaniana. L’obskura homi di Zamora pagis tributo a lu, quale la provinci estal di Koth. La Shemidi reverencis a lua regno tam fore weste kam Shushan. Lua armei devastis la limiti di Stigia en la sudo e la landi nivoza dil Hiperboriani en la nordo. Lua kavalkanti portis torcho ed espado adweste aden Brithunia ed Ofir e Korinthia, mem til la limiti di Nemedia. Lua espadagisti portanta helmi orizita tramplis armei sub la hufi di lia kavali, ed urbi murizita incendiesis segun lua impero. En la saturita sklavo-merkati di Aghrapur, Sultanapur, Khawarizm, Shahpur e Khorusun, mulieri vendesis po tri arjenta moneto-peceti—blonda Brithunianini, flava Stigianini, bruneta Zamoranini, ebenea Kushidini, Shemidini havanta olivea peli.

Tamen, dum ke lua rapida kavalkanti vinkis armei fore che lua frontieri, en lua propra limiti enemiko audacoze tiris lua barbo per manuo rede gutifanta e fumo-makulizita.

Sur la larja stepi inter la maro Vilayet e la limiti dil maxim estala rejio di Hiboria, nova raso genitesis dum la miyarcento pasinta, originale formacita de kriminanti fuganta, viri ruinita, sklavi eskapinta, e soldati desertinta. Li esis homi de multa krimini e landi, uli naskis sur la stepi, uli fugis del rejlandi westal. Li nomesis kozaki, qua signifikas vaganti.

Habitante la stepi larja ed expozita, egardante nula legi ma lia propra kodexo stranja, li divenabis populo kapabla defiar la Granda Monarko. Li sencese invadis la frontiero Turaniana, retretis aden la stepi kande vinkita; kun la pirati di Vilayet, homi de simila raso, li molestis la marbordo, spoliis la komerco-navi qua iradis inter la portui Hirkaniana.

‘Quale me aplastez ta volfi?’ demandis Jehungir. ‘Se me persequus li aden la stepi, me riskus od esar interceptata e destruktata, od li tote evitus me ed incendius l’urbo dum ke me esas absenta. Recente li es plu audacoza kam antee.’

‘Pro la nova chefo qua venis ek li,’ respondis Ghaznavi. ‘Vu savas ta quan me indikas.’

‘Yes!’ replikis Jehungir. ‘Ta diablo Konan; il es mem plu sovaja kam la kozaki, ma tam ruzema kam leono dil monti.’

‘Esas plue pro l’instinto di animalo kam pro intelekto,’ respondis Ghaznavi. ‘L’altra kozaki es adminime decendanti di homi civilizita. Il es barbarulo. Ma forigar il esus frapar li mortigante.’

‘Ma quale?’ demandis Jehungir. ‘Il oftege espadagis su ek morto semblante certa. E, per instinto o ruzemeso, il evitas od eskapas omna kaptilo quan on insidias por il.’

‘Por omna bestio e por omna homo es kaptilo neeskapabla,’ citis Ghaznavi. ‘Negociante ransono kun la kozaki por kaptiti, me observis ica viro Konan. Il havas forta inklino a mulieri e forta drinkaji. Igez on querar vua kaptito Oktavia.’

Jehungir klakis per la manui, e eunuko senemoca, Kushido, imajo di brilant ebeno en silka pantalono, reverencis avan lu ed iris segun lua impero. Lu balde rivenis tenante la karpo di alta belino havanta la flava hari, klara okuli e hela pelo di sua raso. Elua kurta tuniko, zonizita ye la tayo, montris la konturi marveloza di elua figuro splendida. Elua bel okuli flagris pro rankoro ed elua reda labii budis, ma el lernabis submiso dum kaptiteso. El stacis, la kapo abasita, avan sua mastro til ke lu gestis, ke el sideskez sur la divano apud lu. Pose lu regardis demandante Ghaznavi.

‘Ni lurez Konan de la kozaki,’ bruske dicis la konsilero. ‘Lia milito-kampeyo es nun ulloke che la suba parto dil fluvio Zaporoska—qua, vu bone savas, esas dezerto de kani, junglo marshoza en qua nia lasta expediciono esis pecigita da ta diabli senmastra.’

‘Me probable ne oblivios lo,’ ironioze dicis Jehungir.

‘Esas insulo nehabitata proxim la marbordo,’ dicis Ghaznavi, ‘nomita Xapur, la Fortifikata, pro ruinaji antiqua che ol. Esas partikularajo di ol per qua ol esas perfekta por nia skopo. Ol havas nula plajo, ma levas su perpendikle ek la maro per klifi alta de cent-e-kinadek futi. Ne mem simio povus klimar oli. L’unika loko ube on povas acensar o decensar esas streta voyeto an la flanko westal qua aparas kom rodita eskalero skultita aden la solida petro dil klifi.

‘Se ni povus kaptar Konan sola sur ta insulo, ni povus chasar lu segun nia deziro, per arkarmi, quale on chasas leono.’