Konan la Barbarulo

‘Ton omna ni vidis, nek helpis nek jenis la nechanjebla lego kosmal, ed unope ni mortis; nam ni de Yag ne esas nemortiva, quankam nia vivi esas quale la vivi di planeti e stelari. Fine me sole restis sonjante pri olda tempi inter la templi kaduka di Khitai perdita en junglo, adorata kom deo da flava raso antiqua. Lore venis Yara, erudita en obskura saveso transmitita de la dii di barbareso ante ke Atlantida sinkis.

‘Komence lu sidis ye mea pedi e lernis sajeso. Ma lu ne satisfacesis per to quon me docis a lu, nam ol esis blanka magio, e lu deziris savajo maligna por sklavigar reji e plenigar ambiciono demonatra. Me volis docar nula nigra sekretaji quin me ganabis, nevolunte, tra l’epoki.

‘Ma lua sajeso esis plu profunda kam me supozis; per ruzemeso obtenita inter la tombi obskura di Stigia tenebroza, lu dupigis me por divulgar sekretajo quan me ne intencis revelar; e turnante mea propra povo kontre me, lu sklavigis me. Ha, dei di Yag, mea taso esas bitra de ta horo!

‘Lu duktis me del junglo perdita di Khitai ube la griza simii dansis segun la pipi dil flava sacerdoti, e donacaji de frukti e vino esis amasigita sur mea altari frakasita. Me ne plus esis deo di junglo-homi benigna—me esis sklavo di diablo en formo homal.’

Itere lakrimi falis del blind okuli.

‘Lu enkarcerigis me en ca turmo quan, segun lua impero, me konstruktis dum un nokto. Per fairo e roto-tormento lu dominacis me, e per tormenti stranja ed infernal quin vu ne povus komprenar. En agonio me longatempe ante nun suocidabus, se posible. Ma lu retenis me vivanta—mutiligita, blindigita, e ruinita—por facar to quon lu imperis. E dum triacent yari me facis to quon lu imperis, de ca kanapeo marmora, nigrigis mea anmo per peki kosmal, e makulizis mea sajeso per krimini, pro ke me havis nul altra elekto. Ma lu ne furtis mea omna sekretaji anciena, e mea lasta donacajo esos la sorco di la Sango e la Juvelo.

‘Nam me sentas ke la fino di tempo pluproximeskas. Vu esas la manuo di Fato. Me pregas vu, prenez la gemo quan vu trovos sur ta altaro.’

Konan turnis su al indikata altaro ora ed ivora, e prenis juvelo granda e ronda, tam klara kam kristalo karmezina; ed il savis, ke ito esis la Kordio dil Elefanto.

‘Nun la granda magio, la fortega magio, quale ica tero ne antee vidis, e ne itere vidos, tra milion milion yarmili. Per mea vivo-sango me konjuras ol, per sango naskinta sur la verda sino di Yag, qua sonjas fore en la grandega blua vasteso di Spaco.

‘Prenez vua espado, homo, ed ektranchez mea kordio; pose presez ol por ke la sango fluez adsur la reda gemo. Pose irez adinfre per ta eskalero ed enirez l’ebena chambro ube sidas Yara envolvita per lotus-sonji maligna. Parolez lua nomo e lu vekos. Lore pozez ca gemo avan lu, e dicez, “Yag-kosha donas a vu donacajo final e sorco final.” Lore rapide ekirez ca turmo; ne timez, vua voyo esos desobstruktata. La vivo di homo ne esas la vivo di Yag, nek morto di homo la morto di Yag. Lasez me esar liberigita de ca kajo di karno ruinita e blindigita, e me itere esos Yogah de Yag, jorno-kronizita e brilanta, havante ali por flugar, e pedi por dansar, ed okuli por vidar, e manui por ruptar.’

Konan necerte pluproximeskis, e Yag-kosha, o Yogah, quaze ke lu sentis ilua dubito, indikis adube il mustas frapar. Konan agacis sua denti e profunde plunjis sua espado. Sango trempis la lamo ed ilua manuo, e la monstro tresayis konvulsante, pose jacis senmove. Esante certa ke vivo forflugabis, adminime tala vivo quala il komprenis, Konan facis sua tasko repugnanta e rapide ektiris ulo quon il opinionis esar la kordio dil stranja ento, quankam ol diferis stranje de irga kordio quan il vidabis. Tenante l’organo pulsanta super la juvelo flamifanta, il presis ol per l’amba manui, e sango-pluvo falis adsur la gemo. Il surprizesis, ke ol ne forrulis, ma absorbesis dal gemo, quale aquo absorbesas da sponjo.

Sorgeme tenante la juvelo, il iris ek la chambro fantastika e venis al gradi arjenta. Il ne regardis dope; instinte il sentis, ke ula transmuto agis a la kadavro sur la kanapeo marmora, e pluse sentis, ke ol ne devas esar atestata da okuli homal.

Il klozis l’ivora pordo dop lu e senhezite decensis la gradi arjenta. Ne venis ad ilua mento, ke il ignorez l’instruciono donita ad il. Il haltis ye pordo ebena, meze di qua esis arjenta kranio ridetachanta, ed apertis ol. Il regardis aden chambro ek ebeno e gagato, e vidis, sur nigre silka divano, sternanta formo alta e magra. Yara la sacerdoto e sorcisto jacis avan il, l’okuli apertita e dilatata pro la fumo dil flava lotuso, regardegante adfore, quaze fixigita a golfi ed abismi noktal ultre la konoco di homi.

‘Yara!’ dicis Konan quale judiciisto qua anuncas kondamno. ‘Vekez!’

L’okuli quik klarigesis ed esis tam kolda e kruela kam ti di vulturo. La formo alta e vestizita per silko elevis su rekte plu alte kam la Kimeriano.

‘Hundo!’ Lua siso similesis la voco di kobrao. ‘Quon tu facos hike?’

Konan pozis la juvelo sur la tablo ebena.