To eventis erste sis yari ante nun... Nulatempe ante nun me ton rakontis. Kande me retrovenis a mea lando, mea kompani esis tre felica pro revidar me vivanta. Me esis trista, ma me dicis a li:
“Esas pro la fatigeso...”
Nun me ja esas kelke konsolacita, ma certe ne tote konsolacita. Ma me savas ke la princeto
retroiris a lua planeto pro ke dum la jornesko me ne plus trovis lua korpo, qua ne esis tante pezoza...
E dum la nokto me prizas askoltar la steli. Oli semblas sonar quale se oli esas kinacentamilioni de klosheti. Ma ulo extraordinara eventas. Me obliviis desegnar rimeno a la muzeloligilo, do lu certe ne povis ligar olu a la mutonyuno. Ed ulafoye me questionas a me: “Quon eventis sur ta planeto?
Forsan la mutonyuno manjis la floro...”
Ma ulafoye me dicas a me: “No, certe no!” La princeto protektas lua floro per vitra klosho
omnanokte e lu atence observas la mutonyuno”. E lore me esas felica, nam omna steli ridas dolce.
Ma altrafoye me dicas a me: “Ulafoye onu esas distraktita e to suficas. Se la princeto obliviis ulanokte protektar lua floro per la vitra klosho, la mutonyuno silence povus ekirar...” E kande to eventas la klosheti transformas su a lakrimi.
E to esas, meaopinione, la granda misterio. Por vi, qui anke amas la princeto, e same por me, nulo en la universo chanjesis se ulaloke, nulu savas ube, mutonyuno manjis, o ne, rozo.
Ma vi observez la cielo e questionez a vi: Ka la mutonyuno manjis, o ne, la floro? Lore vi sentos ke omno chanjas...
E nulatempe ula persono adulta komprenos ke lo esas to quo vere esas importanta.
Ta esas por me la maxim bela e la maxim trista peizajo di la mondo. Olu esas la sama peizajo olqua esas sur la antea pagino. Me desegnis olu unfoye pluse por bone montrar olu a vi. Hike, taloke, la princeto aparis sur Tero... e desaparis.
Observez atence ta peizajo por esar certa ke vi povos rikonocar olu se vi ulafoye voyajos sur la dezerto, en Afrika. E se vi arivos apud ta peizajo lore voluntez ne haste marchar, vartez kelkatempe exakte sub la stelo! Se lore puero iras a vi, se lua hari esas ora e lu ridas, e lu nulon respondas kande vi questionos ulo a lu, lore vi divinos qua esas lu. Esez jentila a lu! E voluntez efacar mea tristeso, dicez a me ke lu retrovenis...
51
52
Александр Васильевич Сухово-Кобылин , Александр Николаевич Островский , Жан-Батист Мольер , Коллектив авторов , Педро Кальдерон , Пьер-Огюстен Карон де Бомарше
Драматургия / Проза / Зарубежная классическая проза / Античная литература / Европейская старинная литература / Прочая старинная литература / Древние книги