La tajdo

Alterne ĉiam venas kaj defluas
La ondoj de la vivo en la kor’,
Simile al la maro ili bruas
Kaj, rokojn atakinte, rampas for.

Post paŭza tago de l’ serena glato
Jam rulas sin la akvo por batal’,
Kaj des pli furiozas en la bato,
Ju pli la rokoj spitas en fatal’.

Lanugan ŝaŭmon ridetante vestas
La vera ĝojo sub la suna bril’,
Sed la angoro muĝas kaj tempestas
En sia gala, nuba maltrankvil’.

Kaj ŝanĝas sin en ĉiu kora tremo
La kanto de l’ batalo kaj kviet’,
Kaj tajdas en la sango la poemo
De l’ krea kaj eterna Prapoet’.

Pro tiu tajdo vibras mia roko
Kaj vibros ĝis la falo sen reven’,
Sub karmanjola fajfo de l’ siroko
Kaj demoneca rido de l’ siren’.

Por en la drono naski ŝaŭman negon
Al ies nova, ies juna ĝoj’.
Por, rompiĝante, diri dankan preĝon
Al la angor’ je la uniu foj’ …

Chante-claire [2]

Saluton, heroldo matena, tro frue, tro frue vi krias.
Ankoraŭ forestas la lumo, eĉ unu radio ne strias;
Ripozas, en dolĉa sonĝado dronante, la paca vilaĝo
Kaj sternas la roson krepusko tra tuta herbeja vizaĝo.

Ni du, kamaradoj sendormaj, sur nia posten’ sentinelas:
Vi krias, – mi skribas la versojn, pri kiuj la koro fabelas,
Verŝajne neniu vin aŭdas, verŝajne neniu ekkonos
La veron de miaj poemoj – neniu atenton eĉ donos…

Egale! Salutu la sunon, heroldo de l’ tuj naskiĝonta
Aŭroro de nova tagiĝo, kaŝita trans lim’ horizonta:
Mi ankaŭ salutu naskiĝon de novaj aŭroro kaj tago,
Kaŝitaj en homaj animoj post roka rigida zigzago.

Alarmu do, gaŭlo orpluma … ĉe fino de l’ nokta deĵoro
Poeto kaj koko anoncu alvenon de ĉiu aŭroro!
Vekiĝu kaj aŭdu, havantoj de koroj kaj sanaj oreloj,
Aklamon al nova tagiĝo en kri’ de la du sentineloj!

Aŭtuna fatalo (Rimojdoj)

Vespero aŭtuna, muziko zumventa …
Soleco, ermita inerto …
La kapo sin klinas, la koro ne sentas
Minacon de l’ bato averta.

La vivo bolanta, simile al maro
Ne ĉesas per ondoj marteli
La etan boaton, en kiu kun knaroj
Mi naĝas, portata sencele …

Sed tiu frenezo de l’ mara ekstazo
Ne tuŝas la lacan animon,
En svena rigido ĝi sentas sin kvazaŭ
Infano tre juna sen timo.

En naĝo fatala senscie evitas
Ĝi lokojn de l’ morta pereo,
Direkte al iu atol’ ne notita,
Mirakla haven’ – rifuĝejo.

Ĝi sentas ke ŝanĝos la bruan hodiaŭ
Alterna trankvila morgaŭo,
Survoje al iu finala nenio
Sen gaj’ kaj sen prema malgajo.

Sur Slijeme [3]