La tajdo

El kruda argilo
Li skulptis por ni la penatojn,
El voĉ’ sonorila
Komponis mirindajn sonatojn,
Al son’ primitiva
Li donis magian signifon,
En vorto senviva
Li vekis la altan edifon.

Kantisto libera
Li flaton rampeman ne konis,
Poeta fiero
Lin noble distingis kaj kronis.

En lando hungara
Li fondis la verdan Atenon,
Periklo malŝpara –
Ne ĉiam li trovis komprenon.

La griza inerto
La florojn velkiĝi instigis,
Je seka dezerto
La kantojn ĝermantajn formigis.
La liro arĝenta
Al ni jam nenion fabelas,
Kaj muto silenta
La buŝon artistan sigelas.

Nescio, ignoro
La indan transfaris nomado…
Na varmas ankoraŭ
La suno de nia movado…

Dies irae

Do, serĉu vi, ridinda Ahasvero,
La ekvilibron de l’ unua am’! –
Nenie – ho, nenie sur la tero
Troviĝas la unika floro jam.

Do, ŝiru for la kisojn bakhaninajn
Kaj iluziu ĝuon de l’ pasint’,
Dronigu vin en la kalikojn vinajn
Iritu vin per gusto de l’ absint’!

Kalkulu nur viktimojn kaj oferojn,
Balaste kaptu por la rememor’
Vizaĝojn kaj vizaĝojn kaj ciferojn,
Sen iu varma tremo en la kor’!

Baraktu sur la sablo de l’ areno
Kaj kapturniĝu kun kvikanta kri’,
Maljuna, kompatinda arlekeno,
De la pasinto sklavo kaj pari’.

Hej, ĉarmulo, frato, kara vagabondo,
Prenu la liuton, kantu tra la plor’,
Kion volus vi rakonti al la mondo
Por neniu laŭdo, por neniu glor’!

Kantu, kion kanti scius la animo,
Kio premas koron vian kiel ŝton’,
Ĉiun larmon klaran plantu en la rimo,
Ĉiun spiron ĝeman ligu kun la son’!

Ŝultro ĉe la ŝultro, en krepusko griza,
Kiam vento muĝa luktas kun nebul’,
Sidu la poeto de la sankta Fiza
Kun la duonlaca rusa senhejmul’.

Se la vortoj ĉesus – ploru la liuto,
Se la ritmon perdus via muzikil’ –
Batu niaj koroj ritmon de la muto,
Kun la akompano de postforna gril’.

Al Julio Baghy

Hej, ĉarmulo, frato, kara vagabondo,
Prenu la liuton, kantu tra la plor’,
Kion volus vi rakonti al la mondo
Por neniu laŭdo, por neniu glor’!

Kantu, kion kanti scius la animo,
Kio premas koron vian kiel ŝton’,
Ĉiun larmon klaran plantu en la rimo,
Ĉiun spiron ĝeman ligu kun la son’!

Ŝultro ĉe la ŝultro, en krepusko griza,
Kiam vento muĝa luktas kun nebul’,
Sidu la poeto de la sankta Fiza
Kun la duonlaca rusa senhejmul’.

Se la vortoj ĉesus – ploru la liuto,
Se la ritmon perdus via muzikil’ –
Batu niaj koroj ritmon de la muto,
Kun la akompano de postforna gril’.

Kial?