La tajdo

Auf die Berge will ich steigen
Wo die frommen Hütten stehen,
Wo die Brust sich frei erschliesset
Und die freien Lüfte wehen …

H. Heine

Fragoj, framboj, ciklamenoj,
Mentoj, kvastoj malvaj,
Inter alnoj kaj fraksenoj –
Grizaj rokoj kalvaj …
     Fringoj, fringeloj,
     Pepaj kvereloj …
          Zumeta bruo –
               Paruo!

               Eti bluo
          Torenta fluo,
     Sub la pruneloj
     Floraj ombreloj,
Trans baretoj valvaj
Saltas akvo per fadenoj
Kun sonoroj salvaj,
Kaj aromas ciklamenoj …
Tra la arbara kampeto luma
Zefiro pasas dolĉe parfuma,
En mozaika, kolora gamo
Sternigas foren la panoramo …
     Spiri, spiri
     La aeron -
     Kaj admiri
     La liberon …
Ah, kia ĝojo – tiu vojo tra la val’
Al la lazura, sonvelura pastoral’!

La luna ebrio

Jen – ĝi brilas, mia luno,
Virgomaska amlucerno,
Nuda mamo el latuno,
Iritilo de l’ eterno …

Jen –ĝi trenas, pala torĉo,
Tra l’ cipresoj ombran langon –
Kaj la tero sub la sorĉo
Paroksisme verŝas sangon.

Jen – ĝi paŝas, noktulino
Plej alloga, rafinita –
La komenco kaj kulmino
De l’ pasio senevita.

Jen – ĝi tiklas kaj sufokas,
Estingante ĉiun honton,
Jen – gi vokas, laŭte vokas:
Serĉu, kaptu kunĝuonton!

Kaj subiĝas la animoj,
Kaj triumfe batas koroj,
Estas for la tagaj limoj,
Kaj ne gardas la honoroj …

Vivajn koroj ligas pare
La magia lumsonato
Por oferi suraltare
Al Eroso kaj Hekato.

Per la flamaj rozkoloroj
Juna virgo amburĝonas,
Kaj anstataŭ la paroloj
Longaj, longaj kisoj sonas …

Ah, – dronante en inspiro
De la tenta nokta disko,
Estas ĝoje – esti viro
Kaj facile – odalisko …

En malsereno

Venas minutoj nubaj, malhelaj,
Kiam la vivo ŝajnas ruin’,
Kaj de la morto grincaj makzeloj
Klake tamburas kanton de l’ fin’.

Venas minutoj al la spirito,
Kiam ĝi ŝlosas sin per serur’
Kaj erinace pikiligita
Pacon ermitan deziras nur.

Venas momentoj al la animo,
Kiam ĝin lasas ĉiu esper’
Kaj jam videbla strias la limo
Inter la esto kaj la eter’.

Tiuj momentoj vokas al kvito
Kun ĉiu celo, kun ĉiu ĝoj’ –
Ĉar post la limo, froste signita,
Ĉesas subite la nuna voj’…

Ha, se almenaŭ estus ĝi paco
Kaj estingiĝo de l’ vana brul’,
Vera ripozo por ĉiu laca
Kaj dispremita sklava terul’!

K. de Kalocsay