La tajdo

Li ne trovas konsolon en brua
Distriĝado de l’ homa amas’,
Li sopiras kaj restas enua
Ĉe la vino, ŝaŭmanta en glas’.

Lin forlasis la gajo iama, –
Senrevene sin kaŝis la sun’ –
Kvankam ŝajne li estas la sama,
Kiel iam en tagoj de l’ jun’.

Li forgesis la kantojn de l’ kredo,
La antaŭan impulson de l’ sent’,
En la koro – amara obsedo,
En la haroj – tro frua arĝent’ …

Kio miksis la blindan fatalon
Al la vivo, ridinta dum ir’,
Kaj pro kio proksiman finalon
Li aŭguras en sia sopir’?

Kial longe li sidas vespere
Super iu malnova portret’
Kaj, statue-senmova ekstere,
Perdas larmon en peza kviet"?

Kial nokte marŝadas sur strato,
Kun kolumo levita, sen cel’,
Per la paŝoj de hom’-aŭtomato,
Sub albrove tirita ĉapel’?

La momentoj

Kiam ardas miaj lipoj sur la ŝultro de marmoro
Kaj ondiĝas plej elaste via brusto ĉe la koro,
Kiam sonĝas ĉi-okuloj duonferme, duonbrile
Kaj la karno duonsvena min obeas plej humile –

Mi adoras vian korpon, mi plenumas dolĉan krimon,
Mi aklamas la cedintan predikanton – memestimon,
Mi forĵetas la leĝaron de l’ racio aŭtokrata
Kaj soife trinkas vinon de la ĝu’ malpermesata.

Sen hezito transirante Rubikonon de l’ ebrio,
Por fariĝi dum momento nova mondo el nenio,
Nova astro, sampulsanta kun la tuta Universo,
Nova ritmo de l’ Erosa eleterna flama verso.

Prolegomeno

La lirikon mi ne kreas – min obsedas la liriko,
ĉiunerve, ĉiusente, kvazaŭ birdon la aer’.
Min allogas melodioj de la bela erotiko,
La muziko de la ĝuo la plej fama sur la ter’.

Mia muzo havas tenton de hurio paradiza,
Kun apenaŭ vualita viva karno el marmor’,
Mian liron sonorigas iu dolĉa blovo briza,
Agordanta plej volupte ĉiujn histojn de la kor’.

Miaj strofoj volus vindi sveltajn formojn de Venuso,
La plastikon de statuoj de l’ antikva kulta bel’,
Bronzan nudon de la landoj, simbolitaj per lotuso,
Fantazian eldoradon de la ravo kaj fabel’.

Mian himnon al la karno – al patrino de l’ spirito
Kantas hore la plej lumaj anguletoj de l’ anim’,
Miajn sonojn naskas fulmoj de la krea amirito,
La mistero kaj embrio de la ritmo kaj la rim’.

Mia lingvo volus esti rita gesto, danca turno,
Esperanto, saturita per la maja florpolen’,
Mia verso mia ĝuo en kristale klara urno,
Monumento, postlasita sur la vojo el Eden’.

Dum suprengrimpo al Aj-Danil’ [4]