La tajdo

Vi pensas, ke la veraj vortoj fluis
En mia kanto pri la ama sento,
Ke mi al io vera atribuis
La belajn nomojn en la sentimento?

Vi kredas, ke aperis tintaj rimoj
Kaj plektis sin pro vi en strofoj molaj,
Ke nur pro vi la ritmaj pantomimoj
Sin vestis per la nimboj aŭreolaj?

Ho ne, infan’, – la suno, kiu brilas
Sur la ĉielo, min varmigas vane,
La najtingalo, kiu flute trilas,
En mia koro ehas tre profane …

Ĉar sentas mi alie, ekzilite,
En via valo de l’ natura ĝojo,
En propra mondo vivas mi ermite,
Al kiu vin neniu gvidas vojo.

En ĝi nur mia lumas hela suno
Kaj bonodoras miaj propraj floroj,
Kaj el la boskoj de l’ eterna juno
Al sola mi aŭdiĝas birdaj ĥoroj.

Duelo

… Nek vorton plu! Sed vire prenu spadon –
Kaj juĝu nin hazarda, blinda sort’!
Ne vane mi ellernis la skermadon,
Kaj volus mi nun ridi pri la mort’!

La koron mi ne havas plu virinan,
En krustojn ĝi sin kaŝis de l’ kompat’,
Mi sentas nur venĝemon kaj senfinan
Deziron: vin trapiki, malamat’!

Ne miru do kaj ne aspektu stulta!
Al batalpoz’! Eĉ kontraŭ la edzin’!
Ŝi rajtas ja pro via krim’ adulta
Batali, por en sango venĝi sin.

Venuso mem ne povus ŝin superi
En la graci’, elekto de la poz’.
Kaj tra la hont’ komencis li fieri
Pri tiu miks’ el tigro kaj mimoz’.

Sed kiam ŝi rimarkis strion ruĝan
Sur lia kol’ – ŝi spadon ĵetis for,
Kaj kun ekĝem’ la baton sangojuĝan
Malbenis tuj en la tremanta kor’.

Ne pro la vund’ malgrava. Pikis larmoj.
Pro kiuj ŝi rekonis sin virin’.
De mola kor’, ne taŭga por la armoj,
Kun stranga em’: pardone kisi lin.

Al Jaume Grau Casas

Amiko belkora, minstrelo de l’ amo,
Floranta bukedo de l’ kantoj graciaj,
Intimaj kaj bravaj, en suda ornamo,
En freŝo de l’ ritmo kaj koremociaj,

La liron serenan, benitan de l’ Muzo,
Fiere vi tenas kaj ludas inspire,
Ne vanta gloramo, nek ĝua amuzo,
Sed belo perfekta agordas ĝin mire.

Kaj portas tra l’ mondo la vent’ iberia
La rozajn girlandojn de l’ fil’ Barcelona
Al bordoj Usonaj, al Nordo glacia,
Al stepoj Taŭridaj, al lando Nippona.

Kaj spiras aromojn tra l’ tuta Homujo
La strofoj, abundaj de l’ amo kreanta,
Kaj ĉie reenas al ĝi – haleluja!
De l’ gento tutmonda, en lingv’ Esperanta.

Gala epistolo