La tajdo

Morgaŭ vi alvenos pompe, por ŝin preni
Kaj en la falsa digno gvidi al altar’,
Kaj per abomena via kis’ veneni
Delikatan buŝon – fonton de l’ nektar’ …

Morgaŭ oni poze, kun nobelaj gestoj,

Vin gratulos, flatos burĝe kaj sen fin’,
El la sinjorinoj en dekoltaj vestoj
Multaj nur envios, tre envios ŝin …

Longe mi rigardis vian invitilon

Sur papero silka, kun orita rand’,
Kiu arlekene fanfaronan brilon
Disreklamis kun la parvenua frand’.

Sed mi ĝin amare ĵetis en kamenon,

Kun kompat’ al ŝia estingita kor’,
Kaj al vi emfaze sendis fi-malbenon:
Kelkajn virajn vortojn, galajn, tra stertor’.

Nur semajno pasis, kiam en la tremo

Ŝi min ĉirkaŭprenis, kun infana lisp’,
Dum volupta ardo, kvazaŭ diademo
Kronis sian kapon supra hara krisp’.

Ho, ŝi estis dolĉo kaj fandita belo,

Kiam sinforgese dronis en la ĝu’
La pasiaj lumoj fulmoj de l’ ĉielo
Sparkis kaj radiis tra l’ okula blu’.

Nun ŝi estos via … Ha ha ha!!! Kadavron

Vi aĉetas, rano, per marĉanda mon’!
Vi imitas bufe novan Minotaŭron,
Sed ne via estas de la am’ burĝon’ …

Plendo

Ah – kial Esperanto ne havas la daktilajn,
Dorlotajn rusajn rimojn – simbolojn de la am’,
Kolorajn rusajn vortojn, rubenajn kaj berilajn,
Karesajn en la kanto, kortuŝajn en deklam’!

Ho kial, kial, Majstro, vi belajn vortojn ligis

Racie kaj akcente, en senelira rond’ –
Kaj miajn rusajn sentojn sterilis kaj poligis
En via mezurita, horloĝe-ritma mond’!

Mi serĉas la simbolojn, palpante kiel blinda,

Pri trafaj metaforoj meditas en mallum’,
Kaj tion, kion trovas, ne konsideras inda
Por la altaro Muza, por la incensa fum’ …

Mi kanti, kanti volus; per sorĉa kant’ magia

Elvoki la viziojn el alimonda sfer’,
Starante genuflekse, atendi korpe-pia
La benon de Venuso, en streĉo kaj mister’.

Sed mankas al mi taŭgaj esprimoj kaj simboloj,

Mi devas ilin krei per tranĉo kaj kunglu’,
Elĉizi novajn sonojn por novaj aŭreoloj
Kaj miksi la iridajn kolorojn kun la blu’.

Mi devas plugi funde la virgan human grundon,

Ŝvitadi en atendo de la rikolta tag’,
La vestojn ĉifonigi, suferi ĉiun vundon,
Sarkante la densejon de dorno kaj kratag’.

Kaj aŭdi, ke mizera, incita sonoknaro,

Anstataŭ melodio, naskiĝas en la kant’,
Ĉerpita el profunda, smaragde-verda maro
Kun nomo tiom dolĉe alloga – Esperant’…

Ho kial, Majstro granda, vi ĝiajn ondojn ligis

Per monotona tajdo, en samakcenta rond’ –
Kaj mian rusan koron katenis kaj poligis
En via mezurita, horloĝe-pulsa mond’!

Intime