ЛЯЛЬКА

Ён пайшоў дадому, стараючыся ісці як мага раўней, і на ўласным досведзе спасцігаючы, якія калдобістыя варшаўскія ходнікі, бо праз кожныя некалькі крокаў ён хоцькі-няхоцькі збочваў або да канавы, або да сцен камяніц. Потым, каб пераканаць сябе, што ягоныя разумовыя здольнасці ў квітнеючым стане, ён пачаў лічыць зоркі на небе.

– Раз… два… тры… сем… сем… Што сем?.. А, сем куфляў піва… Няўжо праўда?.. І нашто было Стаху выпраўляць мяне ў гэты тэатр!..

Дадому ён трапіў адразу і адразу знайшоў званок. Аднак пасля таго, як у чаканні вартаўніка пазваніў ажно сем разоў, ён адчуў патрэбу абаперціся на вугал пры браме, дзе стаяў і лічыў (выключна дзеля цікавасці), колькі хвілін міне, пакуль вартаўнік адчыніць.

– Нягоднік! – бурчэў ён. – Мне а шостай уставаць, а гэты вартаўнік да паловы на другую трымае мяне на вуліцы…

На шчасце, вартаўнік нарэшце адчыніў брамку, праз якую пан Ігнацы крокам вельмі пэўным – нават больш, чым пэўным, занадта пэўным – прайшоў праз двор з адчуваннем, што цыліндр у яго – трошкі набакір, але ўсяго трошкі. Потым вельмі лёгка знайшоў ён дзверы ў сваю кватэру, але безвынікова стараўся ўсадзіць ключ у дзірку замка. Ён намацваў гэту дзірку пальцамі, сціскаў ключ моцна, як ніколі, і не мог трапіць.

– Няўжо праўда?..

Якраз у гэты момант дзверы паддаліся, і ягоны аднавокі пудзель Ір, не падымаючыся з падсцілкі, гаўкнуў:

– Так… так!

– Сціхні, свінтух паганы!.. – прамармытаў пан Ігнацы.

Не запальваючы святла, ён распрануўся ды лёг спаць.

Сны яго былі жахлівыя. Снілася ці толькі мроілася яму, што ён усё яшчэ ў тэатры і бачыць Вакульскага, які не зводзіць вачэй з аднае ложы. У той ложы сядзіць графіня, пан Ленцкі і панна Ізабэла. Жэцкаму здавалася, што Вакульскі глядзіць на панну Ізабэлу.

– Не можа быць! – прамармытаў ён. – Стах не аж такі ёлупень…

Тым часам (гэта быў працяг мрояў) панна Ізабэла паднялася і выйшла з ложы, а Вакульскі – за ёю, з тым самым выглядам загіпнатызаванага. Панна Ізабэла выйшла з тэатра, прайшла праз тэатральны пляц і лёгка ўзбегла на вежу ратушы, а Вакульскі – за ёю, выглядаючы ўсё гэткім жа загіпнатызаваным. А потым панна Ізабэла ўзнялася, як птушка, і пераляцела з вежы ратушы на будынак тэатра, а Вакульскі, які хацеў ляцець за ёю, рынуўся з вышыні дзясятага паверха на зямлю.

– Езус! Марыя!.. – жахнуўся Жэцкі, зрываючыся з ложка.

– Так!.. Так!.. – гаўкнуў праз сон Ір.

– Ну, я ўжо бачу, што зусім п’яны, – прамармытаў пан Ігнацы, вяртаючыся ў ложак ды нацягваючы на сябе коўдру, бо яго трэсла.

Некалькі хвілін ён паляжаў з расплюшчанымі вачыма і раптам зноў апынуўся ў тэатры, якраз пасля заканчэння трэцяга акта, у той самы момант, калі фабрыкант Піфке збіраецца ўручаць Росі альбом з відамі Варшавы ды мясцовых прыгажунь. Пан Ігнацы напружвае зрок (бо Піфке выконвае даручэнне замест яго) і бачыць неверагоднае: зламыснік Піфке замест каштоўнага альбома падае італьянцу нейкі папяровы пакунак, абы як абвязаны вяроўкаю.

І яшчэ горшую рэч бачыць пан Ігнацы. Бо італьянец паблажліва ўсміхаецца, развязвае вяроўку, раскручвае паперу, і на вачах панны Ізабэлы, Вакульскага, графіні ды соцень гледачоў дастае… жоўтыя нанкавыя кальсоны з фартушком спераду ды штрыпкамі знізу. Якраз такія, якімі пан Ігнацы карыстаўся ў эпоху слаўнае севастопальскае кампаніі!..

Мала таго жаху, дык няшчасны Піфке яшчэ і крычыць: “Вось дар паноў Станіслава Вакульскага, купца, ды Ігнацы Жэцкага, яго намесніка!” Увесь тэатр кладзецца ад рогату, усе вочы і пальцы скіраваныя на восьмы рад партэра, менавіта на тое крэсла, дзе сядзіць пан Ігнацы. Гаротнік хоча запратэставаць, але адчувае, што у яго зусім знік голас, а на давяршэнне – і сам ён некуды знікае. Знікае ў невымерным, бяздонным акіяне нябыту, у якім будзе спачываць векі вечныя і нават не апраўдаецца ўжо перад тэатральнымі гледачамі, што нанкавыя кальсоны з фартушком ды штрыпкамі былі скрадзеныя ў яго падспудна з асабістага збору памятак.

Пасля фатальнае ночы Жэцкі прачнуўся ажно без чвэрці сем. Ён не хацеў верыць уласным вачам, пазіраючы на гадзіннік, але, нарэшце, паверыў. Паверыў ён нават у тое, што ўчора крыху захмялеў. Красамоўным сведчаннем, зрэшты, была цяжкая галава ды агульная млявасць.

Але ўся гэтая нямогласць трывожыла пана Ігнацы менш, чым адзін страшны сімптом, і вось які: яму не хацелася ісці ў краму!.. Горш за тое, ён адчуваў не толькі ляноту, а поўны заняпад амбіцый, бо замест таго, каб саромецца свайго грэхападзення ды змагацца з гультайствам, ён, Жэцкі, вышукваў прычыны, каб як мага даўжэй затрымацца дома.

То яму здавалася, што Ір хворы, то – ржавее ніколі не ўжываная дубальтоўка, то – не так вісіць зялёная фіранка на акне, і, нарэшце, што гарбата занадта гарачая, дык піць яе трэба павольней, чым звычайна.

У выніку пан Ігнацы на сорак хвілін спазніўся ў краму ды ўгнуўшы плечы пракраўся да канторкі. Яму здавалася, што кожны з “паноў” (а, як назло, усе прыйшлі сёння ў час), што кожны з іх вельмі пагардліва глядзіць на кругі ў яго пад вачыма, на шэры колер твару ды лёгкае дрыжанне рук.

“Яшчэ падумаюць, што я ў распусту кінуўся!” – уздыхнуў небарака пан Ігнацы.