Мой гай дубовы

ВІЗІТ НА ЧУЖЫНЕ

Ка мне прыляцеў з візітам
                                        белы матыль, як дружа.
— Сядай,— сказаў я госцю.
                                        I сеў ён моўчкі на ружу,
Было блакітна і жоўта,
                                  бела было і чырвона,
зіхотную вазу на кветкі
                                   вянчала сонца карона.
Свой позірк фарбамі цешыў
                                          я, малады і дужы,
было чырвона і бела:
                                 матыль палымнеў на ружы.
З жоўтае шклянкі чаю
                                 пытала аблічча шкляное:
— Дык гэта — ты і праўда?
                                        — Я — і матыль са мною!
— Ты — як штодня, як заўсёды?
                                              — Так, я інакшы заўсёды —
то каляровы, то спеўны,
                                     то злосны, то поўны лагоды...
(Чую, як лічыць дакладна
                                       сэрцавы ўдары ціша,
цень матыльковых крылаў
                                       ружа пяшчотна калыша.)
— Даруй, мой госць, што маўчу я,—
                                                      кажу я з хваляваннем,
схіляючыся ўспамінам
                                  над тым, што завуць каханнем.
Даруй, што і ты, і кветкі,
                                      і сонца, і шклянка чаю,
блакіт, і аблокі будзяць
                                    у сэрцы парыў адчаю.
Як каляровае шкельца,
                                   сеў бы ты мне на вочы:
колер чырвоны і белы
                                  бачыў бы днём я і ўночы.
Сеў бы ты мне на губы
                                  песняй звонкай навукі —
з іх не зляцелі б ніколі
                                   крыку зласлівыя гукі.
Даруй, што зноў замаўкаю,
                                         табою зачараваны,
як бацькаўшчынаю любай,
                                        якой да скону адданы...

ВАРШАВА