Мой гай дубовы

Ты ўяўляеш: Прастора,
а гэта плошча, вымераная метрамі,
ты гаворыш: Дзень,
а гэта адрэзак часу ў абручах турбот
і штодзённасці гарбяках,
астаецца Ноч — маленькая станцыя
з забыццём — стойкай буфетнай,
да якой прытуліцца можна,
аж пакуль не абудзіць нас гупат
                                             і свіст цягніка,
значыць, свет існуе па-за гэтым палонам
(і імчыцца туды, адкуль рэха і тое
                                             не можа вярнуцца,
як жыцце пасля трапнага стрэлу).

Затрымаўся цягнік паміж часам і мной,
а ні грукат не вырве мяне з анямення,
                                             ні свіст,
толькі ліст ад Цябе,
з забыцця мяне верне Твой ліст,
па дарогах чужыны блукае ён, кружыць,
і ў далонях халодных самшэлай вялюгай
                                             маўчыць...
У Прастору цягну свае рукі — дзве рэйкі
                                             напружання,
можа, выхапяць, вызваляць рукі
                                             світанак з начы?

I тады да Цябе я вярнуся ў люлянку,
пад калыскай схілілася ты і спяваеш...
Вайна? Стрэлы — паштоўка маўчання —
                                             сляза.

БУМЕРАНГ I РЭХА

Бліжэй і бліжэй — да цябе і да зор —
Чужою краінай іду растаптанай —
Усемагутны, смешны гіпнатызёр...
Магу аддзяліць ад сутоння світанак.

Паслухаю моўчу, зірну ў далячынь —
Ні крылаў, ні зорак, хоць выкалі вока.
Ступнямі ўгрызаюся ў цемру начы,
Крычу: да кахання зусім недалёка.

А што там наўзбоч, карацей ці даўжэй...
Тычка, ці крыж, ці гісторыі веха...
Вось паварот: бумеранг і рэха
Бліжэй і бліжэй —

I хопіць кахання данесці — люблю!
Прасторы і часу ўзарваць ціхамірнасць.
I выйграю я, я ўсе карты паб’ю
Сэрцам сваім, быццам тузам казырным.

Упарты, шчаслівы і смешны, нягож.
Схіляйце галовы ніжэй!
З абдымкаў я вырваны сілай, а ўсё ж —
Бліжэй і бліжэй —

Шчасце якое? Святло, а не змрок.
Хто там заходзіцца смехам?
Вочы твае ў яго, вуснаў апёк,
А для цябе — бумеранг і рэха.

КАЛЫХАНКА [1]

Мацеку

Калыхаліся моры далёкія,
калыхаліся пушчы вялікія,
нахіляліся вольхі надрэчныя,
нахіляліся сны паніклыя.

Калыхаліся хмары на небе,
калыхаліся слёзы пад вейкамі
(так далёка ты, сынку, недзе,
без цябе мне так сумна, маленькі мой).

Калыхаліся нівы і травы
(я не бачыў цябе, мой сыночак).
Калыхаліся ў возеры зоркі
(ты не знайся з тугою, хлопчык).

ГАРАДЫ СА СНУ