Мроi Багны (СИ)

Бы час, кал я саромелася свайго брата, амаль ненавдзела яго. У ягонай пасадзе было штосьц ганебнае. Ва нутраныя войск сцягвалася набрыдзь смецце з усёй Правнцы. Паднёцы мел рацыю, называючы х 'стражнкам', а не вайскоцам. сапрады, толкам ваяваць яны не мел. х справа - душыць мяцяжы гарадах ды мястэчках. выконваць ншую важную работу. Напрыклад, аховаць рэздэнцы Намеснка. Альбо суправаджаць асуджаных да плах сцерагчы шыбенцы з павешаным. Патруляваць вулцы. Патруль стражнка бы гразой вулчнай навалачы - публчных дзевак, жабрако гандлярак зеляннай як ветрам здзьмувала, нават прапойцы, што насмактался чарвк, пры наблжэнн патруля сяк-так падымался на карачк цха распазался па завуголл.

Цывльныя пагарджал стражнкам нават больш, чым вулчным курвягам, што прадавал сябе за чарку палёнк жменю медзяко, але той жа час х баялся. Стражнкам дазвалялася вельм многае. Камандзры нутраных войск глядзел скрозь пальцы на дэбошы свах салдат. Лчылася, што стражнк павнны час ад часу "выпускаць пару" (так гэта звалася). Галонае, каб не даходзла да панажошчыны ды смертазабойства. Я бачыла аднойчы, як стражнк павалл на брук нейкага старога прынялся штурхаць яго нагам. Ужо не ведаю, чым ён м насал. Гараджане праходзл мма, адводзячы вочы нават не спрабуючы мяшацца. я таксама. Прайшла мма, зрабшы выгляд, што нчога не заважаю. Паспрабуй тольк лезц. Добра, кал проста атрымаеш па карку. Будзе значна горш, кал цябе схопяць за канер, заштурхнуць у жалезны фургон з закрачаным вокнам звязуць у Вльск астрог. Суды Правнцы працавал, як машына. Суддзя не цкавла, напраду ты чымсьц правнся, альбо трап стражнкам пад руку выпадкова. Карал сх аднолькава, внаватых, невнаватых.

Зрабшыся жанерам унутраных войск, Ян пача атрымлваць жалаванне, час ад часу ён дасыла мне грошы. Я не адмалялася. Грошай мне засёды бракавала. Ян усё яшчэ наведвася да мяне падчас водпуска - хутчэй па звычцы, альбо для прылку. Да гэтага часу мы стал зусм чужыя адно аднаму. Я спадзявалася, што скончышы навучанне ваеннай школе, Ян вернецца дадому. Але мае надзе не спрадзлся. Жанеры-шарагоцы (а Ян бы шарагоцам) жыл казармах на скранах Вльска. Афцэрам давал казённыя кватэры. Кал Ян даслужыцца да звання афцэра, яму дадуць жыллё. А потым ён, хутчэй за сё, ажэнцца. забудзе мяне канчаткова.

Сама я аб замужжы не думала. Мне было жо дваццаць два, яшчэ трошк, я зраблюся старой каргой, на якую не паглядзць нводзн мужчына, але адна тольк думка аб сямейным жыцц выклкала мяне агду. Жыла я амаль у галечы, але сётк гэта было падабенствам свабоды. Мне, прынамс, не трэба было прасць дазволу мужа, каб выйсц на вулцу або купць сабе стужку валасы. мяне не бл штодня, як маю замужнюю суседку. Я часта бачыла, як мужык-прапойца цягае яе па калдоры барака, наматашы ейныя валасы сабе на кулак. Дзец? Я не бачыла сэнсу тым, каб нараджаць жанера для мперы дзевак для салдацкх уцех. Я ведала, што робяць з дзецьм рамейскя школы. Мой брат бы таму жывым прыкладам.

За гэтыя гады Ян з хлапчука ператварыся гожага юнака. Ваенная нформа лчылася прывабнай. Дзек яго любл. Ён з задавальненнем распавяда мне пра свае любошчы. Аб жанцьбе ён пакуль што не задумвася - дый хто пойдзе за простага стражнка? Вось кал ён стане камандзрам... Але гэта будзе яшчэ не скора. Пакуль жа Ян мкнуся зяць ад жыцця сё, што тольк мог. Ён са смехам расказва пра свае п'яныя загулы бойк з мясцовым забулдыгам. Адна з такх прыгод скончылася сумна - цывльныя адцягнул яго на задворк карчмы давол моцна адмяцелл. Так моцна, што яму прыйшлося тыдзень праваляцца лазарэце. 'Ледзь усе зубы не павыбвал, паганцы. Бачыш? ' - гавары ён, адцягнушы пальцам верхнюю губу, дэманстрава два абламаных зуба. Потым, ачомашыся, ён разам з двума сябрукам-стражнкам адшука завадатара той бойк. Небараку зацягнул прыбральню заклнавал шчоткай дзверы. 'Ён ледзь не абрабся са страху, дума, мы з яго эверонскую мужадзеву зробм, ах-ха-ха! Ды не, мы з м па-добраму," каза Ян. Стражнк проста паштурхал яго нагам - не вельм моцна, але каб запомн. Пасля Ян зя свайго крыдзцеля за валасы пару разо прыкла яго галавой аб кафлянае сядалшча - так, што таго зубы пырснул з рота, што тыя пацеры. Напрыканцы стражнк прымусл яго позаць на карачках злзваць ласную кро з запаганенай падлог. Няблага, так?

- Госпадзе, Ян, знайшо чым хвалцца. Жах як, - гаварыла я з агдай.

- Жах, якая ты зануда! - адказва ён, смеючыся.

Ад такх гутарак мне раблася някавата. Я б рада была думаць, што сё гэта хлусня, салдацкя байк - але Ян бы не так. Я занадта добра яго ведала. Хлусць ён не ме. Яны напраду так жыл, гэта лчылася нармальным. Нягледзячы н на што, я сётк мкнулася падтрымлваць стасунк з братам, хаця дачыняцца з м раблася сё цяжэй. Апошняя наша шчырая гутарка адбылася восень напярэдадн пастання, а потым мы пачал мклва аддаляцца адно ад аднаго.