Мроi Багны (СИ)

На берагах рак Вужалк войска Паднёвага сходу сустрэлася з войскам Паночнага Захаду, браты сышлся лютай бойцы. князь поначы адступ, тады Сонца пацьмянела схавалася за чорным хмарам, Кантынент пагрузся цемру, прыйшл халады, зямля пакрылася лёдам, а мора замерзла да самага дна.

пакуль на Кантыненце шла вайна памж князям-братам, Вандронк нябачна вайшо у белакаменны Царгорад забра адтуль дар Творцы - Ключ да Неба. аднёс ён выкрадзены Ключ на Край Зямл, закну яго Чысцец, на бераг Рудзцы, дзе блукаюць душы грэшнка, калматы М'ану, гаспадар крывавай рак, дзень ноч грызе х чорныя сэрцы.* Так нашчадк Праведнка страцл Ключ, а потым Мрою.

А Вандронк увасобся людзях Царгорада, сказшы х аблчча запячаташы х сэрцы, ста ён панаваць над х думкам.

тады Балтас-Светлы, першы з Блзнят, як бы апекуном Паночнага Захаду, чые спадарожнк - Сум Летуценн, адвярнуся ад сыно чалавечых, сказашы: 'Для х няма паратунку'.

Але Эфмас-Радасны, друг з Блзнят, як бы ахонкам Паднёвага сходу чые спадарожнк - Весялосць Славалюбства, не адступся, сказашы: 'Перахтры нас Вандронк, але я хтрэйшы. Я знайду сродак вызвалць свой народ вярнуць дары Творцы свет зямны'.

Але будзе так альбо не, ведае тольк Той, Хто Мроць.

'Збор легенд паданя Паночнай Правнцы (раней Каралества Семгален), складзены Дам'янам Росцам, прафесарам кафедры культур малодшых народа Унверстэта Славеснасц Вльску, Рамейская мперыя, год 999 ад Усёспалення'

------------------------------

* Вобраз, натхнёны Калевалай, дзе Мана (Туон) - крана памерлых.

Кронпрынц

- Суцэль вдавочна, што Дуумврат зацкалены ва сталяванн мру,- сказа Олаф Магнус. - Нават кал за гэты мр давядзецца заплацць дарагую цану. Будзем шчырыя - чалавек я жо немалады, мне бы не хацелася пакдаць свам нашчадкам крану, якая знаходзцца стане вайны.

Прамаляючы гэтыя словы, кароль Антрама - каржакаваты стары з пранзлвым льдзста-блактным вачам, шызым бакенбардам апаплексчным колерам твару - шматзначна зрну на юнага Кронпрынца, як сядзе праваруч яго.

- Ну што вы, та... Ваша Вялкасць. Круйце цэлую вечнасць, - адказа той незаважна памаца свежую скулу сябе за вухам. Спадчыннку прастола нядана спонлася пятнаццаць гадо, яго пачал пераследваць прышчы на скуры, якя выскоквал самых вдочных месцах у самы непрыдатны час, прычыняючы Кронпрынцу невыносныя душэныя пакуты. Апроч таго, у гасцён было занадта горача, спадчыннк распарыся змакрэ, яго гмназсцк парадны кцель з тонкай воны агдна калося скрозь кашулю, няшчасны Кронпрынц прагну тольк аднаго - каб гэтая адыенцыя хутчэй скончылася.

- Маеш рацыю, сын мой, - прамов кароль Антрама. - У мам узросце жо пачынаеш задумвацца аб вечнасц. я шчыра жадаю адысц яе са спакойным сэрцам, ведаючы, што мой народ запомнць Олафа Магнуса як годнага мудрага валадара, як прымножы тэрыторы Дуумврату заключы вечны мр з Паднёвай мперыяй!

Ён ганарлва смхнуся расправ плечы, бразнушы эпалетам. З нагоды вайны Яго Вялкасць змян цывльную вопратку на беласнежны мундзр, як дапанял срэбны корцк з касцяной дзяржальняй зхатлвы пазалочаны шлем з шышаком. На перамовы з Паднёцам кароль з'явся ва сё тым жа ваянчым убранн - мундзры з корцкам, храмраваных ботах, нагавцах з лампасам шлеме, як ён, прада, незабаве зня, паклашы на краёчак мапы, якая была разаслана на мармуровай стальнцы.

Леваруч Олафа Магнуса сядзе Орвк Магнус, яго пляменнк кароль Эверона. Яго Вялкасц было жо далёка за трыццаць, аднак выгляда ён юнаком - хударлявы гнутк, з пяшчотным рысам твару, меланхалчным позркам прыгожых шэра-зялёных вачэй саламяным валасам, якя моцна цярпел ад брыльянцну гарачых шчыпцо для завк. Орвк Магнус недалюблва ваенную нформу, але па прыкладзе дзядзьк ён таксама апрануся белы мундзр, у якм пачувася вельм нятульна. Яго тонкя, догя пальцы з адпалраваным пазногцям ляжал на кра стала рытмчна варушылся, як быццам ён найграва на нябачным клавесне. Кароль Эверона заважна нервавася, таму был прычыны. Ён шчыра, ад усёй душы ненавдзе Паднёца - за х нечалавечую жорсткасць, хцвасць крывадушнасць, варварскя законы шмат за што яшчэ. кал жо па збегу акалчнасцей яны, цывлзаваныя людз, змушаны дачыняцца з гэтым дзкунам, то няхай гэтым займаецца ягоны дзядзька суправцель, чалавек больш спрактыкаваны дыпламаты не так грэблвы, як Орвк Магнус.

Кароль Эверона зня галаву змрочна, спадылба зрну на гаспадара рэздэнцы, як сядзе акурат насупраць яго. Гай Дамар, Севаст* старшыня Савета Наглядчыка, выгляд ме ганарлвы велчны - зрэшты, як усе рамейцы. Чарнавалосы, высок стансты, апрануты, паводле традыцы, у пунсовы каптан з залатым гафтам, ён сядзе у крэсле, паклашы рук на разныя падлакотнк, ягоны твар, аблямаваны фарсстай бародкай, захова абыякавы выраз. Здавалася, Севаста наогул не цкавць, чым скончацца перамовы, аднак Орвк Магнус не мог не заважыць пагардлвую хмылку куточках ягоных вусна. 'Смяюцца з нас, - падума кароль Эверона. - Прайграюць жа, а смяюцца. Ненармальныя. Ох, дзядзюхна, не пратаргавацца б з гэтым пагадненнем...'