Мроi Багны (СИ)

Кронпрынц зно засумава. Ёрзаючы на крэсле, ён агляда гасцёню, якой адбывалася адыенцыя. Рэздэнцыя, пабудаваная традыцыйным рамейскм стыл, з пункту гледжання эверонца была васабленнем бузгустонасц - гэткае нагрувашчанне размаляваных круглявых вежак, пакручастых калон зубчастых сцен. Што тычыцца гасцён, то яна яляла сабой велчэзную залу з нзкм скляпенням, прысадзстым калонам голым - н дывано, н габелена - сценам, упрыгожаным каляровым арнаментам. Мармуровы стол, за якм сабрался харуснк, бы асветлены газавай жырандоляй, рэшта залы гублялася апраметнай цемрадз. Кронпрынц асцярожна, бачком саслзну з крэсла. Пераканашыся, што на яго нхто не звяртае ваг, ён падышо да сцяны прыняся разглядваць узоры, намаляваныя пазверх тынкок. То бы вычварны раслнны арнамент - лсце, кветк, лозы спелыя плады. Па лозах, у парушэнне сх закона прыроды, скакал львы гепарды, побач гарэзл зусм ужо фантастычныя пачвары - птушк з чалавечым тварам, крылатыя вак з хвастам цмока бяскрылыя цмок з сабачым галовам. 'А нштавата', падума Кронпрынц. Адвярнушыся ад сцяны, ён кну позрк у чарнльную цемрадзь, куды бягала галерэя калон. Цемрадзь вабла зачаровала. 'Куды дарога прывядзе...та-да-да-дам...далёка', мльганул яго радк пазабытага хрэстаматыйнага верша. Перш чым зрабць крок у нязведанае, ён яшчэ раз зрну на мармуровы стол у коле святла - схлшыся над мапай, харуснк люта спрачался, выдзраючы аловак адзн у другога з рук. На Кронпрынца па-ранейшаму нхто не зважа. Спадчыннк прастола смхнуся павярнуся тварам да цемры.

Ён адважна крочы наперад, аксамтавая цемрадзь ахнала яго, у паветры лунал застаялыя пах сандалу мрры, абрысы каменных калон смутна бялел змроку, нбы костк велкана. Узрушаныя галасы спрачальнка гучал сё цшэй, незабаве кола святла засталося далёка ззаду. Зала сапрады аказалася нейкай бясконцай. 'Але ж кал-небудзь павнна яна скончыцца, - дума зантрыгаваны Кронпрынц. - Нават Абшар Цемры мае пачатак канец. Пачынаецца ён за Паночным Морам, а заканчваецца...' Кронпрынц раптам знерухоме. Яму твар павеяла смуродам гнлога мяса, як бы мацнейшы за водары сандалу мрры, а потым наперадзе пачулася глухое гырканне, пара святлвых зялёных вачэй тароплася на яго з цямноцця.

- Прашу прабачэння, - прамармыта спадчыннк прастола. Ён адчу, што яго змакрэл далон. Кронпрынц хутка азрнуся, чакаючы бачыць у сябе за спнай выратавальнае кола святла, але святло знкла, нават галасо не было чуваць, тады ён з жахам усвядом, што заблука. Наперадзе зно хтосьц загырка, зялёныя вочы пачал мклва наблжацца. Кронпрынц павярнуся сляпую, наздагад пабег.

Кольк часу дожылся гэтыя ашалелыя цёк цемры, Кронпрынц не мог сказаць. Ён бег, выцягнушы перад сабою рук, сэрца яго шалёна калацлася, прад вачыма спыхвал чырванаватыя плямы, а цоканне яго ласных абцаса аб мармуровую падлогу гучала аглушальна, як кананада. Нарэшце яму падалося, быццам дзесьц збоку замльгацела святло, ён адразу ж памкнуся туды. Кронпрынц не памылся. Незабаве цемра пачала рассейвацца, ён ужо мог адрознць абрысы калон скляпення. 'Нарэшце, - падума ён з палёгкай. - Ну, нарэшце!' Уварвашыся кола святла, Кронпрынц спынся замёр, выронваючы дыханне, як вучы яго трэнер па фехтаванн. Трох адсопшыся, ён з неразуменнем агледзеся па баках, спрабуючы сцямць, куды ён трап дзе падзелся ягоныя бацька стрыечны брат. Ён апынуся пустой ншы, альбо каплчцы, асветленай лампадай, якая звсала з нзкай стол. Проста перад м была глухая сцяна, упрыгожаная каляровай фрэскай.

- Ачмурэць ушчэнт. Ненавджу Паднёца, - праспе Кронпрынц напаголасу. Так гавары яго стрыечны брат Орвк Магнус у любой незразумелай стуацы.

Трох паразважашы, ён працягну руку да лампады прыняся яе торгаць разгойдваць, спрабуючы зняць з крука, да якога яна мацавалася. Так ц накш яму прыйдзецца выбрацца з гэтай чортавай залы, але, прынамс, сц ён цяпер будзе не понай цемры. Адчапшы лампаду, Кронпрынц рушы бы да выхаду з каплчк, але знерухоме, пачушы сябе за спнай прыцшаны шоргат бразганне. Ён гатовы бы паклясцся, што гэтыя гук сыходзл ад сцяны, на якой была намалявана фрэска. Зантрыгаваны, Кронпрынц вярнуся каплчку паднёсшы лампаду да сцяны, ста засяроджана яе вывучаць у спадзеве выглядзець якя патаемныя дзверы альбо схованку. Някх дзвярэй ён так не гледзе, аднак яго зацкавла сама фрэска. Яна была непадобная да тых, што ён ужо бачы на сценах гасцён. Раслнны зор тут адсутнча, фонам служыл чорны пясок аскепк базальту - вдавочна, то была пустыня Дромас. На пяску сярод раскрышанага базальту стаяла неапсальна агдная пачварына, якую не бачыш жахлвым сне - штосьц накшталт двухногай хмеры з лускаватым тулавам, змяным хвастом дзьвюма парам перапончатых крылля, як у кажано. Галавы пачвары таксама было дзве. Адна з х нагадвала галаву канюка-сцярвятнка з голай шыяй, другая яляла сабой ашчэранае рыла, аддалена падобнае да выродлвага чалавечага твару без вусна вушэй, з нзкм скошаным лбом вузкм шчылнкам вачэй, якя размяшчался на шчоках на адным узрон з ноздрам.