Мроi Багны (СИ)

Страшна памраць, кал жывеш, як паскуднк. Ён веда, што хутка сё скончыцца. Яшчэ да вясны. "Пастанцы" абвесцяць "народную рэспублку" неадкладна аддадуць яе пад пратэктарат Дуумврату. На падставе з'яднання народа. Каля мльёну семгальца усё яшчэ жывуць на спрэчных тэрыторыях, якя адышл Дуумврату дванаццаць год таму... Усе будуць задаволены. Вайна скончыцца. Эверонцы заглынуць прынаду, Цытадэль атрымае зону плыву Дуумвраце. Хтры ход. Агусту ж лёс чакае незайздросны. Зачыняць у кляштары да канца жыцця. Альбо проста задушаць шнурам яе ж спачывальн. Заступнка ёй не знойдзецца. Усе будуць внавацць валадарку неабачлвай палтыцы, якая прывяла да страты тэрыторый - цэлая Паночная Правнцыя. Севаст жа пастане як ратанк мратворац. Гай Дамар. Новы мператар Раме... "А семгальца зно не спытал. Наша думка наогул нкога не цкавць. Глядзяць на нас, як на прадмет гандлю. Падзялл прадал, зрабл чужынцам на роднай зямл. Спачатку рамейцы, цяпер эверонцы. Каралества Семгален знкла з мапы сусвету, семгальца ужо выкрэслваюць з гстарычных хронк. Яшчэ трох, не застанецца нават успамна, што наш народ калсьц снава..."

- Вандронк. Вандронк так захаце, - прамовла яна, быццам адказ на яго думк. Голас яе гуча глуха. - Пакуль жыве ваш народ, жыве Мроя. Ключ да Неба ён ужо забра. Засталася Мроя. Кал гэты дар Творцы будзе страчаны, яны прыйдуць. Тыя, што чакаюць Абшарах Цемры.

Стах пахта галавой.

- Народа жо не снуе. Штандар Каралества па дванаццаць год таму, больш няма каму падняць яго з бруду. Яны зншчыл сх. Ведаеце гэта? Трыста семгальца за адну ноч. Куля патылцу. Гэтыя забойствы не спынялся на працягу сх гадо акупацы. Яны забвал найлепшых. Тых, хто бы здольны натхнць павесц за сабою народ. Цяпер тут выпаленая пустэльня. Гэта зямля жо нкол не народзць героя.

- Ты памыляешся, Стах. Геро сё яшчэ нараджаюцца. вам ёсць за што змагацца.

- За мрою?

- за яе таксама.

Яны крочыл праз багнчша, а следам бегл два ганчак - маклвы эскорт сабак-прывда. Туман пачына патроху рассейвацца, незабаве Стах убачы наперадзе закнутую вузкакалейку, пракладзеную проста сярод балот. Напэна, там меся штучны насып. Стах нкол не чу пра рэйкавую дарогу, што пралягае праз Паночную Багну, не веда, дзе яна пачынаецца куды вядзе. Мабыць, яна была пабудавана вельм дано. вдавочна, па ёй ужо дог час не хадзл цягнк. Рэйк праржавел, памж згнлых шпал тапырыся зжацелы дзядонк. Рэйк... Ён раптам спынся, скурчышыся ад вострага болю грудзне. У роце з'явся металчны смак. Здаецца, кро хлынула горлам. Стах сцсну зубы, стрымлваючы стогн. Ног яго падагнулся, ён апусцся на кален, прыцскаючы далон да рота. Памж яго пальца сачылася кро. Жанеры рэгулярнай арм зараджаюць свае внток кулям-'аслдам', якя разрываюцца нутры цела, выдзраючы жмуты мяса крышачы костк. Болю ён тады не адчу. Жанер стая над параненым , хмылячыся, глядзе, як той курчыцца на зямл, выхаркваючы кавалк ласнага лёгкага разам з крывёй. Гэта Стах помн. Потым глеба пад м хснулася расплылася смаляной ямай, яго пацягнула некуды нз. Унз - апраметныя прорвы, дзе зввался, шыпячы, залатавокя гадзюк варушылася бледнае карэнне, цягнучыся да чорных крынц, што нкол не ведал сонечнага святла. Ён убачы падземных стот, якя прагрызал сабе лёх тлустым чарназёме сярод крохкх збялелых костак раструшчаных чарапо. Унз, унз...рэйк.

Рэйкавая дарога пралягала цераз выпалены сонцам стэп. Вакол, накольк вока сягае - бяскрайняя ранна, пляскатая, як памсак. н дрэца тут, н рачулк, тольк каменныя крушн ды пажоклая трава да самага далягляду, дзе бляклае бясколернае неба быццам злваецца з зямлёй. х везл, як жывёлу, у перапоненай цяплушцы. Ваду там давал двойчы сутк, па конацы рук. Вада была саланаватая, са шматкам ржы. Ежу давал таксама двойчы. Ранцой сух шэры хлеб, як крышыся руках, увечары нейкую калатушку, падобную да жатаватай блявоцны. Мужчын везл ншым вагоне. Тут был тольк жанчыны з дзецьм. Вочы жанчын был нежывыя чорныя, як асмалк. Дзец пражыл яшчэ вельм нядога, Вандронк не паспе авалодаць х душам. Вочы дзяцей был чыстыя мел колер. Яны памрал. Памрал яшчэ дарозе. Дарога базальтавую пустыню - таксама выпрабаванне. Не се вытрымлваюць. Спачатку памерла дзця, потым жанчына. Цягнк спынся, целы падчапл на крук павалакл да дзвярэй. Вось сё. У стэпе здож рэйкавай дарог цягнуцца моглк з безыменным маглам. У цяплушках, якя пазуць на подзень, да самерытавых шахт, увесь час нехта памрае...

- Стах. Сташак. Вяртайся.

Ён узня галаву. Яна стаяла над м з лхтаром у руцэ. Два ганчак рахмана ляжал каля яе ног, глядзел чалавечым вачам.

- Ён так не зразуме нчога, - прагавары Стах. - Рамеец гэты. У Дромас жа загрыме, а не зразуме усё рона. Маля, усё правльна. Так павнна быць. на месцы Агусты ён зраб бы тое ж самае. Несправядлва тольк тое, што сё гэта адбываецца менавта з м. Вось што самае страшнае.

- Вандронк моцны, ды не семагутны, - сказала яна нягучна. - Ён ловць душы свае сетк трымае надзейна, але ад яго чар можна вызвалцца. тады морак сыходзць, вочы зно набываюць колер. Такое здараецца.

- Але як? Што трэба зрабць, каб ён адышося?