Мроi Багны (СИ)

А потым Белая Вяшчунка знайшла сабе мужа з сыно╝ чалавечых ╕ зацяжарыла ад яго двума бл╕знятам╕. Адчу╝шы, што надышо╝ ёй час нарадз╕ць, Белая Вяшчунка адправ╕лася на край зямл╕, дзе Ак╕ян зрынаецца ╝ бездань. Там, ля краю бездан╕, падн╕маецца над хвалям╕ высок╕ ╝цёс, а на вяршын╕ ╝цёса расце дрэва, якому ╝жо тысяча гадо╝ - каран╕ яго сягаюць царства памерлых, а ╝ кроне ягонай шум╕ць зорны вецер.

На ╝цёсе ля каранё╝ дрэва нарадз╕л╕ся Бл╕зняты, Балтас - Светлы ды Э╝ф╕мас - Радасны. Расл╕ яны не па днях, а па гадз╕нах, ╕ бацьк╕ выхо╝вал╕ ╕х у любов╕ ╕ пяшчоце. Кал╕ ж сыны вырасл╕ ╕ пасталел╕, мац╕-вяшчунка адвяла ╕х на пустынны Кантынент, пакрыты першабытным╕ лясам╕, ╕ сказала ╕м: "Вось свет перад вам╕, гожы ён ╕ прывабны, але створаны ён тольк╕ напалову. Зраб╕це яго так╕м, як вам даспадобы, ╕ будзьце яго захавальн╕кам╕".

╤ Э╝ф╕мас ста╝ валадаром Сонца, а Балтас - валадаром Месяца, ╕ Балтас ствары╝ н╕з╕ны, балоты ╕ глыбок╕я азёры, а Э╝ф╕мас - высок╕я груды, спадз╕стыя ра╝н╕ны ╕ хуткаплынныя рэк╕, а потым Э╝ф╕мас ствары╝ барса ╕ сокала, а Балтас - вужа ╕ мядзведзя, ╕ яны был╕ падобныя да тых, што жыл╕ на зямл╕ да ╬сёспалення.

До╝га блукал╕ Бл╕зняты па Кантыненце, стварал╕ птушак ╕ звяро╝, ╕ нябачных прыв╕да╝, ╕ ╕ншых ╕стот зямных, вадзяных ╕ падземных, ╕ кожнаму стварэнню давал╕ яны ╕мёны. Штодня свет раб╕╝ся ╝сё прыгажэйшым, але неставала ╝ ╕м музык╕ ╕ песень.

╤ тады Э╝ф╕мас-Радасны адшука╝ самы высок╕ груд, адкрыты сонцу ╕ ╝с╕м вятрам, на вяршын╕ якога шуме╝ клён з разгал╕стай кронай ╕ ствалом ро╝ным, н╕бы страла. З того клёна зраб╕╝ Э╝ф╕мас звонкую лютню, ╕ песня яе стала песняй Радасц╕.

А Балтас-Светлый адправ╕╝ся ╝ яловы лес, ╕ ╝вайшо╝ у самы гушчар, дзе гал╕ны сплятал╕ся так шчыльна, што адвеку не пран╕кала сюды сонечнае святло. Тут расла бледная лаза са скры╝леным ствалом ╕ гал╕нам╕, пазба╝леным╕ л╕стоты. З лазы той зраб╕╝ Балтас трохструнную скрыпку, ╕ песня яе стала песняй Смутку.

Змян╕л╕ся эпох╕, на небасх╕ле абнав╕л╕ся сузор'╕. З-за краю зямл╕ прыйшл╕ Людз╕ По╝начы, здольныя мро╕ць, ╕ дал╕ яны Бл╕знятам новыя ╕мёны, з гэтага часу пача╝шы зваць ╕х багам╕.

'Збор легенд ╕ паданя╝ Па╝ночнай Прав╕нцы╕ (раней Карале╝ства Семгален), складзены Дам'янам Рос╕цам, прафесарам кафедры культур малодшых народа╝ Ун╕верс╕тэта Славеснасц╕ ╝ В╕льску, Рамейская ╤мперыя, год 999 ад Усёспалення'

Патрульныя

Кал╕ ╝сё было скончана, мы выйшл╕ з-за невял╕чкага ╝звышша, якое служыла нам схов╕шчам, ╕ спусц╕л╕ся да прасёлкавай дарог╕. Лёгкая двухмесная машына-"пс╕ла" з адкрытым верхам стаяла каля ╝збочыны, паднятая на дамкрат. Побач валялася адк╕нутае ╝ бок кола. Мы натрап╕л╕ на патрульных, кал╕ прадз╕рал╕ся скрозь зарасн╕к╕ па╝зучага хвойн╕ку ╝здо╝ж л╕н╕╕ дзюн. Вайсковая машына, якая набл╕жаецца, звычайна выдае сябе ляскам ╕ гудам рухав╕ка, але гэтым разам мы ╕х не пачул╕. Напэ╝на, здарылася нейкая паломка, патрульныя заглушыл╕ рухав╕к ╕ занял╕ся наладкай. Нават кал╕ яны перагаворвал╕ся пам╕ж сабой, шум мора ╕ строкат Цёрну скрадвал╕ ╕х галасы.

Выйша╝шы на пагорак, мы сутыкнул╕ся з ╕м╕ тварам у твар. Некальк╕ ╕мгнення╝ мы проста стаял╕, мо╝чк╕ гледзячы адно на аднаго. Потым краем вока я ╝бачыла, як Хлус╕к плазам к╕ну╝ся на зямлю, адначасова выхопл╕ваючы з-за пояса в╕нто╝ку са сп╕лаваным ствалом. Я засталася стаяць. В╕нто╝ка была ╝ мяне ╝ руках, ╕ за апошн╕я месяцы я навучылася з ёй абыходз╕цца. Наступныя некальк╕ хв╕л╕н чутныя был╕ тольк╕ бязладная стралян╕на ╕ ляск затвора╝. Потым наступ╕ла ц╕шыня - тольк╕ шумела за дзюнам╕ мора, а на высок╕м пясчаным грэбн╕ над нашым╕ галовам╕ патрэсква╝ Цёрн.

Адз╕н з патрульных бы╝ нежывы. Ён ляжа╝ тварам ун╕з упоперак дарог╕, усё яшчэ сц╕скаючы ╝ руцэ в╕нто╝ку. Друг╕ з хрыпам курчы╝ся каля ╝збочыны, сутрагава ╝чап╕╝шыся пальцам╕ ╝ ка╝нер ун╕формы. Такую ж ун╕форму зямл╕стага колеру нас╕╝ мой брат, кал╕ служы╝ ва ╝нутраных войсках. Патрульны ляжа╝, адк╕ну╝шы галаву, з яго носу ╕ горла цякла кро╝. Ён часта ╕ цяжка дыха╝. З кожным уздыхам вакол яго рота ╝ск╕пала ружаватая пена, у раструшчанай грудной клетцы с╕пела ╕ хлюпала.