Мроi Багны (СИ)

Яны крочыл╕ праз багн╕чша, а следам бегл╕ два ганчак╕ - ма╝кл╕вы эскорт сабак-прыв╕да╝. Туман пачына╝ патроху рассейвацца, ╕ не╝забаве Стах убачы╝ наперадзе зак╕нутую вузкакалейку, пракладзеную проста сярод балот. Напэ╝на, там ме╝ся штучны насып. Стах н╕кол╕ не чу╝ пра рэйкавую дарогу, што пралягае праз Па╝ночную Багну, не веда╝, дзе яна пачынаецца ╕ куды вядзе. Мабыць, яна была пабудавана вельм╕ да╝но. ╤ в╕давочна, па ёй ужо до╝г╕ час не хадз╕л╕ цягн╕к╕. Рэйк╕ пра╕ржавел╕, пам╕ж згн╕лых шпал тапыры╝ся зжа╝целы дзядо╝н╕к. Рэйк╕... Ён раптам спын╕╝ся, скурчы╝шыся ад вострага болю ╝ грудз╕не. У роце з'яв╕╝ся метал╕чны смак. Здаецца, кро╝ хлынула горлам. Стах сц╕сну╝ зубы, стрымл╕ваючы стогн. Ног╕ яго падагнул╕ся, ╕ ён апусц╕╝ся на кален╕, прыц╕скаючы далон╕ да рота. Пам╕ж яго пальца╝ сачылася кро╝. Жа╝неры рэгулярнай арм╕╕ зараджаюць свае в╕нто╝к╕ кулям╕-'ас╕л╕дам╕', як╕я разрываюцца ╝нутры цела, выдз╕раючы жмуты мяса ╕ крышачы костк╕. Болю ён тады не адчу╝. Жа╝нер стая╝ над параненым ╕, хмылячыся, глядзе╝, як той курчыцца на зямл╕, выхаркваючы кавалк╕ ╝ласнага лёгкага разам з крывёй. Гэта Стах помн╕╝. Потым глеба пад ╕м х╕снулася ╕ расплылася смаляной ямай, ╕ яго пацягнула некуды ╝н╕з. Ун╕з - ╝ апраметныя прорвы, дзе зв╕вал╕ся, шыпячы, залатавок╕я гадзюк╕ ╕ варушылася бледнае карэнне, цягнучыся да чорных крын╕ц, што н╕кол╕ не ведал╕ сонечнага святла. Ён убачы╝ падземных ╕стот, як╕я прагрызал╕ сабе лёх╕ ╝ тлустым чарназёме сярод крохк╕х збялелых костак ╕ раструшчаных чарапо╝. Ун╕з, ун╕з...рэйк╕.

Рэйкавая дарога пралягала цераз выпалены сонцам стэп. Вакол, накольк╕ вока сягае - бяскрайняя ра╝н╕на, пляскатая, як па╝м╕сак. ╤ н╕ дрэ╝ца тут, н╕ рачулк╕, тольк╕ каменныя крушн╕ ды пажо╝клая трава да самага далягляду, дзе бляклае бясколернае неба быццам зл╕ваецца з зямлёй. ╤х везл╕, як жывёлу, у перапо╝ненай цяплушцы. Ваду там давал╕ двойчы ╝ сутк╕, па кона╝цы ╝ рук╕. Вада была саланаватая, са шматкам╕ ╕ржы. Ежу давал╕ таксама двойчы. Ран╕цой сух╕ шэры хлеб, як╕ крышы╝ся ╝ руках, увечары нейкую калатушку, падобную да жа╝таватай блявоц╕ны. Мужчын везл╕ ╝ ╕ншым вагоне. Тут был╕ тольк╕ жанчыны з дзецьм╕. Вочы ╝ жанчын был╕ нежывыя ╕ чорныя, як асмалк╕. Дзец╕ пражыл╕ яшчэ вельм╕ нядо╝га, ╕ Вандро╝н╕к не паспе╝ авалодаць ╕х душам╕. Вочы ╝ дзяцей был╕ чыстыя ╕ мел╕ колер. Яны пам╕рал╕. Пам╕рал╕ яшчэ ╝ дарозе. Дарога ╝ базальтавую пустыню - таксама выпрабаванне. Не ╝се вытрымл╕ваюць. Спачатку памерла дз╕ця, потым жанчына. Цягн╕к спын╕╝ся, целы падчап╕л╕ на крук ╕ павалакл╕ да дзвярэй. Вось ╕ ╝сё. У стэпе ╝здо╝ж рэйкавай дарог╕ цягнуцца мог╕лк╕ з безыменным╕ маг╕лам╕. У цяплушках, як╕я па╝зуць на по╝дзень, да самерытавых шахт, увесь час нехта пам╕рае...

- Стах. Сташак. Вяртайся.

Ён узня╝ галаву. Яна стаяла над ╕м з л╕хтаром у руцэ. Два ганчак╕ рахмана ляжал╕ каля яе ног, глядзел╕ чалавечым╕ вачам╕.

- Ён так ╕ не зразуме╝ н╕чога, - прагавары╝ Стах. - Рамеец гэты. У Дромас жа загрыме╝, а не зразуме╝ усё ро╝на. Ма╝ля╝, усё прав╕льна. Так ╕ пав╕нна быць. ╤ на месцы А╝густы ён зраб╕╝ бы тое ж самае. Несправядл╕ва тольк╕ тое, што ╝сё гэта адбываецца менав╕та з ╕м. Вось што самае страшнае.

- Вандро╝н╕к моцны, ды не ╝семагутны, - сказала яна нягучна. - Ён лов╕ць душы ╝ свае сетк╕ ╕ трымае надзейна, але ад яго чар можна вызвал╕цца. ╤ тады морак сыходз╕ць, ╕ вочы зно╝ набываюць колер. Такое здараецца.

- Але як? Што трэба зраб╕ць, каб ён адышо╝ся?

- Трэба проста мець сумленне. Усяго тольк╕.

Яна працягнула яму руку.

- Падымайся, Стах. Пойдзем. Твая дарога яшчэ не скончана.

Наперадзе, па той бок рэек, узвыша╝ся невял╕к╕ будынак. Ён стая╝ на пустцы сярод пясчан╕ка╝, адкрыты ╝с╕м вятрам, яго сцены выразна бялел╕ ╝ цемры. Дз╕╝на, што Стах так до╝га не за╝важа╝ яго. Не сядз╕ба, не хутар. Звычайны дамок казённага выгляду, з беленым╕ сценам╕ ╕ аконным╕ рамам╕, пафарбаваным╕ ╝ жо╝ты колер. Пасярод маленькага панадворка бяле╝ бетонны калодзеж, н╕зеньк╕ каменны ганак бы╝ абсаджаны кустам╕ бэзу ╕ язм╕ну. У так╕х маленьк╕х, на кольк╕ пакойчыка╝ з кухняй, дамках звычайна селяцца чыгуначныя варта╝н╕к╕. Яны перасекл╕ вузкакалейку ╕ нак╕равал╕ся да будынка. Смуга ╝жо цалкам рассеялася. Прыв╕дныя ганчак╕, як╕я пераследвал╕ ╕х на балоце, зн╕кл╕, быццам раста╝шы разам з туманам.

Там, наперадзе, было штосьц╕ яшчэ. Стах уз╕ра╝ся ╝ золкую ╕мглу, але бачы╝ тольк╕ багн╕шча ды паласу лесу на даляглядзе. А потым - быццам заслона спала з вачэй - ён угледзе╝ сял╕бу. Невял╕кую, на пару дзясятка╝ хат. Дом╕к╕ пад трысняговым╕ стрэхам╕. Плятн╕, агародчык╕. Калодзежы з жура╝лям╕. Разгал╕стыя грушк╕ на падворках ╕ прысадз╕стыя яблын╕ за парканам╕ - л╕сце з ╕х ужо абляцела, але на гал╕нах дзе-н╕дзе застал╕ся запозненыя плады. Ветрык разгойдвае вера╝чаныя арэл╕. Дзесьц╕ брэша сабака, цягне пячным дымком. Узвышша пасярод сял╕бы, на ╕м стромкая белая капл╕чка, як свечка, побач ветрак╕. Далёка на гарызонце, там, дзе тольк╕ што цямнела паласа лесу, праступаюць абрысы гарадск╕х муро╝... Ды не, немагчыма. Пэ╝на, прымро╕лася. Што яшчэ за горад на балоце?..