Недапісаная кніга

Сяргей Грахоўскі Недапісаная кніга

Выбраная лірыка

Падрыхтаванае на падставе: Грахоўскі С. Недапісаная кніга: Вершы. — Мн.: Маст. літ., 1996. — 271 с.

ISBN 985-02-0З12-9.

Copyright © 2013 by Kamunikat.org

І. Лірычная памяць

У сад увойдзем мы з табою,

Адны у змрочнай цішыні,

Ты будзеш за густой травою

Шукаць купальскія агні.

Пачну чакаць з глыбокай верай

Дзівосаў, штo натхняюць жыць.

Няхай на папараці шэрай

Жывы агеньчык задрыжыць.

А. Блок «Купальская ноч»

Недапісаная кніга

У кожным слове — боль маёй душы,

Трывогі, радасці i слёзы.
Ix, як лісток асенні, засушы,
Каб не пабілі раннія марозы.

Спытаеце: «А дзе твой аптымізм,

Дзе вера, дзе любоў з надзеяй?
Як толькі ўспамінаю кожны «ізм»,
Дрыжыць душа i сэрца халадзее,

Бо я ўсё зведаў па чужой віне

I гора паспытаў па поўнай меры...
Цяпер не ашукаюць больш мяне,
Не пахіснуць маёй адзінай веры

У дабрату, у праўду, у сумленне

I не паставяць болей на калені.
У Бога я адтэрміноўку папрашу
I, можа, людскае хоць нешта напішу.

20/VI—92

З далёкай даўніны

С.К.

Не ведаю, вы спіце,ці не спіце,

Ці бачыце за снамі сны,
Вы толькі у душы краніце
Струну далёкай даўніны.

Дзе хвоі з хвоямі гамоняць,

Сумёты сцежкі замялі,
Мяне туга i смутак гоняць
Туды, дзе вы гняздо звілі.

У светлы, як пароша, чысты,

Спакойны i салодкі сон
Мне б даляцець i ўпасці лістам,
Як у пару далёкіх дзён.

Таемным шэптам, поўным згоды,

I поглядам душу сагрэць,
Каб стаць шчаслівым назаўсёды
Ці да світання дагарэць.

6/ІІІ—94

Каля вогнішча

Ігару Лучанку

Давай распалім вогнішча на ўзлессі,

Па зорах паварожым давідна,
Бо ты — i Вераніка, i Алеся,
Ты, як i сэрца, у мяне адна.

Заранкамі твае іскрацца вочы,

Хоць усміхніся, хоць загавары.
Мінаюць хутка чэрвеньскія ночы,
Нас кліча перапёлка на зары.

Няўжо твае сляды туман укрые?

А я знайду прымятую расу
I па слядах, дзе ясені старыя,
Цябе, нібы пушынку, данясу.

Пасядзем каля светлае крыніцы

У ціхую світальную пару,
I я табе з расінак завушніцы
I сонечны пярсцёнак падару.

Увечары сустрэнемся на ўзлессі,

Не будзем паўтараць забытых слоў...
Мая ты — Вераніка,і Алеся,
І Вера, i Надзея, i Любоў.

6/III—94

Чужая роль

Мы часта хлусім i іграем

Вясёлую чужую роль,
Каб выглядала пекла раем
I асалодай здаўся боль.

Калі сціскаюць горла слёзы,

Глядзім з ухмылкай на распад
I не зважаем на пагрозы
Вярнуць пакуты зноў назад.

Хлусню з усмешкай непрыкметна

Адчаю засцілае муць,
Хоць i стаім над апраметнай,
Якой ніяк не абмінуць.

Калі нарэшце без апаскі

Іграць чужую кінем роль,
Трагедыяю стануць казкі,
Слязамі — слёзы, болем — боль.

22/III—94