Недапісаная кніга

* * *

Твае далоні пахнуць першым снегам,

A познімі антонаўкамі — снег.
Над цішынёю нечаканым рэхам
Звініць i коціцца дзявочы смех,

Што заблудзіўся ў зорнай ночы

За ціхаю застылаю ракой
I радасць бесклапотную прарочыць
I першага кахання неспакой.

Па-стой... Паслухаем i пазайздросцім,

Пакуль праменьчык радасці не згас
Бяздумнай i вясёлай маладосці,
Якая больш не вернецца да нас.

16/XI—92

Завялыя рамонкі

Чаго ў нас толькі не было?

Былі i слёзы, i ўсмешкі.
Даўно снягамі замяло
Твае сляды i нашы сцежкі.

Куды б ні кідаў горкі лёс,

Як ні караў па поўнай мерцы,
Ад патаемных нашых слёз
Рубцы не загаіць у сэрцы.

Ты ix хавала ад мяне,

Маліўся я ў таежных нетрах
I спадзяваўся, што міне
Боль на апошніх кіламетрах.

Не, не мінула, не прайшла:

Гады як здані праляцелі,
I не відно дасюль святла
Ў канцы жалобнае тунелі.

Свайго гнязда мы не звілі,

Рамонкі нашыя завялі,
I мы з табою не жылі,
A толькі доўга існавалі.

З/Х—92

Светлы смутак

Скуголіць вецер па завуголлю,

У шыбы хвошча бясконцы дождж,
Датлела ў печы даўно вуголле,
А ты мой смутак не патрывож.

У хаце пуста. Слязіцца свечка,

Нікога побач даўно няма,
I толькі чутна, што недалечка
На раздарожжы звініць зіма.

Сняжынкі лягуць на першапутак,

Засцелюць Нёман, i Пціч, i Сож,
А ты здалёку мой светлы смутак
Халодным словам не патрывож.

11/IX—91

Вершы ў сне

Так лёгка складаліся вершы i ў сне:

Звінелі радкі, апяраліся рыфмы,
Буслы прыляталі насустрач вясне,
На золку віталі i славілі ix мы.
Пасля навальніца над намі гула,
Маланкі спляталі блакітныя ўзоры,
А бусел паволі ляцеў, i з крыла
Сцякалі крывінкі, як раннія зоры.
Ад страху тулілася ты да мяне,
Гулі ясакары, гайдалася глеба.
Пыталася ты, калі нас абміне
Бяда i ўратуюць i людзі, i неба.
Цябе не ўтрымаў. Ты растала, як цень,
Буслы адляцелі, забыліся словы,
За крыжам акна распагодзіўся дзень,
Блакітна-ружовы, зялёна-вясновы.
На чыстай старонцы пачаты радок,
Што мне журавы i маланкі прынеслі.
Хапаю паветра гаючы глыток,
Пішу, углядаюся, крэслю i крэслю.

Шлюб

Яе, як ляльку, нёс у клуб

I аж трымцеў увесь ты.
Ты не ішоў, ляцеў пад шлюб
Ад дотыку нявесты.

Міналі тыдні i гады,

Былі, як будні, святы.
Забыўся ты, што малады
Ў нялёгкім чыне таты.

Далёка першая вясна,

Няма як маладзіцца,
I заблішчала сівізна
На скронях маладзіцы.

Бацькоў сыны перараслі,

Не рвуцца да сталіцы,
Каханых па сабе знайшлі, —
Прыйшла пара жаніцца.

Пасля вяселля прывялі

Сыны дамоў нявестак.
Паўхаты тыя занялі
Дзеля сябе i дзетак.

Каторы год у хаце — чад,

Што нават гінуць мухі...
I дзіўна, як растуць з дзяўчат
Злавесныя свякрухі.

7/ІV—92