Недапісаная кніга

Павал

Яшчэ непатрывожаныя намі,

Не верачы ў пагібель без пары,
Зачараваныя завеямі i снамі,
Яны маўчаць на студзеньскай зары.

Глядзяць у неба i ратунку просяць,

Крутой слязою застые смала,
I толькі пошчак у глушы даносіць,
Як снег рыпіць i як звініць піла.

Яны стаяць магутныя на ўзвеі,

I кожная, як непаўторны цуд,
Пад імі — мітуслівыя пігмеі —
Нявольнікі выконваюць прысуд.

Яшчэ паўзмрок, і снег неабтаптаны,

A вогнішчы палаюць і гудуць...
Пахукаем на рукі і... тытаны,
Ламаючы падлесак, упадуць.

Я не спяшаюся, я пазіраю з жалем

На гонкі стан i пасівелы чуб
I раюся, куды i як павалім,
А пара замярзае каля губ.

Бяру настылую i вострую сякеру,

А мне сумленне шэпча: «Не валі!..»
Я поглядам да верхавіны змераў,
I паляцелі смольныя скрылі.

Жывіца заліла жывую рану.

Пакутую, хоць i не мая віна,
Хіснулася... i знікла нечакана
У снежным дыме гонкая сасна.

За ёй — другая, трэцяя, дзесятак

Кладзецца, як гарматныя ствалы,
I капаюць на снег з ружовых пятак
Бурштынавыя кропелькі смалы.

О, Божа, Божа! Колькі я ix спляжыў!

Шкадуючы, ў пагібельнай глушы,
Замшэлым каменем той грэх на сэрца ляжа
I застанецца ў змучанай душы.

Снягі расталі, адгулі завеі.

Адкочваўся за валам грозны вал.
A толькі ўспомню — сэрца пасівее...
Ішоў на волі i ў тайзе павал.

20/ХІ—92

Расінкі

Расцвіла канвалія

Ў лузе, на юру,
I букецік Валі я
З росамі збяру.
Вочы ледзь замглёныя,
Спелая каса,
На павекі сонныя
Скоціцца раса.
На такую мілую
Гляну i замру
I расінкі стылыя
Вуснамі збяру,
Нашы сэрцы зверу я,
З ласкай пагляджу,
У твой сон паверу я
I не пабуджу.

28/V—92

* * *

Залочанымі трубамі аргана

Гудзе на ветры шчыры бор,
Трывожна мне i на душы пагана,
Што не знайшоў сябе да гэтых пор.

Жыццё мінае ў пошуках дарэмных,

Я ўсё збіраўся нанава пачаць,
A быў i заставаўся пад'ярэмным, —
На вуснах i душы была пячаць.

Блукаў па чарналессі без звароту,

Знікалі назаўжды мае сляды,
Трашчалі аканіцы i вароты
Пад націскамі лютае бяды.

Я сам хаваўся ад сябе самога, —

Здавалася, нягода абміне,
Але яе пякельная дарога
Вяла няўхільна да мяне.

Змяркаецца, i вечар дагарае,

Датлеў у пушчы парадзелы ўбор,
Журботную мелодыю іграе
На дзікім ветры пасівелы бор.

На сконе веку

Цнатліваю ружоваю дзяўчынкай

Ca мною засталася ты навек,
Як з-пад прыжмураных павек
Паблісквалі іскрынка за іскрынкай,
Як пахлі залатыя валасы
Даспелымі рамонкамі i мятай,
I кожны дзень падобны быў на свята
У тыя незабыўныя часы.

На сконе веку ты i я — не тыя,

I ўсё даўно не тое на зямлі,
I мы з табою некалі былі
I грэшныя, i трошачкі святыя.
Ранейшага нічога ўжо няма:
I лета іншае, i восень, i зіма.