Недапісаная кніга

Равесніца

Давай i памаўчым i пасумуем,

Дап'ём апошняе віно,
I ўсё, што не збылося, падсумуем,
I ўсё, што ў вечнасць канула даўно.

Успомнім, чым былі, якімі сталі,

Прыкінем, колькі нам яшчэ прайсці
Без лозунгаў i «гартавання сталі»,
Што нас вялі аслеплых па жыцці.

Не па евангеллі, не па карану

Вучылі нас дабру i дабраце,
I кожны нізавошта пакараны
Паверыў, што да волі дабрыдзе.

I дабрылі. Стаміліся, i годзе,

Гасподзь, грахі бязгрэшным адпусці
На рубяжы наступнага стагоддзя,
Хоць да яго наўрад ці нам дайсці.

Без крыўдаў, скаргаў i без злосці

Гатоў я абавязкі ўсе злажыць,
На юных паглядзець i пазайздросціць,
Што ім наканавана доўга жыць,

Магчыма, ў радасці i поўнай згодзе

За перавалам новага стагоддзя.

Пакаянне

Табе i мне

Дарагая! Ну, вось мы з табой i сівыя,

Дачакаліся ўнукаў, а шчасця чакаем дарма.
За акном то дажджы, то завея завые,
То пастукае ў дзверы сівая зіма.
Мы з табою былі пад захмараным небам,
Нам здавалася — шчасця з гарчынкай стае,
Як настылае пайкі казённага хлеба,
Як усмешкі, як горкай слязінкі твае.
Мы чакалі сустрэч, але толькі разлукі
Чарадою адна за другою ішлі.
Сэрца сэрца шукала, а кволыя рукі
Нечакана настылыя рукі знайшлі.
Маладосць нечакана ўваходзіла ў сталасць,
I з паўслова душа разумела душу.
На апошнім вітку нам чагось не ставала...
Я i суд над сабой i расправу вяршу,
I караю сябе за пралікі i страты
I за тое, што ў многім адзін вінаваты.
Нас калісьці лічылі шчаслівымі ў свеце:
Гасцявалі ў сяброў i збіраліся ў нас.
Мы любілі дзяцей, шанавалі нас дзеці,
A з гадамі i гэты агеньчык пагас.
На апошняй вярсце, на апошнім парозе
Сэрца сэрцу патрэбна, рука —
саслабелай руцэ,
Каб у згодзе прайсці, што яшчэ засталося,
Покуль знікнем бясследна ў бяздоннай рацэ.
Ты прыйшла на зямлю пад Каляднаю зоркай.
Я цябе не збярог. Нас не мілуе лес.
Як цяпер ні балюча, ні цяжка, ні горка,
Ты ўсё церпіш адна i маўчыш, як Хрыстос.
Дай Табе, Усявышні, хоць трошачкі шчасця,
Без трывог,і пакут, i бяссонных начэй,
Каб яшчэ пратрымацца, каб разам не ўпасці,
Покуль дзецям i ўнукам не стане лягчэй.
Божа, дай табе сілы да новага веку,
Як святому няскоранаму Чалавеку.

6/І—94

Далёкае

О, Божа мой, які я быў шчаслівы,

Калі усё наперадзе было,
Калі за хатай даспявалі слівы
I маладзік пасерабрыў сяло.

Хадзіў адзін я палявою сцежкай,

I пырскалі расою каласы,
Былі надзеі, радасці, i ўсмешкі,
I любыя з маленства галасы.

Цяпер усё далёкае ў мінулым

Сплыло паводкай веснавой вады,
I толькі часам азавецца гулам
Неспадзяванае бяды.

З трывогай кожны ранак сустракаю

I сам не ведаю, чаго чакаю.

8—9/1—94