Недапісаная кніга

* * *

Гучыць адна i тая ж нота,

Нібы парваная струна,
I адзінота адзінота,
I сум, i востры боль здаўна,

I зайздрасць прашчурам i продка

Што i на гэтай жа зямлі
Хто доўгі век, а хто кароткі
Па-людску некалі жылі

У дабраце i поўнай згодзе

Ад першых да апошніх дзён,
Бо i ў людзей, як i ў прыродзе,
Сумленне — быў адзін закон.

1—2/11—94

* * *

Снег завейвае плечы

I маю галаву.
Да жаданай сустрэчы
Я наўрад дажыву.

Праз снягі i завею,

Праз начную жуду,
Я хутчэй пасівею,
Чым да любай дайду.

Толькі ўспомню аб свяце

У былыя гады
I адчую, што страціў
Я цябе назаўжды.

Незваротнаю стратай

Пакараў мяне Бог.
Мабыць, сам вінаваты,
Што цябе не збярог.

2/II—94

Вяртанне

З гадамі Дантэ i Гарацый

Мяне хвалююць i часцей
Вяртаюць у маё юнацтва,
Дзе ўсё сумленней i чысцей.

Дакоры, здзеклівыя кпіны

Ў душы пакінулі сляды.
I толькі цешаць успаміны
Пра незваротныя гады.

3/1—94

Снегапад

Ты помніш за парканам ліпу,

Усю з зялёнага святла,
Калі без стуку i без скрыпу
Неспадзявана ты ўвайшла?

У вузкім i пустым пакоі,

Як сон,міналі вечары,
I мы не ведалі спакою
З табой з зары i да зары.

Гарэлі, быццам вугалёчкі,

Іскрынкі незабыўных воч,
I карацей тваёй сарочкі
Здалася чэрвеньская ноч.

Я ўсё часцей жыву мінулым

I азіраюся назад,
Калі ўсю ноч з трывожным гула
Не заціхае снегапад.

19/XII—93

Блакітная зіма

Прыйдзі непрыкметна сцяжынкай нямою

У сінім святле да знаёмых дзвярэй,
Цябе я чакаю блакітнай зімою,
Прыйдзі i настылае сэрца сагрэй.

Я трачу надзею, а ты нечакана,

Калі ні цяпла, ні спакою няма,
Зайшла, зачыніла фіранкі старанна,
Каб сэрцы дваім не студзіла зіма.

У змроку падыдзеш нячутнай ступою

I цёплыя рукі раскінеш шырэй,
Мы ў казачным свеце пабудзем з табою,
Ты толькі настылае сэрца сагрэй.

Твае пазнікаюць усе таямніцы,

А ты пазіраеш дабрэй i дабрэй.
Я буду табе на каленях маліцца,
Ты толькі настылае сэрца сагрэй.

11/1—94

Каштаны

Мой лес заблытаны i танны:

Пра шчасце бачу толькі сны,
Жадаю, каб цвілі каштаны
I ў мой апошні дзень вясны.

Я ўсё прыпомніў да драбніцы —

I дождж, i бэзавую даль,
I сіні росчырк навальніцы
Над грабянцамі чорных хваль,

Удалечы сагнуты ветразь,

Дрыготку вуснаў i кален,
Разбуджаных шалёным ветрам
Напевы казачных сірэн.

Сваю душу вярэдзіць годзе,

Страсаць слязінкі, быццам ртуць,
З тых дзён мінула паўстагоддзя,
I вось каштаны адцвітуць,

Патушаць свечкі залатыя

Ў празрыстым лісці i галлі,
Будзённыя, зусім не тыя,
Што ў навальніцу расцвілі...

Усё мінае без звароту,

Знікае назаўсёды след,
Вясёлкі расхінуць вароты
Ў нікому не вядомы свет.

2/1—94