Недапісаная кніга

Падзяка грому i дажджу

Мы заблудзіліся з табою ў лесе:

П'яніў багун i палыновы чад,
Каравы дуб над намі вецце звесіў,
A сцежкі не відно ні ўперад, ні назад.

Мы думалі, куды цяпер падацца,

I раптам хмара, чорная, як дым,
Плыла i пачынала загарацца
На страх або на радасць маладым.

Ударыў гром, рассечаны маланкай,

Што зыркнула, як срэбная змяя,
I ты адразу стала паланянкай,
I так даўно — тваім палонным я.

За кропляй кропля твар i плечы біла,

Наскрозь прамок твой белы сарафан,
I да мяне ты ўсё бліжэй туліла
Свой трапяткі i захмялелы стан.

Я дзякую дажджу, маланцы, грому,

Што ні дарог, ні лесу не відно,
Што стала нам утульна, нібы дома,
Што сталі мы з табою як адно.

20/XІІ—93

Незваротнае

Пяюць дзяўчаты...

Так пяюць, што плачу
Па зорных і блакітных вечарах,
Па ўсім, што страціў, і па ўсім, што трачу,
Па смольных хатах, студнях і дварах,
Па песнях на зажынках і дажынках,
Па звонкіх падгалосках у палёх,
Па бальшаках і расяных сцяжынках,
Якіх ніяк уратаваць не змог
У некранутай чыстай прыгажосці,
Начальнікамі знішчанай дарма.
Цяпер не ходзім ні з гасцей, ні ў госці,
А там жыла паэзія сама.
Пяюць дзяўчаты...
Так пяюць, што плачу
З бяссілля, што нічога сам не значу,
Што жытні дух, ружовы пыл дарог
Я толькі ў сэрцы і ў душы збярог.

18/XІІ—92

Ваганні

Усё павольна адыходзіць —

Палын i канапляны чад.
Жалобны голас шэпча: «Годзе,
Калі ты сам сабе не рад».

Сабе не рад. А дым вясновы,

Ракітнік голы на мяжы,
I матчыны жывыя словы,
Як срэбраныя капяжы,

Вярэдзяць сэрца i на сконе,

На росах босыя сляды
Успамінаюцца i сёння
I зачароўваюць заўжды.

Надыхацца б i наглядзецца

На талы снег, на кураслеп,
Як на льняны абрус кладзецца
Гарачы, на аеры, хлеб.

Не трэба большага багацця,

Ані раскошы, ні акрас:
Прайсціся б басанож па хаце
У апошні дзень апошні раз.

Калі i сам сабе не рад,

Ступіць бы крок ці два назад.

16/XII—93

Зімовы сум

Снягі, снягі, шалее завіруха,

Па вокны прызбы замяла,
У коміне галосіць вецер глуха —
Не выйсці i не выехаць з сяла.

Іскрысты снег на сонцы слепіць вочы,

Рыпіць пад палазамі i ступой,
Блакітам адлівае сярод ночы,
Мільгаюць зоры, ціша i спакой.

Пабелены снягамі аканіцы,

I толькі тлеюць рысачкі святла,
Такою мне мая радзіма сніцца,
Дзе ўсе шляхі завея замяла.

Такою любаю з далёкіх дзён

Яна прыходзіць у чароўны сон.
Снягі,і завірухі,і зіма,
I толькі там даўно мяне няма.

30/XII—93